ΚΛΗΣΗ ΚΑΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Εν ολίγοις
Η σημερινή Ευαγγελική διήγηση μας
δίνει στην αρχή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, τα περιστατικά της κλήσεως στο
αποστολικό λειτούργημα των τεσσάρων πρώτων μαθητών, που ήταν αλιείς στη λίμνη
Γεννησαρέτ. Φαίνεται ότι θα είχε προηγηθεί κάποια γνωριμία, γι’ αυτό και
περίμεναν αυτή την πρόσκληση και όταν τους έγινε ανταποκρίθηκαν αμέσως.
Πάντως όπως και να έχουν τα πράγματα
σημασία έχει, ότι η συμπεριφορά τους αποτελεί ένα παράδειγμα ανταπόκρισης στην
πρόσκληση του Χριστού για κάποιο υψηλό λειτούργημα στην Εκκλησία, όπως είναι η
ιεραποστολή στον κόσμο. Ο Χριστός αναζητά τους πρώτους μαθητές- αποστόλους
«παρά την θάλασσα της Γαλιλαίας», μέσα σ’ ένα καθημερινό κα απλό περιβάλλον.
Πρόκειται για ανθρώπους της καθημερινής βιοπάλης, αγνούς και γνήσιους
Γαλιλαίους.
Ο Ιησούς τους προσκαλεί λέγοντας: «Δεύτε
οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Και η περικοπή μας πληροφορεί για
τη συνέχεια: «Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών ηκολούθησαν
αυτώ». Πρόκειται για ένα μοντέλο πρόσκλησης θα λέγαμε στην χριστιανική
ιεραποστολή.
Εδώ μπορούμε να συσχετίσουμε την
πρόσκληση αυτή του Χριστού όχι μόνο στους μαθητές, αλλά και σ’ αυτή που
απευθύνει σ’ όλους στους ανθρώπους με τον παράγοντα της ελευθερίας.
Ο Θεός μας καλεί στην ύπαρξη πριν
ακόμα δημιουργηθούμε. Εκείνος που μας καλεί είναι ο Λόγος του Θεού, ο Ιησούς
Χριστός. Και μας καλεί όχι για να πεθάνουμε, αλλά για να ζήσουμε σε μια
ατελεύτητη ζωή. Η πρόσκληση του Θεού για σωτηρία του ανθρώπου είναι ένα
μυστήριο της αγάπης του Θεού. «Ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ’ εγώ εξελεξάμην
υμάς». Και η πρόσκληση αυτή απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο, με διαφορετικό κάθε
φορά τρόπο, αλλά με σκοπό τη Βασιλεία του Θεού. Όταν μας προσκαλεί ο Θεός
σέβεται το ανθρώπινο πρόσωπο, γιατί σέβεται την ελευθερία μας. Ο Θεός προσκαλεί
και αναμένει την ελεύθερη συγκατάθεση του ανθρώπου.
Μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας
καλούμαστε όλοι, όποιοι κι αν είμαστε εμείς και οι άλλοι. Οι μαθητές δέχτηκαν
την πρόσκληση του Χριστού και ανταποκρίθηκαν ευθέως. Η ανταπόκριση στην
πρόσκληση του Χριστού ήταν μία πράξη εμπιστοσύνης στην αγάπη Του και το θέλημά
Του.
Η κλήση του Θεού είναι βαθειά
προσωπική. Ο λόγος του Χριστού δεν είναι μία ακατανόητη και φλύαρη θεολογία,
αλλά έχει αμεσότητα στη ζωή των ανθρώπων. Οι
μαθητές στην πρόσκληση του Χριστού εγκατέλειψαν τα πάντα και τον
ακολούθησαν. Το ίδιο συμβαίνει και με όποιον ακολουθεί τον Χριστό.
Αποδεσμεύεται από κάθε δέσμευση ,
πρόσωπα ή πράγματα και ζει μία πραγματικότητα ζωής με εσωτερική ελευθερία που προέρχεται
από την ακλόνητη πίστη ότι έχει βρει την
αλήθεια που ελευθερώνει από κάθε τι που την δεσμεύει.
Η συγκεκριμένη πρόσκληση του Ιησού
Χριστού δεν έχει περιοριστική ισχύ. Απευθύνθηκε τότε σε συγκεκριμένα πρόσωπα που
έγιναν μαθητές και απόστολοί Του, αλλά την ίδια πρόσκληση απευθύνει και έμμεσα
σε κάθε εποχή σε πολλά πρόσωπα, που πιστεύουν στο Χριστό και προσπαθούν να
είναι ζώντα μέλη της Εκκλησίας Του.
Η διάδοση της χριστιανικής αλήθειας
είναι απαραίτητη να γίνεται πάντοτε. Όλοι οι
πιστοί οφείλουμε να βαδίζουμε το δρόμο που άνοιξε «ο πανταχού παρών και
ζωής χορηγός» και να βιώνουμε την αποκεκαλυμμένη αλήθεια του Θεού.
Σήμερα γίνονται προσκλήσεις προς
τους ανθρώπους από πολλούς. Ποιους
ακολουθούν οι άνθρωποι συνήθως όταν τους προσκαλούν να μετάσχουν σε μία υπόθεση
που είναι για το καλό του κόσμου; Ακολουθούν αυτούς που θα τους εξασφαλίσουν
άνετο τρόπο ζωής, λιγότερη εργασία και περισσότερη ευτυχία και χαρά για το
μέλλον.
Ο Χριστός όμως δεν πρότεινε τίποτε
τέτοιο στους μαθητές Του. Απεναντίας απ’ ό, τι έβλεπαν στη ζωή του Δασκάλου
τους , έπρεπε να περιμένουν τα αντίθετα. Και τα πράγματα δεν τους διέψευσαν.
Όμως Τον ακολούθησαν, γιατί τους υποσχέθηκε καλύτερη ζωή για τον κόσμο με την επικράτηση της Βασιλείας
Του. Γι’ αυτό και Τον ακολούθησαν, παραμερίζοντας όλες τις δυσκολίες και τα
δεινά που θ’ αντιμετώπιζαν. Το όραμα ενός καλύτερου κόσμου, που αντιπροσώπευε ο
διδάσκαλός τους, τους έκανε να Τον ακολουθήσουν, όχι μόνο να κάνουν τους ανθρώπους
να πιστέψουν σ’ αυτό, αλλά να δώσουν και
τη ζωή τους, όπως ο Χριστός.
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση που
εξαίρει την προθυμία και την
ανεπιφύλακτη συγκατάθεση των πρώτων αποστόλων να εγκαταλείψουν τα πάντα και να
Τον ακολουθήσουν, δημιουργεί ενοχές , όταν αρνείται κανείς παρόμοιες προσκλήσεις,
προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι τα ζητήματα της αλλαγής του κόσμου είναι
ανέφικτα και ουτοπικά και κατά συνέπεια είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Αν
σκέπτονταν έτσι και ο απόστολοι του Χριστού για το κήρυγμα του ευαγγελίου και
τον ευαγγελισμό του κόσμου, τότε θα είχαν περιορισθεί στα όρια της Παλαιστίνης.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η ευθύνη μας ν’ ανταποκριθούμε στην
πρόσκληση του Χριστού ακολουθώντας τους μαθητές- ηγέτες της νέας ανθρωπότητας,
πρόσωπα που τιμά η Εκκλησία ιδιαίτερα περισσότερο από άλλα εκκλησιαστικά
πρόσωπα όσο σημαντικά κι αν είναι.
π. γ. στ.
Καλή Κυριακή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου