Συνωστισμός στον Παράδεισο

Ήμουν ενθουσιασμένος. Στεκόμουν παράμερα κοιτάζοντας. Ομάδες ανθρώπων αδιάκοπα ζύγωναν. Όλο και πιο κοντά, όλο και πιο κοντά. Κάθε ηλικία, από βρέφη μέχρι υπερήλικες σεβαστούς. Το χαμόγελο αντιφέγγιζε στα μάτια και στα χείλη τους. Γελούσε, το’νιωθες, και η καρδιά τους. Περνούσαν από μπροστά μου. Βήμα γοργό. Έδειχναν πως δεν ήθελαν ούτε στιγμή να στερηθούν τον Παράδεισο. Γι’ αυτόν μιλούσαν. Αυτόν πρόσμεναν. Με την προοπτική του συντηρούσαν τις ελπίδες τους.

          Συγκινημένος παρατηρούσα αυτό το σμήνος των ανθρώπων. Αγαλλίαση με γέμιζε η ζωηρή παρουσία του στο χώρο αυτό. Ένοιωθα υπέροχα που βρισκόμουν ανάμεσά τους. Πανηγύριζα μαζί τους. Το άγχος της καθημερινότητας διαδεχόταν ευφροσύνη. Το ξέσπασμα του κουρασμένου ανθρώπου, ολοφάνερο. Ο ουρανός φαντάζει πιο γαλανός. Η μέρα, λες αισθάνεται και συνεορτάζει.

          Τα λεωφορεία συνεχώς μεταφέρουν κόσμο. Σταματούν στη στάση «Παράδεισος Αμαρουσίου». Αδειάζουν από τους επιβάτες τους. Αγριολούλουδα σε αγκαλιάζουν μόλις κατέβεις από το συγκοινωνιακό μέσο. Έχουν στα πέταλά τους ακόμα την ανοιξιάτικη δροσιά! Ύστερα  απ’ το άγχος της εβδομάδας, ο κόσμος ξεχύνεται στο χαριτωμένο προάστιο. Απ’ το πρωί. Θα περάσουν μία ξεχωριστή μέρα στην εξοχή. Θ’ ανεφοδιαστούν παίρνοντας κουράγιο για την βδομάδα που τους περιμένει.

          Γέμισε ο Παράδεισος του Μαρουσιού κόσμο. Συνωστισμός κάτω απ’ τα πεύκα του. Δεξιά-ζερβά χύνονται οι φωνές των παιδιών και τα κρυστάλλινα γέλια τους.

          Καθισμένος πάντα παράμερα, βλέπω το χαρούμενο πλήθος και συλλογίζομαι: αν ανάλογος «συνωστισμός» θα συμβεί κάποτε και στον πραγματικό Παράδεισο…..

Μαν. Μ.