Η απόδοση τιμής μνήμης στα
θύματα της γενοκτονίας, που βάδισαν με απίστευτη για τα σημερινά μέτρα
γενναιότητα προς τον μαρτυρικό θάνατο, περιφρονώντας τον άλλο δρόμο, της
υποταγής και του εκτουρκισμού-όλοι γνωρίζουμε πως συγκροτήθηκε το τουρκικό
έθνος στα αιματοπότιστα χώματα της Μικρασίας- δεν είναι μόνο στοιχειώδες ηθικό
καθήκον προς εκείνες τις ψυχές αλλά και αναγνώριση πως χωρίς μνήμη δεν υπάρχει
αξιοπρέπεια και χωρίς αξιοπρέπεια δεν έχει νόημα η ζωή. Η μνήμη όμως δεν
μεταφέρεται μηχανικά-το βλέπουμε ακόμη και σε απογόνους θυμάτων που
συναγελάζονται με τον θύτη, κι όχι από χριστιανική μεγαλοψυχία αλλά από
ταπεινές ενορμήσεις.
Χωρίς βούληση η μνήμη παύει να είναι αυτό το λυπημένο μα αξιοπρεπές φως και γίνεται κάρβουνο, κάποτε και στάχτη. Εύκολα τότε εξαφανίζεται-πανάρχαια μέθοδος για να μη πονάς- και υποκαθίσταται από ιδεολογίες ή και από συμφέροντα. Για τούτο οφείλουμε να μη ξεχνάμε και εκείνους που διαφύλαξαν την ιερή μνήμη των θυμάτων. Γιατί, όσο κι αν μοιάζει εξωφρενικό σε νεώτερους, είχαμε φτάσει στην κατάντια, πριν σαράντα χρόνια, να εορτάζονται αυτήν ακριβώς την ημέρα, στο λεγόμενο “σπίτι του Κεμάλ” στη Θεσσαλονίκη, παρουσία Ελλήνων επισήμων, τα εκατό χρόνια από την γέννηση του Τούρκου Αδόλφου. Έλειψε η μνήμη; Όχι. Έλειψε η βούληση. Η βούληση να υπερασπιζόμαστε εμπράκτως την μνήμη των θυμάτων αρνούμενοι κάθε συνδιαλλαγή με τους θύτες μέχρι την ημέρα που κάποιος πρόεδρος της τουρκικής δημοκρατίας θα γονατίσει μπροστά σ’ ένα μνημείο της γενοκτονίας, σ’ ένα μνημείο στην Σαμψούντα, εκεί που πριν από εκατόν δύο χρόνια αποβιβάστηκε ο Κεμάλ για να ολοκληρώσει ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Κ. Χατζηαντωνίου, “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ”
Αρ. Φυλ. 1079
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου