Η έξοδος και σπορά του Λόγου
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση του σπορέως μας μεταφέρει μια
εικόνα από το παρελθόν, η οποία δύσκολα
μπορεί να γίνει ελκυστική σήμερα. Ο σημερινός αγρότης – γεωργός, μηχανοκίνητος
και συνδικαλιστής δεν μας θυμίζει καθόλου τον ταπεινό ζευγολάτη του
παρελθόντος. Γι αυτό και ο σημερινός
άνθρωπος αδυνατεί να εκτιμήσει τον παραβολικό λόγο του Κυρίου.
Πολλές φορές μάλιστα αποστρέφει το ενδιαφέρον του από την αλήθεια, για
να μην αποδεχτεί το μήνυμα της σωτηρίας.
Ποια αλήθεια όμως μεταφέρει και σπέρνει στις καρδιές μας ο
Χριστός για να τον γνωρίσουμε και να τον αποδεχτούμε; Ήδη στην αρχή της
παραβολής η λέξη ή μάλλον το ρήμα “εξήλθεν” σηματοδοτεί το περιεχόμενό της που
δεικνύει το πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Ο σκοπός αυτής της εξόδου είναι να προσεγγίσει τον άνθρωπο
και να τον αναστήσει από τη θανατηφόρα πτώση που προκάλεσε στον εαυτό του
κάνοντας κατάχρηση της ελευθερίας του. Και επειδή δεν εξαναγκάζει κανέναν, αλλά
μόνον ελευθερώνει από τη δουλεία των
παθών, “εκένωσεν εαυτόν μορφήν δούλου λαβών.... γενόμενος υπήκοος μέχρι
θανάτου, θανάτου δε σταυρού”. Και αναρωτιέται κανείς: θα μπορούσε η αγάπη προς
τον άνθρωπο να εκφραστεί με πιο γνησιότερο τρόπο;
Η μέθοδος που ακολουθεί πάντα είναι εκείνη του γεωργού.
Όπως με τη σπορά του σταριού παράγεται το ψωμί που μπορεί να συντηρήσει τον
άνθρωπο, κατά παρόμοιο τρόπο και ο λόγος του Θεού σπείρεται στην καρδιά μας για να τη γονιμοποιήσει και
να παράγει καρπό “εν υπομονή”.
Πρόκειται για μια νέα δυνατότητα αναμόρφωσης και
μεταμόρφωσης του παλαιού ανθρώπου. Αυτή η μοναδική δυνατότητα παραμένει
δυστυχώς ανεκμετάλλευτη όσο ο άνθρωπος
δεν συνειδητοποιεί, ότι είναι εικόνα του Θεού, για να ζήσει την “εν Χριστώ ζωή”
Πολλοί προβάλουν το επιχείρημα, ότι η “σπορά του λόγου”
όπως γίνεται σήμερα, αφήνουν τον άνθρωπο απληροφόρητο. Αυτό όμως είναι μια
δικαιολογία. Βέβαια υπάρχει η αμφισβήτηση, η περιφρόνηση ακόμη και η δίωξή του,
αλλά υπάρχει και η αλήθεια, ότι “ο λόγος του Θεού ου δέδεται”.
Ο αγώνας, λοιπόν,
για να φτάσει ο λόγος του Θεού στο καρδιακό έδαφος για να το
γονιμοποιήσει, είναι δεδομένος και πρέπει να συνεχίζεται αδιάκοπα απ’ όλους.
Χρέος των ποιμένων της Εκκλησίας και των εργατών των σπορέων του λόγου του Θεού
είναι να βιώνουν και να κατανοούν πρώτοι
οι ίδιοι τον “λόγον” και μετά να τον μεταδίδουν στους άλλους. Κι ακόμη να
εξατομικεύεται το μήνυμα ανάλογα τη χρεία του καθενός, ώστε να γίνεται
αποδεχτός, να ριζώνει και να ενσαρκώνεται στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Και η ενσάρκωση αυτή
συντελείται, όταν το χωράφι τη καρδιάς καθαρίζεται από τα ζιζάνια και τα πάθη.
Όταν από άγονη μεταβάλλεται εις “γην αγαθήν”. Το ζητούμενο είναι η βούληση και
η αγωνιστικότητα αυτού του στόχου. Εδώ ακριβώς υπάρχει η δική μας ευθύνη.
Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας επισημαίνουν την
εσωτερικότητα, την υπομονή και το αθόρυβο που πρέπει να χαρακτηρίζει τον μόχθο
για την καλλιέργεια της καρδιάς και συνιστούν αδιάλειπτη προσευχή. Η άσκηση της
τήρησης των εντολών του Θεού, η συμμετοχή στη σύναξη της θ. Λειτουργίας, η
μελέτη του λόγου του Θεού, η συχνή θ. Κοινωνία είναι ο πιο αποτελεσματικός
τρόπος φωτισμού της καρδιάς και πνευματικής καρποφορίας σε απίστευτα μεγέθη.
Μια ευχή προ της αναγνώσεως του ι. Ευαγγελίου αναφέρει: “ Έλλαμψον εν ταις καρδίαις ημών
φιλάνθρωπε Δέσποτα το της σης θεογνωσίας ακήρατον φως και τους της διανοίας
ημών οφθαλμούς διάνοιξον εις την των ευαγγελικών σου κηρυγμάτων κατανόησιν...”
Με αυτές τις προϋποθέσεις
ο “σπόρος” βλαστάνει και καρποφορεί καρπόν εκατονταπλασίονα, καρπούς
σωτηρίας.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου