ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ Ευαγγέλιο : Μτθ. 4, 12-17

ΜΕΤΑΝΟΙΑ: ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

          Εν ολίγοις

          Η Γέννηση του Χριστού, που γιορτάσαμε πριν λίγο, αποτελεί την ανατολή του ηλίου της δικαιοσύνης και σημαίνει την απαρχή της σωτηρίας για τον άνθρωπο που θέλει να ξεφύγει από το σκοτάδι του μίσους και της καταστροφής και ν’ αντικρύσει το φως της θείας αγάπης.

          Μένει όμως στον άνθρωπο να κάνει κάτι από τη δική του πλευρά. Αυτό το διακηρύττει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στα λόγια του σημερινού ευαγγελίου: «Mετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών».

          Ο χριστιανός με το βάπτισμά του εισέρχεται και εντάσσεται στην οικογένεια της Εκκλησίας. Από κει και πέρα αρχίζει ένας πνευματικός αγώνας προς τις δυνάμεις του σκότους.  Υπάρχουν και τραυματίες από τα βέλη της αμαρτίας. Το βάπτισμα μας έχει καθαρίσει από την κληρονομικότητα της αμαρτίας, αλλά η κλίση και η ροπή προς το κακό δημιουργεί προβλήματα στον άνθρωπο. Τι θα γίνονταν αλήθεια αν δεν υπήρχε μία άλλη ευκαιρία αναγέννησης;

          Ο Χριστός γνωρίζοντας καλά την ασθένεια της ανθρώπινης φύσης κήρυξε τη μετάνοια σαν ένα διαρκές γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, ως το μόνο διέξοδο από το αδιέξοδο της αμαρτίας.

          Βέβαια πολύ λόγος έγινε και γίνεται και θα γίνεται για το μυστήριο της μετάνοιας και τούτο γιατί έχει πολλές διαστάσεις και χρειάζεται να προβληματιζόμαστε διαρκώς. Ιδιαίτερα κάθε φορά που ξεκινά κάτι καινούργιο στη ζωή μας.

          Δεν είναι τυχαίο το ότι η μετάνοια τίθεται σαν πρώτη προϋπόθεση για την αποδοχή του έργου της σωτηρίας. Τόσο ο Πρόδρομος όσο και ο Ιησούς Χριστός αρχίζουν το κήρυγμά τους  με τη λέξη «μετάνοια». Όλος ο τρόπος ζωής του προχριστιανικού κόσμου ήταν λάθος. Για να δεχθεί ο άνθρωπος το ευαγγέλιο έπρεπε ν’ απαρνηθεί αυτό το λάθος, δηλ. την χωρίς Χριστό ζωή του. Η ευαγγελική μετάνοια στρέφεται εναντίον αυτού του προαιώνιου λάθους της ανθρωπότητας που την είχε εμπλέξει στο αδιέξοδο της ζωής της. Από τη στιγμή που ο Χριστός ενσαρκώνει τη βασιλεία του Θεού ο άνθρωπος δεν μπορεί να τη δεχτεί, αν δεν αρνηθεί το ένοχο παρελθόν του. Γι’ αυτό πριν από το βάπτισμα ο πιστός καλείται να «αποτάξει τον διάβολο και να συνταχθεί με τον Χριστό».

Με τη μετάνοια συνδέεται και το μυστήριο της εξομολόγησης. Κανείς δεν αμφιβάλλει για την αστάθεια της ανθρώπινης φύσης. Είναι μόνιμος σύντροφός μας. Στο άγιο όμως Σώμα της Εκκλησίας δεν μπορούν να παραμείνουν όσοι έχουν πληγές, γι’ αυτό ο Χριστός έδωσε στην Εκκλησία τη δυνατότητα ν’ αναγεννά και να θεραπεύει τα αρρωστημένα μέλη της. Και το επιτυγχάνει αυτό με το μυστήριο της μετάνοιας ή εξομολόγησης, που στηρίζεται στα λόγια του Χριστού προς τους μαθητές του. Και διαχειριστές αυτής της πνευματικής εξουσίας είναι οι εντεταλμένοι ιερείς-πνευματικοί.

          Η εξομολόγηση είναι η επιστήμη της εσωτερικής μας ζωής. Γι’ αυτό χρειάζεται να ζούμε το σωτήριο αυτό μυστήριο σ’ όλο το βάθος του. Η άφεση των αμαρτιών είναι ο στόχος της εξομολόγησης, αλλά απαιτείται και η συναίσθηση των λαθών μας. Και όταν γίνει αυτό, τότε προχωρούμε στην απόφαση να θέσουμε τον κόσμο της ψυχής μας κάτω από τη θεία συγγνώμη. Αυτό θα επαναλαμβάνεται διαρκώς ως το τέλος της επί γης ζωής μας.

          Αυτή η έννοια του αγώνα ταυτίζεται με μία ολόκληρη ζωή, γιατί η μετάνοια είναι μυστήριο επαναλαμβανόμενο. Πρόκειται για «πορεία ζωής». Πορεία επιστροφής προς τον Θεό. Ολόκληρη η ζωή μας είναι ένας δρόμος επιστροφής προς την αιώνια πατρίδα μας. Η γη είναι τόπος εξορίας και για να φθάσουμε σ’ αυτή την αιωνιότητα είναι ανάγκη να βαδίσουμε το δρόμο της μετάνοιας.

          Η παραγραφή των χρεών μας έγινε με τη θυσία του Ιησού Χριστού. Ταμειούχος αυτής της χάριτος είναι η Εκκλησία του Χριστού. Αποτελεί αληθινή αφροσύνη να μένουμε μακριά από το λουτρό της ψυχής που κάνει το παρελθόν μας ανύπαρκτο, μας χαρίζει καθαρότητα πνευματική και κρατά τη ζωή μας σε συνεχή πορεία επιστροφής στη οικία του Θεού πατρός.

          Καλό φωτισμό

          π. γ. στ.