Η επίκληση του Ονόματος του Ιησού μπορεί να ενταχθεί μέσα σε πολλά
πλαίσια. Γι’ αυτό, καθένας από μας θα βρει τη μορφή εκείνη της προσευχής, που
του ταιριάζει καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως, η καρδιά και το κέντρο της θα
είναι το ίδιο το Άγιο Όνομα, η λέξη Ιησούς. Εκεί κατοικεί όλη η δύναμή της.
Το Όνομα του Ιησού
μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο του η να ενταχθεί μέσα σε μια μικρή η μεγαλύτερη
φράση. Στην Ανατολή, η συνηθέστερη μορφή είναι: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του
Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό” η “Κύριε
Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” η απλώς “Κύριε Ιησού Χριστέ”. Θα μπορούσαμε απλώς να
πούμε “Ιησού, Χριστέ”, η “Κύριε, Ιησού”. Η επίκληση αυτή μπορεί ακόμη και να
περιοριστεί σε μία μόνο λέξη: “Ιησού”.
Αυτή η τελευταία
μορφή-το Όνομα του Ιησού μόνο- είναι και η αρχαιότερη. Ταυτόχρονα είναι και η
συντομότερη, η απλούστερη και ίσως για κάποιους πιο εύχρηστη.
Έτσι, όταν μιλάμε
για την επίκληση του Ονόματος, εννοούμε τη θερμή και συχνή επανάληψη του ιδίου
του Ονόματος, της λέξης “Ιησού” με οποιοδήποτε τρόπο κι αν γίνεται.
Το Όνομα του Ιησού
μόνο του η μέσα σε μια φράση μπορεί να προφέρεται, είτε σιωπηλά να μένει στο
νου. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για πραγματική επίκληση του Ονόματος,
λεκτική στην πρώτη περίπτωση και καθαρά νοερή στη δεύτερη. Αυτή η προσευχή
εύκολα μεταφέρεται από λεκτική σε νοερή. Ακόμη και η λεκτική επανάληψη του
Ονόματος, αν γίνεται αργά και στοχαστικά, μας κάνει να περνάμε στη νοερή
προσευχή και προδιαθέτει την ψυχή για περισυλλογή.
Λέβ Ζιλλέ, Μοναχός
της Ανατολικής Εκκλησίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου