Σαν ένα πουλί...

          Ποτέ άλλοτε δεν είχε ο άνθρωπος τόση αφθονία υλικών αγαθών όσο στην εποχή μας. Σε σημείο που να χαρακτηρίζεται η κοινωνία μας «κοινωνία αφθονίας». Αλλά και ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε, όπως διαπιστώνει σ’ ένα άρθρο του και ο Έρικ Ολιβιέ, τόσο «σπάνια η ευτυχία» όσο σε μια τέτοια κοινωνία. Όχι μόνο σπανίζει η ευτυχία σήμερα, μα και καταβασανίζεται ο άνθρωπος από ένα φοβερό άγχος που του έχουν δημιουργήσει μέσα του οι χιλιάδες έγνοιες και φοβίες. Γιατί δεν είναι μόνο ο φόβος  μήπως δεν ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της καταναλωτικής κοινωνία μας και χάσει έτσι τη ζηλευτή ιδιότητά του μέσα την αποθήκη καταναλωτών, όπου τον έχει εντάξει «το νέο βιομηχανικό κράτος». Παράλληλα είναι κι ο φόβος μήπως αρρωστήσει, μήπως του λείψουν τα χρήματα, μήπως του λείψει η αγάπη και μείνει μόνος. Έτσι, μ’ όλα τα υλικά αγαθά που έχει εξασφαλίσει, μ’ όλο που έχει κατοχυρωθεί με τη μηχανική εξέλιξη, κυριαρχείται από αίσθημα ανασφάλειας. Γιατί πιστεύει, πως μέσα σ’ αυτό τον κόσμο είναι μόνο, όπως υποστήριξε τα τελευταία χρόνια ο Ζακ Μονώ, «ένας καρπός τύχης».

          Κι όμως, πόσο διαφορετικά θα ένοιωθε, πόσο οι χίλιες δύο ανησυχίες του θα διαλύονταν αυτοστιγμεί αν πίστευε λίγο στο Θεό κι επαναπαύονταν στην Πρόνοιά Του. Αν άφηνε την ψυχή του να πετάξει ελεύθερα στον ουρανό σαν ξέγνοιαστο κι αμέριμνο πουλί. Σαν ένα από «τα πετεινά του ουρανού» του Ευαγγελίου, που χωρίς να σπείρουν, να θερίζουν ή να συνάζουν στις αποθήκες, «ο Πατήρ ημών οι ουράνιος τρέφει αυτά». 

          Μ. Κ. Μ.