Όπως η «μεγάλη είσοδος» της
λειτουργίας των πιστών μεταφέρει τα προσφερόμενα δώρα και προηγείται της
ευχαριστιακής κοινωνίας, το ίδιο και η «μικρή είσοδος» διασχίζει το ναό
μεταφέροντας το Ευαγγέλιο και προηγείται εκείνου που έχει για τους
κατηχουμένους: τη θέση της θείας ευχαριστίας: της ευχαριστιακής βρώσεως του
Λόγου.
Πραγματικά τα ευαγγέλιο λέγει: «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν
αιώνιον», αλλ’ επίσης και «ο τον λόγον μου ακούων έχει ζωήν αιώνιον» (Ιω. 5,
24).
Ήδη ο Κλήμης Αλεξανδρεύς τονίζει ότι πρέπει να τρεφόμαστε
με τα σπέρματα της ζωής που περιέχονται μέσα στη Βίβλο, όπως ακριβώς κάνουμε με
τη θεία ευχαριστία. Ο Ωριγένης ορίζει ιδιαίτερα την έννοια της κοινωνίας της
Αγίας Γραφής και η παράδοσις τον ακολουθεί. Κοινωνούμε «ευχαριστιακά» του
μυστηριακώς κεκλασμένου άρτου.
Ο άγιος Ιερώνυμος τονίζει το ίδιο. «Εσθίομε
τη σάρκα Του και πίνομε το αίμα Του στη θεια ευχαριστία, αλλ’ επίσης και κατά
την ανάγνωση των θείων Γραφών». Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός παρομοιάζει την
ανάγνωση της Αγίας Γραφής με τη βρώση του πασχαλίου αμνού.
Ο ευχαριστιακός αυτός τρόπος της βρώσεως του Λόγου προϋποθέτει την
επίκληση πριν από κάθε ανάγνωση. Ο Λόγος είναι ζωντανός με την ενέργεια του
ζωοποιού Πνεύματος που αναπαύεται σ’
αυτόν, όπως κάθισε πάνω στον Υιό κατά την ώρα της θείας Επιφανείας στον
Ιορδάνη. Πρέπει λοιπόν να τον διαβάζουμε μέσα στη διάσταση του Παρακλήτου. Ο
Θεός θέλησε επίσης ώστε η Εκκλησία ν’ αποτελεί το χώρο εκείνο, όπου ο Χριστός
ομιλεί κι εξηγεί τα λόγια Του διαμέσου των στοιχείων της παραδόσεως. Μέσα
λοιπόν σ’ αυτό το χώρο, μέσα στην Εκκλησία πρέπει να τον διαβάζουμε και να τον ακούμε. Μόνο η
Εκκλησία κατέχει το Λόγο, και τα κλειδιά της κατανοήσεώς του, γιατί αυτή ακούει
το Πνεύμα που τον υπαγορεύει και η Εκκλησία είναι το Πνεύμα, διδάσκει ο
Ωριγένης.
Π.
Ευδοκίμοφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου