Ο άνθρωπος ανοίγοντας τα μάτια του στον κόσμο αυτό,
μπαίνει στο χωνευτήρι του κοινωνικού
περιβάλλοντος. Η έξοδός του από κει, ταυτίζεται απόλυτα με την έξοδό του
από τον κόσμο μας.
Κάθε μέρα και κάθε νύχτα, ο εαυτός μας, δοκιμάζεται. Δρα,
αντιδρά και προβληματίζεται. Ενθαρρύνεται, αποθαρρύνεται, προχωρεί και
αποχωρεί. Για να παραμείνει όμως ο άνθρωπος ορθός, απαιτείται η συμβολή κυρίως
μιας αρετής. Η απόκτησή της φυσικά είναι καρπός μόχθου.
Είναι
«η αρετή των δυνατών», η υπομονή!
Διαβάζουμε στο συναξάρι του Ιώβ του πολυάθλου.
Προσθέτουμε και πρωταθλητού της υπομονής. Δοκιμάστηκε στη ζωή. Αποδοκιμάστηκε από
πρόσωπα και πράγματα. Τελικά, επιδοκιμάστηκε από το Θεό! Πολεμήθηκε αλλά δεν
νικήθηκε!. Συγκλονίστηκε μα δεν κλονίστηκε! Έπαθε αλλά δεν έπεσε. Κλασσικό,
παρήγορο παράδειγμα υπομονής για το σημερινό άνθρωπο που μεσ’ απ’ τους αιώνες
πήρε τη σκυτάλη από τα πολύπαθα χέρια του.
Ο Ιώβ σημείωσε στη ζωή του επιτυχία θαυμαστή. Η
οποιαδήποτε επιτυχία, προϋποθέτει υπομονή. Η υπομονή προϋποθέτει πόνο. Ο πόνος
είναι ο καταλύτης που προκαλεί αντιδράσεις σωτήριες. Είναι «το αριστερό χέρι
τού Θεού».
«Και
φτάνει να Σ’ ευγνωμονώ γι’ αυτές τις ώρες που πονώ!»
διαβάζουμε σε παλαιά
αναγνωστικά. Η υπομονή χειραγωγεί τον άνθρωπο που παραδέρνει στο πέλαγο της
καθημερινότητας. Η υπομονή στηρίζει τον άνθρωπο ώστε να ισορροπεί ακροβατώντας
ανάμεσα στον πόνο και τον πόνο! Στηρίζει τον κάθε άνθρωπο, όπου κι αν
βρίσκεται. Ιδιαίτερα το χριστιανό!
Διαβάζουμε σε βιβλίο: «Ο κάθε άνθρωπος, στον κόσμο μας,
υποφέρει. Ο χριστιανός όμως γνωρίζει να υποφέρει».
Μαν. Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου