Χρόνια χωρίς προσευχή

Πως μπόρεσα και το έκανα; Πως διέπραξα ένα τόσο μεγάλο κακό, Θεέ μου; Να περάσω τόσα χρόνια χωρίς προσευχή;

          Ένας όγκος ζωής γεμάτης τρικυμίες και πυρετούς χωρίς την πνοή της επαφής Σου!

          Μια πορεία ανάμεσα σε παγίδες, δίπλα σε αβύσσους, κάτω από θύελλες, χωρίς την εκζήτηση της συμπαράστασή Σου! Τι παραφροσύνη ήταν αυτή!

          Σε ξέχασα, Κύριε. Ξέχασα την πηγή μου, τη ζω μου. Έζησα “ως ελπίδα μη έχων και άθεος εν τω κόσμω”. Μέρα  με τη μέρα ο άνθρωπος υποχωρούσε μέσα μου. Είδα ότι μεταβαλλόμουνα σε μηχανή, όταν δεν έπεφτα στην κτηνωδία. Φρίκη!

          Όμως Συ με λυπήθηκες, ακούραστε Κυνηγέ των ψυχών. Άναψες ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι ορισμένα φώτα. Είδα.

          Ένοιωσα πως χωρίς Εσένα τα πάντα είναι ματαιότης και αηδία. Ξαφνικά μου αποκαλύφθηκε η αξία και το νόημα της προσευχής. Τα θεϊκά Σου χέρια παραμέρισαν τις στάχτες και τη λάσπη  που σκέπαζαν την καρδιά μου. Βρήκες τη σπίθα. Τη φύσηξες. Η πνοή Σου μεταμόρφωσε τη σπίθα σε φλόγα.

          Η φωτιά λαμπαδιάζει και πάλι εντός μου. Σ’ ευχαριστώ.

          Μα ο δρόμος είναι μακρύς. Ακόμη δεν μπορώ να προσευχηθώ, Θεέ  μου. Αισθάνομαι τη γλώσσα μου δεμένη. Τα χείλη  μου σφραγισμένα. Προσπαθώ. Μα χρειάζομαι τη βοήθειά Σου.

          Άπλωσε άλλη μια φορά το χέρι Σου. Άγγιξε τα χείλη μου. Σπάσε τις σφραγίδες. Κι η προσευχή θα ξεχυθεί σαν το ποτάμι από το στόμα μου, που μέχρι τώρα δεν ήξερε να κρατά τις καλύτερες λέξεις για Σένα.

          Θεέ μου, κάνε με προσευχόμενο άνθρωπο. Σύνδεσέ με δια της προσευχής  με την αιώνια πηγή Σου.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,  πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής