Πώς καταπολεμούνται οι Αιρέσεις

Ένα πολύ χαρακτηριστικό, εξαιρετικά αξιοσημείωτο και διδακτικό στοιχείο του βίου και της πολιτείας και του ήθους του Αγ.Γρηγορίου είναι και τούτο:

Κατεπολέμησε τις Αιρέσεις της εποχής του όχι «δικανικά» και «αντιρρητικά», αλλά «Θεολογικά».

Τί σημαίνει αυτό.

Ο αυθόρμητος τρόπος, που βγαίνει από μέσα μας, όταν αντιμετωπίζουμε κάποιον αιρετικό ή άθεο, είναι να επιστρατεύσουμε τη λογική μας και όλες τις γνώσεις μας, ώστε να παρατάξουμε επιχειρήματα ισχυρά και ακλόνητα, ώστε, μέσω της λογικής, να τον αποστομώσουμε, να τον καθυποτάξουμε, να τον κατανικήσουμε!

Αυτό, όπως καταλαβαίνουμε, είναι βασικά εγωϊστικό.

Τοποθετούμεθα σε μια αναμέτρηση προσωπική, φανατική προφανώς, επιθυμούμε να ανυψώσουμε τον εαυτό μας (ότι εκπροσωπούμε το σωστό) και να «σβύσουμε» τον άλλον.

Χρησιμοποιούμε δε την ισχύ της διαλεκτικής και της λογικής, με μαχητικό τρόπο, που αποτελεί την αυθεντική έκφραση του εγωϊσμού. Γι’αυτό και ονομάζεται η μέθοδος αυτή «δικανική». Μοιάζει απόλυτα με τις δικαστικές αναμετρήσεις. «Ποιος θα αποδείξει καλυτερα και δυνατότερα τις θέσεις, τις απόψεις του». 

Επίσης, συμβαίνει και κάτι άλλο, οδυνηρό από πνευματική άποψη:

Ακολουθούμε κατά πόδας την αιρετική διδασκαλία, προκειμένου να την αναιρέσουμε, αλλά, ..την ακολουθούμε! Δηλαδή, συρόμεθα πίσω της!..

Οι Άγιοι Πατέρες, και συγκεκριμένα ο τιμώμενος σήμερα Άγιος Γρηγόριος, έμπλεοι ιερών βιωμάτων και θείου φωτισμού, έπαιρναν απλώς αφορμή από την Αίρεση, για να αναπτύξουν ήπια και ουσιαστικά την γλυκύτατη Αλήθεια του Πανάγαθου Θεού και να εμβαθύνουν στα εξαίσια Μυστήρια της υπάρξεως, της σωτηρίας, του υψίστου προορισμού του ανθρώπου..

Γι’αυτό συνέβαινε το εξής εκπληκτικό. Ενώ εκείνος εκήρυττε στην Εκκλησία, ήρχοντο πλήθη από αιρετικούς, ειδωλολάτρες και ιουδαίους, για να φωτισθούν και να τραφούν ψυχικώς με τα θεοφώτιστα λόγια του!..

 Και μέσα από τόση αντάρα και δίνη αιρέσεων, άφησε πίσω του "Θεολογία". Ο δε Άγ.Ιωάννης ο Δαμασκηνός, από εκείνονν άντλησε πλείστες θεοφώτιστες θεολογικές εκφράσεις, ακόμη και φράσεις γεμάτες ποίηση και μεγαλείο, τις οποίες προσάρμοσε στους Ύμνους των μεγάλων Εορτών (Χριστός γεννάται δοξάσατε, Αναστάσεως ημέρα, Το Πνεύμα το Άγιον ήν μεν αεί..)

Σήμερα, πόσο αναλισκόμεθα (και βρωμίζουμε) για να αποδείξουμε την εκτροπή των ομοφυλοφίλων, ενώ θα ήταν ωφελιμότερο να πάρουμε απλή αφορμή από την επικαιρότητα, για να εμβαθύνουμε στην ιερότητα του ζεύγους και της οικογενείας.

Διαβάζουμε το Κοράνιο και αναλύουμε το παιδαριώδες (και βάρβαρο ενίοτε) περιεχόμενό του, για να «βγάλουμε ἀχρηστους» τους οπαδούς του, ενώ θα μπορούσαμε να αναλύσουμε τί θα πει «τέκνα Θεού» με την υιοθεσία, που λαμβάνουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία..

Είμαστε ενίοτε πρόθυμοι, να «τσακωνόμαστε» επί ώρες με τους Χιλιαστές, για να τους αποδείξουμε πόσο πλανεμένοι είναι, καθώς αυτοί περιμένουν -και καθορίζουν κάθε τόσο- μια εγκόσμια Βασιλεία, ενώ το ουσιώδες είναι να εντρυφούμε συνεχώς και να προσκαλούμε όσους καλοπροαίρετους σε μια Βασιλεία Δόξης Ουρανίου, Μακαριότητος αλήκτου, Μεθέξεως Θεού μετά πάντων των Αγίων..