Η ΓΕΥΣΗ του ΧΡΙΣΤΟΎ

 

Είναι η ώρα που ο λειτουργός, στον σχολικό εκκλησιασμό, θα καλέσει «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης» να προσέλθουμε.

Ένας μικρός με τραβάει από το μανίκι. Ξέρω μόνο ότι είναι μαθητής της Β’ τάξης.

Με ένταση και λαχτάρα με ρωτάει σιγανά:

«Κυρία, έχει ωραία γεύση ο Χριστός;»

Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια…

Τι να απαντήσω σ’ ένα τόσο βαθύ ερώτημα;

Τι να σου πω, καλό μου;

Γνέφω με δακρυσμένα μάτια «ναι»!

Ο ψάλτης ψάλλει το κοινωνικό: «Γεύσασθε και ίδετε….».

Φεύγω με το αντίδωρο στο χέρι και αναρωτιέμαι:

Πόσο έχω γευτεί αυτό που είναι ο Χριστός;

Πόσο γλυκαίνει τη ζωή μου ο λόγος ΤΟΥ, η επικοινωνία μαζί Του, η αίσθηση της άφεσης μετά από μία εκ βαθέων εξομολόγηση, μετά από μία συγκλονιστική συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία;

Πόσο έχω γεμίσει από τη λαχτάρα να κυριαρχεί Αυτός στη ζωή μου, στη σκέψη μου, στην καρδιά μου;

Πόσο επιθυμώ να νιώσω τη χρηστότητά Του, την άπειρη αγάπη Του. τη μοναδική δική Του επιθυμία να φτάσω στη Βασιλεία Του;

Μένει στα μάτια και στ΄ αυτιά μου αυτό που, επιστρέφοντας από τη Θεία Κοινωνία, μου είπε ο μικρός μαθητής:

«Τέλειος»!

Και το προσωπάκι του φώτιζε ένα φως που μόνο σε όσους έχουν καρδιά παιδιού φέγγει!

Μια δασκάλα