Η γλωσσική θέση της Εκκλησίας δηλώνεται
ρητά από τον Μ. Βασίλειο: «Ου γαρ τορευταί λέξεων παρ’ ημίν, ο ουδέ το εύηχον
των φωνών, αλλά το εύσημον των ονομάτων πανταχού προτιμότερον». Και δεν
είναι καθόλου περίεργο να ακούει
κανείς από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, έναν από τους μεγαλύτερους τεχνίτες της
ελληνικής γλώσσας, ότι «ουδέν μοι φράσεως ουδέ απαγγελίας μέλει. Αλλ’ εξέστω
και τη λέξει πτωχεύειν και την συνθήκην των ονομάτων απλήν τινα είναι και
αφελή. Μόνον μη τη γνώσει τις και τη των δογμάτων ακριβεία ιδιώτης έστω».
Ο εκκλησιαστικός δηλ. λόγος επιζητεί
να μεταδώσει τα μηνύματα του Ευαγγελίου με απλότητα, σαφήνεια, αμεσότητα και
αποτελεσματικότητα. Ενδιαφέρεται για την έκφραση του νοήματος των λεγομένων και
όχι για την καλλιέπεια. Συνειδητά αντιτίθεται σε κάθε μορφή ρητορείας και
επίδειξης, μένοντας στην ουσία, στη μετάδοση των ευαγγελικών μηνυμάτων. Αυτό,
φυσικά, δεν σημαίνει παραμέληση της γλώσσας, αλλά σωστή αξιοποίηση της.
Πηγή: Γ. Μπαμπινιώτη, «Χριστιανική
και ελληνική πνευματικότητα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου