ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ
Εν ολίγοις
Η σημερινή μέρα πενήντα μέρες μετά
την Ανάσταση του Κυρίου είναι αφιερωμένη σε μια από τις αρχαιότερες γιορτές τη
Εκκλησίας, την Πεντηκοστή. Και Πεντηκοστή σημαίνει τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος
στον κόσμο και την ίδρυση της Εκκλησίας. Είναι συνέχεια της παλαιάς ιουδαϊκής
γιορτής της πεντηκοστής κι έτσι έχουμε την γιορτή της χριστιανικής Πεντηκοστής.
Γιορτάζουμε την κάθοδο του Πνεύματος στον κόσμο και την ίδρυση της Εκκλησίας ως
πνευματικού θεσμού μέσα στην ιστορία. Με την έλευση του Πνεύματος αρχίζει
ουσιαστικά η επίσημη παρουσία και λειτουργία της Εκκλησίας δια των μυστηρίων
και των χαρισμάτων για την εκπλήρωση του σωτηριολογικού έργου της σωτηρίας.
Βέβαια η Εκκλησία δεν είναι μόνο ένα
ιστορικό φαινόμενο, αλλά και εσχατολογικό, γι’ αυτό και κατά τον ευαγγελιστή
Ιωάννη λογω της παρουσίας του Αγ. Πνεύματος στην Εκκλησία ζούμε κι εμείς τους
καρπούς της Β. τ. Θ. μέσα στο παρόν της ιστορίας.
Σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων
την ημέρα της Πεντηκοστής και ενώ όλοι μαθητές ήταν συνηγμένοι «επί το αυτό»,
έρχεται η Θ. Αποκάλυψη «και επλήσθησαν πάντες πνεύματος Αγίου». Ο πρώτος καρπός
του Πνεύματος ήταν η μεταστροφή στην πίστη του Χριστού τριών χιλιάδων ανθρώπων
από κάθε έθνος και γλώσσα και η συγκρότηση της πρώτης Εκκλησίας σε ιστορική
πραγματικότητα.
Αυτή
λοιπόν η εμπειρία της παρουσίας του Χριστού με το φωτισμό του αγ. Πνεύματος
ανέδειξε τους Αποστόλους σε διδασκάλους της οικουμένης. Και στη συνέχεια στη
ζωή της Εκκλησίας η εν Πνεύματι αίσθηση της παρουσίας του Χριστού ανοίγει τους
ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο, επίγειο και ουράνιο. Γι’ αυτό και στο
λατρευτικό τυπικό της Εκκλησίας υπάρχει ειδική αναφορά υπέρ των κεκοιμημένων.
Εξ ου και το Σάββατο της Πεντηκοστής αναφέρεται στους νεκρούς ως Ψυχοσάββατο.
Την ημέρα της Πεντηκοστής
αποκαλύφθηκε η οικουμενικότητα της Εκκλησίας που είναι καρπός της παρουσίας του
Αγ. Πνεύματος. Όπως η δημιουργία του κόσμου έγινε από τον Πατέρα δι’ Υιού εν Αγ. Πνεύματι, έτσι και η αναδημιουργία
του κόσμου προέρχεται από τον Τριαδικό Θεό, ενώ η τελείωσή του πραγματοποιείται με την παρουσία του Αγ.
Πνεύματος, και τούτο γιατί αυτό «συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας». Η
Εκκλησία προσλαμβάνει και ανακαινίζει ολόκληρη την ανθρωπότητα, γιατί από τη
φύση της είναι καθολική και οικουμενική και στο έργο αυτό μετέχει όλο το
πλήρωμά της.
Το έργο αυτό της οικουμενικότητας
της Εκκλησίας είναι υψηλό και δύσκολο. Είναι έργο αγάπης και ιεραποστολικής
συνείδησης που πραγματοποιείται με ταπείνωση και αυταπάρνηση και φανερώνει την
αγάπη που αποκάλυψε ο Χριστός στον κόσμο
για την ενότητα της οικουμένης. Οπότε η οικουμενικότητα της Εκκλησίας βιώνεται
ως μέγιστο πνευματικό χάρισμα. Πρόκειται για τη βίωση του αγιασμού του ονόματος
τοις Θεού, που πραγματοποιείται με την παρουσία του Αγ. Πνεύματος και της
εφαρμογής του θελήματος του Θεού.
