ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο: Ματθ. 14, 22-34

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΡ’ ΟΛΙΓΟΝ….   «βασιλιάς»

          Εν ολίγοις

          Όταν μελετούμε τα βιβλικά κείμενα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Καμία πνευματική ενασχόληση δεν έχει τόση πνευματική ωφέλεια, όσο η σπουδή των Γραφών. Και τούτο διότι σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας απ’ αυτή εξαρτάται εν πολλοίς η  σωτηρία μας. Διότι μελετώντας προσεκτικά την Αγία  Γραφή με τη βοήθεια των θεόπνευστων δ διδασκάλων της Εκκλησίας συλλέγουμε χρήσιμα και σωτήρια νοήματα, λύονται απορίες, φωτίζεται το πνεύμα και θερμαίνεται η καρδιά του ανθρώπου.

          Σε μία τέτοια ψυχωφελή σπουδή μας προκαλεί η σημερινή ευαγγελική περικοπή.

          Οι πρώτοι στίχοι του σημερινού ευαγγελίου μας δημιουργούν κάποια απορία. Αναφέρουν, ότι ο Χριστός ανάγκασε τους μαθητές του να μπουν στο πλοιάριο τους, να εγκαταλείψουν την ερημική ακτή , να διασχίσουν τη λίμνη και να φθάσουν στην Καπερναούμ.

          Και  απορία μας είναι: γιατί ο Χριστός απομάκρυνε εσπευσμένα από κοντά του τους μαθητές; Μήπως είχε κουραστεί από την πολύωρη διδασκαλία ή μήπως ήθελε να μείνει μόνος για να προσευχηθεί;

          Την αιτία της αναγκαστικής απομάκρυνσης των μαθητών την εξηγεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, ο οποίος λέγει: Μετά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, προσθέτει πως, όταν ο λαός συνειδητοποίησε το θαύμα επεκράτησε μεγάλος ενθουσιασμός ανάμεσα στα πλήθη, μέχρι του σημείου να κινηθούν προς τον Χριστό «αρπάζειν αυτόν, ίνα ποιήσωσιν αυτόν βασιλέα».

          Αυτό ήταν κάτι που δεν άρεσε στο Χριστό. Όχι βέβαια, ότι δεν ήταν βασιλιάς με αιώνια βασιλεία-«της δε βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος»-, αλλά πρόκειται για μία βασιλεία που δεν προέρχεται από τον κόσμο τούτο. Κυριαρχεί στις καρδιές μυριάδων ανθρώπων, οι οποίοι υπέταξαν το νου και τη καρδιά τους στο θέλημα του.

          Δεν υπήρξε όμως ποτέ βασιλιάς και ηγέτης με συμφεροντολογικά κριτήρια, όπως συνέβη με τους ακροατές της ερήμου. Αυτοί κινήθηκαν να τον ανακηρύξουν βασιλιά με επαναστατικό τρόπο. Γιατί;  Διότι τους έδωσε ψωμί, δηλ. ένα από τα πιο βασικά λαϊκά αιτήματα του λαού «άρτον και θεάματα». Αυτά ζητάει ο λαός και αυτά εκμεταλλεύονταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες για να επιβάλλονται πάνω στα πλήθη. Και επειδή οι μαθητές ήταν επηρεασμένοι από τις μεσσιανικές αντιλήψεις του απλού λαού, γι’ αυτό τους ανάγκασε να φύγουν από την Καπερναούμ, ενώ ο ίδιος ανέβηκε στο όρος  «προσεύξασθαι κατ’ ιδίαν». Και μας έτσι δίνει ένα υπέροχο υπόδειγμα διδάσκοντας, ότι σε στιγμές απογοήτευσης η καλύτερη λύση είναι η καταφυγή στην προσευχή, που είναι πηγή ακένωτης δύναμης.

          Αλλά τέτοιες αφελείς αντιλήψεις για το πρόσωπο του Χριστού και το έργο του δεν έμειναν εκεί στην έρημο της Γενησαρέτ και στους ενθουσιώδεις ακρατές του. Αν και την επομένη έλεγξε την παράλογη στάση τους και τους είπε, όταν τον συνάντησαν, ότι με αναζητείτε, όχι γιατί είδατε  θαύματα, που φανερώνουν τη θεότητα μου, αλλά γιατί χορτάσετε από το ψωμί της ερήμου.

          Αυτές λοιπόν  οι απόψεις δυστυχώς επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα. Δηλ. διατυπώνονται απόψεις ενός παρεξηγημένου χριστιανισμού από χριστιανούς κάθε μορφωτικού επιπέδου. Έτσι για ορισμένους χριστιανούς ο Χριστός  είναι μόνον εκείνος που δίνει τα πάντα με μόνη απαίτηση την πίστη. Γι’ αυτό και όταν εμφανίζονται τα άσχημα στη ζωή μας, όπως θλίψεις, ασθένειες, δυσχέρειες , πόνος, αποτυχίες, θάνατος που διακόπτουν την καλοπέραση τους και την ευτυχία τους, τότε γίνονται μεμψίμοιροι, δυσανασχετούν, γογγύζουν, διαμαρτύρονται, απελπίζονται και λένε: μα σε μένα  τέτοια πράγματα; Εγώ που ήμουν πιστός τηρητής των εντολών του Θεού και υποδειγματικός πιστός της ενορίας μου;  Αυτού του είδους οι χριστιανοί λησμονούν τα λόγια του πολύαθλου Ιώβ που λέγει: «ει τα καλά εδεξάμεθα παρά Θεού, τα κακά ουκ υπείσομεν;». Ή τα λόγια του Κυρίου « πολλαί αι θλίψεις των δικαίων» και «δει ημάς δια πολλών θλίψεων εισελθείν εις την βασιλείαν των ουρανών».

        Επίσης για μία άλλη κατηγορία χριστιανών η χριστιανική θρησκεία είναι ένας σπουδαίος παράγοντας  για την πρόοδο της κοινωνίας και του έθνους και την ανάπτυξη του πολιτισμού. Δηλ. βλέπουν την Εκκλησία σαν ένα είδος σπουδαίου και πολύτιμου θεσμού, που θα μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα.

          Ο Χριστός όπως τότε απέρριψε κατηγορηματικά μια τέτοια λαθεμένη τάση του λαού, που από φιλανθρωπία και αγάπη χόρτασε στην έρημο, έτσι και η Εκκλησία απορρίπτει κάθε αντίληψη για ο Χριστό και την Εκκλησία, που δεν στηρίζεται στην Αγ. Γραφή και την πατερική διδασκαλία.

          Πρώτιστα πιστεύουμε, ότι  Χριστός είναι ο Σωτήρας και ο Λυτρωτή των ψυχών ημών. Και χρησιμοποιεί ακόμα και τις θλίψεις και τον πόνο ως παιδαγωγικά μέσα και φάρμακα για τη σωτηρία μας όσο περίεργο κι αν μας φαίνεται αυτό. Ο Θεός ακόμη και τότε μας αγαπά  σαν πατέρας επιτρέποντας δοκιμασίες «εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού».

          Ακόμη πιστεύουμε, ότι η Εκκλησία δεν είναι μόνο ένας σπουδαίος  παράγοντας κοινωνικής προόδου και πολιτισμού, αλλά είναι η κατ’ εξοχήν Κιβωτός της σωτηρίας στην οποία εισέρχονται για να σωθούν  όσοι έχουν ταπεινό φρόνημα, δηλ. «οι πτωχοί  τω πνεύματι»,  «οι καθαροί τη καρδία», «τα παιδία» στη καρδιά και το φρόνημα.

          Αλλά θα ήταν και μεγάλη παράλειψη και αδικία αν λέγαμε ότι η Εκκλησία φροντίζει μόνο για την ψυχή του ανθρώπου και αδιαφορεί για την υλική υπόσταση του, διότι το τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της αποστομώνουν τέτοιου είδους  απόψεις.

          Άλλος όμως είναι ο πρωταρχικός στόχος της. Όχι άρτος και θεάματα, αλλά σωτηρία ψυχής και ζωή αιώνια.

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.