ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (των Μυροφόρων) Ιωάν. 5, 1-15)

 

Το θάρρος  και η τόλμη της αγάπης

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση περιγράφει την ιστορία τριών γυναικών: της Μαρίας της Μαγδαληνής, της Μαρίας μητέρας του Ιακώβου και της Σαλώμης. Οι γυναίκες αυτές “λίαν πρωί της μιας  σαββάτων” έρχονται στον τάφο του Ιησού για να αλείψουν με αρώματα το νεκρό σώμα του σύμφωνα με τα ιουδαϊκά νεκρικά έθιμα.

          Καθώς όμως προχωρούν προ το μνημείον προβληματίζονται. Αναρωτιούνται: “τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον του μνημείου;”. Και η απορία τους κορυφώνεται, όταν διαπιστώνουν ότι “ο λίθος αποκεκύλισται” και μέσα στο μνημείο “είδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς’ με λευκή στολή και κατελήφθησαν από φόβον. Και τις πληροφορεί: μην τρομάζετε. Ο Ιησούς ο Ναζαρηνός ο εσταυρωμένος δεν είναι εδώ, αναστήθηκε, να και ο τόπος  όπου τον έβαλαν.

          Μας συγκινεί και μας εκπλήσσει το φρόνημα και η συμπεριφορά αυτών των μυροφόρων γυναικών, καθώς ξεπερνούν τις φοβίες και τη δειλία της ανθρώπινης φύσης και του γυναικείου φύλου τους. “Φύσις ασθενής την ανδρείαν ενίκησεν ότι γνώμη συμπαθής τον Θεόν ευηρέστησεν”, δηλαδή ο Θεός επειδή ευαρεστήθηκε από την ψυχική τους διάθεση έκανε την ασθενική γυναικεία φύση τους να ξεπεράσει την ανδρική, τονίζει ο ιερός υμνογράφος.

          Κι’ όμως αυτές οι ηρωίδες της πίστης γίνονται συγχρόνως τύπος και εικόνα της ανθρώπινης ευαισθησίας, αλλά και της ολοκληρωτικής αφοσίωσης και απλότητα της αγάπης.

          Η διακριτική παρουσία τους είναι χαρακτηριστική. Βρίσκονται αθόρυβα στη σκιά του Χριστού. Στέκονται πλάι του στις πιο τραγικές ώρες του πάθους, “ειστήκεισαν δε παρά τω σταυρώ του Ιησού η μήτηρ αυτού και η αδελφή της μητρός αυτού Μαρία η του Κλωπά και Μαρία η Μαγδαληνή”. Σε μια στιγμή που οι μαθητές από φόβο  έχουν εξαφανισθεί, τον εγκατέλειψαν και τον άφησαν μόνον. Όταν ο παρορμητικός Πέτρος τον αρνήθηκε τρεις και ο απογοητευμένος Ιούδας τον πρόδωσε!

          Όμως η γενναιότητα και η αφοσίωση των μυροφόρων γυναικών συγκλονίζει, έστω κι αν το το ευαγγελικό κείμενον αναφέρει ελάχιστες φράσεις γι’ αυτές. Που οφείλεται αυτός ο δυναμισμός τους; Προφανώς στην αγάπη και την εμπιστοσύνη τους προς Αυτόν. Ανοίγουν την καρδιά τους και παραδίδουν τον εαυτό τους στον διδάσκαλο. Πιστεύουν, τολμούν και προχωρούν. Γιατί όποιος πιστεύει “δύναται πάντα δρα, και αυτά τα δοκούντα τοις πιστοίς δυσχερή και ακατόρθωτα”, δηλαδή μπορεί να επιτύχει και αυτά που φαίνονται ακατόρθωτα.

          Αυτές που πόνεσαν τόσο πολύ για τον θάνατο του διδασκάλου, γίνονται οι πρώτες μάρτυρες και διάκονοι της Ανάστασής του. Οι μυροφόρες ζουν το σκοτάδι του θανάτου, αλλά προχωρώντας με πίστη και θάρρος βλέπουν να ξημερώνει η μυστική και φωτεινή ημέρα της Ζωής.

          Η τολμηρή και θαρραλέα συμπεριφορά των αγίων Μυροφόρων γυναικών έρχεται να ελέγξει την ατολμία μας στη διακονία του θελήματος του Θεού. Γιατί στην πάντοτε, και ιδιαίτερα  στην σημερινή εποχή της αποστασίας, απαιτείται τόλμη και θάρρος για τη μαρτυρία της πίστεως. Υπάρχουν δύσκολα διλήμματα και επιλογές  στη ζωή μας και χρειάζεται θάρρος για να αποκαλύπτουμε τις χριστιανικές αξίες και αρχές των επιλογών μας. Κοστίζει ακριβά μια αντίσταση στις αρχές και στις διάφορες προσκλήσεις του κόσμου, όταν δεν υποκύπτουμε στον ορθολογισμό, στην παραλογισμό και το μηδενιστικό ρεύμα της εποχής μας. Χρειάζεται τόλμη και  θάρρος για να πιστεύουμε, να  ελπίζουμε και ν’ αγαπάμε σ’ ένα κόσμο που δεν πιστεύει σωστά, που δεν αγαπά ουσιαστικά και έπαψε πλέον να ελπίζει για σε μια νέα ζωή κι ένα καλύτερο κόσμο, έτσι όπως τον θεμελίωσε και τον κήρυξε ο Ιησούς Χριστός.

          Μετά απ’ αυτά καταλαβαίνουμε, ότι το θάρρος απαιτεί το απαραίτητο όπλο του ανθρώπου στο δύσκολο αγώνα της ζωής. Η αντίληψη του σύγχρονου κόσμου προτείνει και ισχυρίζεται πως για ν’ αποκτήσουμε αυτή την αρετή του θάρρους και της τόλμης, πρέπει να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας, να εμπιστευθούμε στον εαυτό μας και στις δικές μας ικανότητες. Να έχουμε, όπως λέμε, θετική σκέψη, να ισχυροποιήσουμε το χαρακτήρα μας, για μην δειλιάζουμε και να μην δυσανασχετούμε  μπροστά στους κινδύνους και τα προβλήματα. Καλά όλα αυτά. Είναι όμως αρκετά; Ασφαλώς και όχι.

          Αυτή η πίστη και η στάση των Μυροφόρων μας δείχνει κάτι ακατανόητο για τον κόσμο. Η αγάπη που θυσιάζεται, η αφοσίωση που προσφέρουν είναι η δύναμη του θάρρους που ξεπερνά ακόμη και τη σκιά και το φόβο του θανάτου και οδηγεί στη νίκη και στον θρίαμβο της ζωής.

          Οι άγιες Μυροφόρες γυναίκες πήραν τη λαμπάδα της Αναστάσεως και με δέος, αργά και σταθερά τη μεταλαμπάδευσαν σ’ όλους μας από τότε μέχρι σήμερα και την μετέβαλαν σε δύναμη αγιότητας. Από την τόλμη και το θάρρος που ανέβλυσε η χάρη του Αναστημένου Ιησού Χριστού, φωτίζεται και αγιάζεται   ο κόσμος.

          Οι Μυροφόρες έλαμψαν από τη χαρά του αναστάντος γιατί αξιώθηκαν να τη διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι και να μας δείξουν την  ελπίδα της Αναστάσεως και το δρόμο προ τη Βασιλεία του Θεού.

          Χριστός Ανέστη- Αληθώς Ανέστη!

          π. γ. στ.