Εχθρός της οικουμενικότητας και
ενότητας της Εκκλησίας είναι το πνεύμα της Βαβέλ. Η Βαβέλ δεν είναι μία
ασήμαντη ενέργεια του ανθρώπου. Εκφράζει μ’ έναν εξωτερικό τρόπο την αλαζονεία
της δυνάμεως. Είναι όπως έλεγαν οι αρχαίοι η «ύβρις», η αιτία όλων των δεινών
του. Γι’ αυτό ο άνθρωπος ξεκόβει από τη φυσική τάξη και νομίζει πως χωρίς
τιμωρία μπορεί να καταστρέφει τον κόσμο και να γίνει από πλάσμα δημιουργός.
Έτσι χάνει την αίσθηση του μέτρου, την αλληλεγγύη, τη μετρημένη σχέση με τον
συνάνθρωπο. Αφηνιάζει και φέρεται με αλαζονεία. Έτσι αντί τα έργα του να
ενώνουν, τον απομονώνουν, τον αποξενώνουν και τον ρίχνουν στον αλληλοσκοτωμό.
Σ’ αυτή την τραγική Βαβέλ του
ανθρώπου ήλθε και έβαλε τέλος η Πεντηκοστή και έδωκε στον άνθρωπο την
δυνατότητα μιας νέας, σίγουρης και αληθινής ενότητας με μία νέα γλώσσα που
οδηγεί στη συνεννόηση και την ενότητα. Μόνο με τη γλώσσα του πνεύματος
καλλιεργείται η οικουμενικότητα και η παγκοσμιότητα, γιατί τον καινούργιο κόσμο
του Θεού συγκροτεί το Πανάγιο Πνεύμα.
Και την ενότητα αυτή τη βλέπουμε την
ώρα της Θ. Λειτουργίας, όταν η Εκκλησία στη Θ. Λατρεία δεν παύει να
προσεύχεται «υπέρ της οικουμένης». Στη
Θ. Λειτουργία του ι. Χρυσοστόμου και του Μ. Βασιλείου η οικουμενικότητα έχει
κεντρική θέση. Η Θ. Λειτουργία τελείται «υπέρ της του κόσμου ζωής και
σωτηρίας».
Η ιστορία και το παρόν της Εκκλησίας
έχει να παρουσιάσει πολύ περισσότερα
δείγματα ενότητας από τα διάφορα συνέδρια των κοσμικών που κόπτονται δήθεν για
την ενότητα του κόσμου. Η Εκκλησία παραμένει η μαγιά για την ενότητα και
οικουμενικότητα του κόσμου σε μια αρμονική συμφωνία με τη μελωδία του
πνεύματος.
Η Πεντηκοστή είναι η γιορτή που μας
φανερώνει την αλήθεια, ότι μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει
καθολικός και οικουμενικός. Κι αυτό όταν νικά την εσωτερική του διάσπαση και
βρίσκει το δρόμο της ζωής του στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Τότε ανακαλύπτει
τον πραγματικό εαυτό του στα πρόσωπα των άλλων, φίλων και εχθρών, και όλων των
ανθρώπων των οποίων συνέχει η αγάπη του Χριστού.
Ο κόσμος κουρασμένος από το πνεύμα της Βαβέλ αναμένει αυτό το μεγάλο
θαύμα της ενότητας, της οικουμενικότητας και της παγκοσμιότητας-όχι της
παγκοσμιοποίησης, όχι στα πρόσκαιρα και τα
εξωτερικά, όχι αυτής που βασανίζει
τους ανθρώπους και τους μεταβάλλει σε άλογο κοπάδι, αλλά αυτής που θα στηρίζεται
στην αγάπη, στο σεβασμό του προσώπου και της ιδιαιτερότητας, της αρμονίας και
της ειλικρίνειας και όχι της πονηρής διπλωματίας. Τελικά αυτό είναι θέμα
αποδοχής της χριστιανικής μας ιδιότητας να εργασθούμε προς αυτή την κατεύθυνση
ή μάλλον ν’ αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να μας οδηγήσει στην ενότητα της αγάπης και
της ενότητας που αποτελεί το θεμέλιο του καινούργιου κόσμου του Θεού που
εγκαινίασε ο Χριστός με το σωτήριο έργο Του μέσα στην ιστορία.
Καλή Κυριακή και καλό φωτισμό
σε όλους μας
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου