Εμμανουήλ Παναγόπουλος
Όταν η ποιότητα της ζωής χάνεται, η λύση που προτείνουν οι οπαδοί του «πολιτισμού του θανάτου» είναι ο τερματισμός της, ο οποίος για πολλούς σύγχρονους βιοηθικούς δεν πρέπει να είναι μόνο δυνατότητα, αλλά και υποχρέωση.
Απέναντι στη μάταιη φιλοσοφία της ποιότητος της ζωής βρίσκεται η καταξιωμένη από το χρόνο θέση της ιερότητος της ανθρώπινης ζωής. Κατ' αυτήν η αξία της ανθρώπινης ζωής είναι εγγενής, προερχόμενη από την «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δημιουργία της από τον Θεό. Έτσι ούτε η ηλικία του ατόμου, ούτε η σωματική ή πνευματική κατάστασή της ούτε η ύπαρξη ή η μη ύπαρξη χρησιμότητας και παραγωγικότητας, ούτε το κόστος διατήρησής της μπορούν να μειώσουν την άξια της και πολύ περισσότερο να γίνουν οι προϋποθέσεις εκούσιου ή ακούσιου τερματισμού της. Αυτή η αντίληψη συνιστά τον πολιτισμό της ζωής.
Αυτή την αντίληψη υπηρέτησε και δίδαξε ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης, όπως προκύπτει από το περιεχόμενο του περίφημου όρκου του, τον οποίο σήμερα πολλοί ιατροί παραβιάζουν, αγνοούν ή και προσπαθούν να τον θέσουν στο περιθώριο ως απαρχαιωμένο και μη ανταποκρινόμενο στις σημερινές ανάγκες της δυτικής κοινωνίας.
Δυστυχώς η άποψη υπέρ της ποιότητος έναντι της ιερότητος της ζωής δεν έχει διαβρώσει μόνο το ιατρικό λειτούργημα, αλλά έχει εισχωρήσει και σε Ορθόδοξους Εκκλησιαστικούς και Θρησκευτικούς κύκλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου