Μόνο λόγια…

 

Αν έχεις δύο χιτώνες, να δώσεις τον έναν. Να τον δώσεις σε αυτόν που έχει ανάγκη.

          Μην κάνεις όμως το ίδιο με τα χρήματα. Αυτά φρόντιζε να τα μαζεύεις. Να αβγατίζουν. Να έχεις το αύριό σου εξασφαλισμένο.

          Τον χιτώνα να τον δώσεις. Με τ’ αδέλφια σου όμως, αν χρειαστεί μη διστάσεις να σκοτωθείς για τα ντουβάρια, για τα κληρονομικά, για μετρητά. Πρέπει να σιγουρέψεις το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου.

          Αν έχεις δύο χιτώνες, δώσε τον έναν στους φτωχούς. Μη μοιραστείς όμως με κανέναν τη μπουκιά σου, το τραπέζι και τη ζέστη σου. Είναι άβατα αυτά. Είναι δικά σου μόνο.

          Τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι. Υποκριτές. Μόνο λόγια…

          Και αν πεις πως «εντάξει», είναι δύσκολα τα παραπάνω, γι’ αυτό και δεν τα κάνω», μη δώσεις τίποτα υλικό.

          Προσπάθησε να δώσεις λίγο από τον χρόνο σου. Προσπάθησε να δώσεις συγχώρεση σ’ αυτούς που σε στεναχωρούν. Προσπάθησε να δώσεις αγάπη. Δύο κουβέντες. Μια συγγνώμη. Κάτι. Ας είναι η προσφορά σου τα πάτημα του εγωισμού σου. Το πάτημα των θέλω σου για χάρη του άλλου. Όχι όποιου κι όποιου. Του παιδιού. Του αδελφού σου. Της μάνας σου. Του συζύγου.

          Τι λες; Το κάνεις;

          Όχι.. Εύκολο να δώσεις τον έναν τον χιτώνα. Στα λόγια όλα είναι εύκολα…. Στην πράξη όλοι κολλάμε. Με μένα πρώτο.

          Τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι. Υποκριτές. Μόνο λόγια, και δεν ντρεπόμαστε καθόλου…

          Ε. Γ. Ε.