Η Παναγία, Μήτηρ της ζωής

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

          Τα Ευαγγέλια σκέπασαν με τη σιωπή τους όχι μόνο τη ζωή, αλλά και τον θάνατο της Παναγίας. Ό, τι γνωρίζουμε για το γεγονός του θανάτου της είναι διάφορες παραδόσεις της αρχέγονης Εκκλησίας που διατηρήθηκαν ζωντανές στη χριστιανική πίστη και ευλάβεια. Αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει, αφού έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι  η Παναγία, με την ταπεινή, σιωπηλή και αθόρυβη παρουσία της, έμεινε διακριτικά στο περιθώριο της δημόσιας δράσης του Χριστού. Εξαφάνισε την ατομικότητά της, για να φανεί το φως του Χριστού. Έγινε ο προβολέας που φωτίζει το κέντρο της ζωής και την ύπαρξης μας, την αιτία και τον μοναδικό σκοπό των πάντων. Κάθε λόγος για το πρόσωπό της είναι εγκωμιαστικός και δοξολογικός  βαθύτατα θεολογικός, πυκνός και δυσερμήνευτος. Η Παναγία διέσωσε την εικόνα του Θεού μέσα στην ανθρώπινη φύση, γι’ αυτό και το πρόσωπο της είναι η πραγματική εικόνα του ανθρώπου.

          Όταν επιχειρούμε να εμβαθύνουμε με φόβο Θεού, δέος και προσευχή στο μυστήριό της, επαληθεύουμε τον λόγο του υμνωδού: «Πάντα υπέρ έννοια, πάντα υπερένδοξα». Ο θάνατός της υπερβαίνει την έννοια του θανάτου, ώστε να μην μπορεί να ονομάζεται θάνατος, αλλά «κοίμηση», «μετάσταση», «εκδημία» ή «ενδημία προς Κύριον». Αλλά κι αν ακόμη τον ονομάσουμε θάνατον, τότε είναι θάνατος ζωοφόρος, είναι η αρχή μια δεύτερης ύπαρξης, της αιώνιας. Γιατί δεν μπορεί να ονομάζονται νεκροί οι άγιοι, πόσο μάλλον η Παναγία, οι οποίοι αποτελούν τα ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού, αφού η Κεφαλή και η Απαρχή τους, ο Χριστός, είναι όχι μόνο ζωντανός, αλλά και Ζωοδότης. Το βιολογικό τέλος της επίγειας ζωής της Παναγίας δεν είναι ο χωρισμός, αλλά η ένωση. Δεν προκαλεί οδύνη, αλλά χαρά, δεν είναι απελπιστική διάλυση, αλλά ελπίδα και βεβαιότητα άφθαρτης ζωής       .

Γι’ αυτό τα δάκρυα και ο δυνατός πόνος του προσωρινού θανάτου, η πικρή αίσθηση της φυσικής απουσίας των ανθρώπων που αγαπάμε, όταν φεύγουν από κοντά μας, στην περίπτωση του θανάτου της Παναγίας  μεταβάλλονται στη μεγάλη χαρά της ζωντανής παρουσίας της ανάμεσά μας, αφού γνωρίζουμε ότι «εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε. Στο πρόσωπο της Παναγίας οι μεγάλοι πατέρες, θεολόγοι και υμνωδοί  της Εκκλησίας βλέπουν ό, τι πιο εκλεκτό, λαμπερό, καθαρό και όμορφο έχει να παρουσιάσει η ανθρώπινη φύση μπροστά στο Θεό. Όμως, παρόλο το μεγαλείο της αγιότητας και της θείας χάριτος που ακτινοβολεί, δεν παύει να είναι και εκείνη ένας άνθρωπος από μας. Όταν, λοιπόν, ατενίζουμε την εικόνα της, δεν ελπίζομε μόνο στον Θεό, αλλά και στον άνθρωπο   . Γιατί η μορφή της μας λέει ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο πτώσεις, πάθη, λάθη, ενοχές, αδιέξοδα και αμαρτίες. Είναι και πάλη για διόρθωση και ανακαίνιση, προσπάθεια για κάθαρση και αρετή και αγώνας για διόρθωση και τελείωση, πείνα και δίψα για αλήθεια, αγάπη και ζωή. Γι’ αυτό, ας συνειδητοποιούμε ότι ζούμε σε ένα δαιμονικό ψέμα, κάθε φορά που παραμορφώνουμε αυτό που είμαστε και ξεχνάμε αυτό που πρέπει να γίνουμε.

 
Αρχιμ.Ν.Κ.