Ο Χριστός η ελπίδα του κόσμου

 

Ο κόσμος βαδίζει προς την καταστροφή, χωρίς να το ξέρει, η καλύτερα χωρίς να θέλει να το ξέρει. Βλέπει το δρόμο της καταστροφής εύκολο και ευχάριστο: “ ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν”. Συμβαίνει όμως και κάτι χειρότερο. Όταν βρίσκει στην πορεία του αυτή κάποιο εμπόδιο που μπορεί να γίνει αφορμή για να σκεφθεί την καταστροφή και ν’ αλλάξει το δρόμο του δεν το κάνει, αλλά προσπαθεί να το αγνοήσει ή να το παρακάμψει, για να συνεχίσει ήσυχος την πορεία του. Σ’ αυτό ενισχύεται απο τη συνήθεια και τη γνώμη των πολλών. ΄Έτσι χάνει ευκαιρίες, γιατί και αυτές του φαίνονται δυσάρεστες ή και οδυνηρές.....

          Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η αποφυγή της καταστροφής  δεν πραγματοποιείται με την ωραιοποίησή της, αλλά με την έναρξη μιας νέας πορείας. Ο Χριστός δεν ήρθε για να ωραιοποιήσει τον κόσμο που υποτάχθηκε στο θάνατο, αλλά για να τον ανακαινίσει: “Ιδού καινά ποιώ πάντα”.

          Η πίστη δεν είναι πίστη σε διδασκαλία, αλλά σε πρόσωπο, στο πρόσωπο του Χριστού, και αυτή η πίστη έρχεται ως συνέπεια της πίστεως στον Χριστό. Και μόνο τότε όταν υπάρχει η πίστη στον Χριστό, έχει νόημα και η πίστη στη διδασκαλία του, διαφορετικά δεν έχει καμιά ουσιαστική αξία.....

          Ο Χριστός στην χριστιανική γραμματεία δεν χαρακτηρίζεται συνήθως ως η πίστη, αλλά ως η ελπίδα των Χριστιανών. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η πίστη συνδέεται με το παρελθόν, ενώ η ελπίδα αναφέρεται στο μέλλον. Ο Χριστός, τον οποίο πιστεύει και στον οποίο ελπίζει ο χριστιανός, θα φανερωθεί στο μέλλον ως Κύριος της δόξης. Και η φανέρωση αυτή του Χριστού θα είναι και η φανέρωση τη δόξας των πιστών. Θα είναι η φανέρωση της αλήθειας της πίστεως, που υπάρχει και βιώνεται “εκ μέρους” στην παρούσα ζωή, νικώντας τις δυσκολίες της και παραμερίζοντας τα προβλήματά της. Ο Χριστός ως η ελπίδα των Χριστιανών είναι το πλήρωμα της ζωής και της υπάρξεώς τους.

          Ο Χριστός είναι η ελπίδα του κόσμου. Είναι η οδός. Η αλήθεια και η ζωή του ανθρώπου. Είναι η αποκατάστασή του στην αρχική του θέση και ανύψωσή του στον τελικό του σκοπό. Είναι το Α και το Ω. Χωρίς τον Χριστό υπάρχει μόνο η διάλυση  και η καταστροφή.

          Επειδή όμως ο Χριστός είναι για τον άνθρωπο η μοναδική ελπίδα, η προσέγγισή του παρουσιάζεται δύσκολη και προβληματική. Ιδιαίτερα το πνεύμα της σύγχρονης κοινωνίας, η δομή κι οι στόχοι της, οι αξίες και οι επιδιώξεις της αποπροσανατολίζουν τον άνθρωπο και δημιουργούν τεράστια εμπόδια στην προσπάθεια του να προσεγγίσει τον Χριστό. Η θρησκευτική ζωή έγινε δύσκολη, και η προσήλωση σ’ αυτή αντιμετωπίζεται ως μωρία.

          Από την άλλη πλευρά ο Χριστός θέλει ολόκληρο τον άνθρωπο. Η πίστη στο πρόσωπό Του δεν αφήνει περιθώρια για επιφυλάξεις. Ή δέχεται κανείς τον Χριστό ή τον αρνείται. Και αν Τον δεχθεί, καλείται να εμπιστευθεί εξολοκλήρου τον εαυτό του στον Χριστό και να συμμορφωθεί προς την διδασκαλία Του.

          Ο Χριστός είναι η μόνη ελπίδα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Και αυτό δεν έχει εποχιακή, αλλά διαχρονική ισχύ. “Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός, και εις τους αιώνας”. Ο Χριστός δεν ήταν μόνο η ελπίδα του παρελθόντος. Είναι και η ελπίδα του παρόντος, και θα είναι η ελπίδα κάθε εποχής.

          Γ. Μαντζαρίδη, “Η ΕΜΠΕΙΡΙΚΉ ΘΕΟΛΟΓΊΑ”