ΖΑΚΧΑΙΟΣ:
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΜΙΚΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ
Εν ολίγοις
Στη σημερινή ευαγγελική διήγηση
ακούσαμε τον ευαγγελιστή Λουκά να μας περιγράφει τη λυτρωτική συνάντηση του
Χριστού με τον αρχιτελώνη της Ιεριχούς, τον Ζακχαίο.
Η Εκκλησία μας καθώς πλησιάζει η
όμορφη και κατανυκτική περίοδος του Τριωδίου φροντίζει να μας προετοιμάσει
κατάλληλα. Και μέρος αυτής της προετοιμασίας είναι το σημερινό ευαγγελικό
ανάγνωσμα και το παράδειγμα της μετάνοιας του Ζακχαίου. Πρόκειται για μια
μετάνοια με συνέπειες όχι μόνο για τον ίδιο τον Ζακχαίο, αλλά και για το
περιβάλλον του. Μια μετάνοια που επιτρέπει στο Θεό να επισκέπτεται αυτόν τον
κόσμο της φθοράς, της αμαρτίας και του θανάτου και να τον μεταμορφώνει, να τον
αναγεννά και να τον μεταβάλλει σε βασιλεία Θεού.
Πόσο δύσκολο είναι όμως να καταλάβει ο
άνθρωπος, ότι πέρα απ’ αυτή τη ζωή, τη φροντίδα για τα καθημερινά πράγματα του
βίου, θα πρέπει ν’ αφιερώσει και κάποιο χρόνο επί πλέον και για τον εσωτερικό
του κόσμο;
Η Σαρακοστή που πλησιάζει είναι ούτως
ή άλλως καιρός μετανοίας. Και μετάνοια σημαίνει επανεκτίμηση, βάθεμα για να
έρθουν τα πάνω κάτω. Είναι το επώδυνο ξεσκέπασμα του παραμελημένου,
λησμονημένου «σπερματικού ανθρώπου».
Η πρώτη λοιπόν αναγγελία της Σαρακοστής,
η πρώτη υπενθύμιση προέρχεται από μια μικρή ευαγγελική ιστορία που κάνει λόγο
για ένα μικρό και ασήμαντο άνθρωπο, που το επάγγελμα που ασκούσε, αυτό του
τελώνη, τον χαρακτήριζε πλεονέκτη, ανέντιμο και σκληρό. Και αυτός ήταν ο
«μικρός το δέμα» αρχιτελώνης Ζακχαίος.
Όταν ο Χριστός μπήκε στην Ιεριχώ και
περνούσε από την πόλη ο Ζακχαίος επιθυμούσε
να δει ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός. Το ήθελε τόσο πολύ, που η επιθυμία
του, προσήλκυσε την προσοχή του Κυρίου,
ο Οποίος του είπε: «Ζακχαίε σπεύσας κατάβηθι, σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με
μείναι».
Επιθύμησε να γνωρίσει το Χριστό!
Η επιθυμία είναι η αρχή του παντός, όπως
το αναφέρει το ευαγγέλιο: « Όπου γαρ έστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η
καρδία υμών». Όλα στη ζωή μας αρχίζουν από μια επιθυμία, επειδή ό, τι
επιθυμούμε είναι και αυτό που αγαπάμε, αυτό που μας ελκύει από μέσα, αυτό στο
οποίο παραδινόμαστε.
Ο Ζακχαίος αγαπούσε το χρήμα και για
να το αποκτήσει δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να κλέβει τους άλλους. Ο Ζακχαίος
ήταν πλούσιος και αγαπούσε το χρήμα, αλλά μέσα του ανακάλυψε και μια άλλη
επιθυμία. Ήθελε κάτι άλλο και αυτή η επιθυμία του έγινε κορυφαία και κεντρική
στιγμή της ζωής του: Να συναντήσει τον Χριστό.
Η σημερινή ευαγγελική ιστορία θέτει
και στον καθένα από μας ένα ερώτημα:
-Τι επιθυμούμε βαθιά στην ψυχή μας; Ας
σταματήσουμε για μια στιγμή, ας προσέξουμε, ας εισέλθουμε στο βάθος της ψυχής
μας και ας αφουγκρασθούμε το εσωτερικό μας, αν έχουμε μέσα μας την ίδια ακριβώς
παράξενη και εντυπωσιακή επιθυμία.
Ο πρωταγωνιστής της σημερινής
ευαγγελικής διήγησης ήρθε αντιμέτωπος μ’ αυτή τη βαθιά
επιθυμία να γνωρίσει το Χριστό. Χωρίς αυτή κανείς δεν μπορεί να ζήσει,
αλλά είναι και κάτι που όλοι το φοβόμαστε και το καταπιέζουμε μέσα μας λόγω του
θορύβου και της ματαιότητας όλων όσων μας περιβάλλουν. «Ιδού έστηκα επί την
θύραν και κρούω». Ακούμε το ήπιο και σιγαλό κτύπημα στη θύρα της ψυχής μας; Αυτό
είναι η πρώτη πρόσκληση της Εκκλησίας και του ευαγγελίου. Τη στιγμή που θα
σταματήσουμε ν’ ακούσουμε αυτή την κλίση σαν μια ευχάριστη αύρα να φυσά για ν’
απομακρύνει τα μολυσμένα αέρια της άχαρης ζωής μας, από τότε αρχίζει η σταθερή
επιστροφή.
Η αναζήτηση και η επιθυμία! Ο Ζακχαίος
«εζήτει ιδείν τον Ιησούν». Ήθελε να Τον δει, να Τον γνωρίσει. Εδώ η ψυχή
παίρνει μια βαθιά ανάσα και όλα γίνονται διαφορετικά, νέα, σημαντικά.
Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον Χριστό
οφείλει πρώτα να Τον αναζητήσει. Και αναζήτηση σημαίνει πόθος ψυχής, μεταφυσική
δίψα, προσπάθεια για ν’ ανακαλύψουμε το νόημα της υπάρξεώς μας. Τίποτε δεν
μπορεί να υποκαταστήσει αυτή την δίψα της θείας παρουσίας, τη θέση του Θεού
στην καρδιά και στην ψυχή των ανθρώπων.
Όποιος αναζητά, ποθεί να γνωρίζει
κάποιον που ψάχνει να τον ανακαλύψει και σπεύδει να τον συναντήσει. Αυτό συνέβη
και στην περίπτωση του Ζακχαίου. Και την αναζήτηση ακολούθησε η συνάντηση με
τον Χριστό. Η συνάντηση αυτή δεν είναι κάτι τυχαίο και συμβατικό. Είναι μια
ενσυνείδητη προσέγγιση. Μια προσωπική γνωριμία και σχέση που συνάπτεται και
πληρώνει την ψυχή του Ζακχαίου με χαρά. Αυτό εκφράζει και η είσοδος και η φιλοξενία
του Ιησού στον οίκο του τελώνη Ζακχαίου.
Κάθε συνάντηση προϋποθέτει μια
αμοιβαία κίνηση των προσώπων που πρόκειται να συναντηθούν. Αυτό γίνεται και
στην προσωπική μας συνάντηση με τον Θεό. Αλλά για να συναντήσομε τον Θεό πρέπει
να το επιθυμήσουμε, να το θελήσουμε και να το επιδιώξουμε. Ν’ αφήσουμε ν’
ακουσθεί μέσα μας η φωνή της συνειδήσεως που μας προτρέπει: «Δεύρο προς τον
Πατέρα». Και όπως ο Ζακχαίος εγκατέλειψε το τελώνιο, βγήκε στο δρόμο κι ανέβηκε
στη μουριά, έτσι οφείλουμε ν’ απαγκιστρωθούμε από τα γρανάζια της
καθημερινότητας, ν’ αφήσουμε τον εγωκεντρισμό μας και την αυταρέσκειά μας, να
νικήσουμε τις γνώμες, τα σχόλια, τη στάση του κοινωνικού συνόλου και να
πλησιάσουμε Τον Χριστό.
Αυτό απαιτεί τόλμη, δύναμη και
αποφασιστικότητα σαν αυτή που επέδειξε ο Ζακχαίος. Και στην επιθυμία μας να
συναντήσουμε τον Θεό, είναι σίγουρο πως κι Εκείνος θ’ ανταποκριθεί. Και εδώ
βρίσκεται η αρχή, το πρώτο βήμα από τα έξω προς τα μέσα, προς αυτή τη
μυστηριώδη πατρίδα που όλοι οι άνθρωποι ασυνείδητα ποθούν και νοσταλγούν. Μια
τέτοια νοσταλγία μας κάνει πραγματικά
μεγάλους, έστω κι αν είμαστε μικροί σε όλα.
Καλή
Κυριακή
π. γ.
στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου