Ανάσα ικεσίας

Ποτέ δεν σε χρειάστηκα περισσότερο.

Εσύ αόρατος στους ορίζοντες της αναβλύζουσας ιστορίας.

Δύνασαι μα δεν μιλάς.

Πάντοτε σου άρεσε η σιωπή. Μια σιωπή που πλέκει τον ιστό μιας πραγματικότητας που εξελίσσεται δίχως τέλος να γνωρίζει.

Τα χείλη σου σφραγίζουν το μυστικό της ζωής.

Κινείσαι στα λεπτότατα όρια της αφής ελαχίστων.

Χαμογελάς στα πρόσωπα αυτών που προόρισες για τα υψηλά. Απλώνεις το χέρι για να χαϊδέψεις την αθωότητα.

Άκουσέ με. Σ’ το ζητώ σαν χάρη.

Σαν ύστατη χάρη.

Γαλάτεια Βέρρα, “Χρώματα Αλήθειας”