Στον στάρετς Νεκτάριο
Στο δωμάτιο αναμονής πολλοί επισκέπτες περίμεναν να δουν τον Στάρετς [τον
όσιο Νεκτάριο]. Μετά από δέκα-δεκαπέντε λεπτά είδα πως σηκώθηκαν όλοι. Σηκώθηκα
κι εγώ. Και τότε βλέπω για πρώτη φορά τον στάρετς Νεκτάριο: Ήταν κοντός και
φορούσε ένα σκούφο ίδιο μ’ εκείνο του γέροντος Αμβροσίου.
Αφού ευλόγησε όλους, παραδόξως ήρθε κατ’ ευθείαν προς εμένα και μου είπε:
– Έλα μαζί μου.
Και με οδήγησε στο κελλί του. Μ’ έβαλε να καθίσω σ’ ένα καναπέ κι εκείνος
κάθισε κοντά μου σε μια πολυθρόνα. Από την εξωτερική του εμφάνιση δεν μπορείς
να τον θεωρήσεις ότι είναι προχωρημένης ηλικίας. Τα γένια του δεν έχουν σχεδόν
μεταβληθεί από το φυσικό τους χρώμα. Τα μάτια του προξενούν μια παράδοξη
εντύπωση στον συνομιλητή του. Ενώ ο στάρετς Θεοδόσιος σου φαίνεται σαν άνθρωπος
όλο ζωντάνια, που αντιδρά με ασυνήθιστη ταχύτητα, ο στάρετς Νεκτάριος δίνει την
εντύπωση ενός ανθρώπου πιο ήρεμου, πιο αργού στις κινήσεις του, σχεδόν
ατάραχου.
Επειδή η συνάντησή μου μ’ αυτόν τον Γέροντα συνέβαλε στην οριστική λύση
όλων των προβλημάτων μου, θα επιχειρήσω ν’ αποδώσω όσο είναι δυνατόν με
ακρίβεια την συνομιλία μας.
– Από πού μας έρχεστε και μας κάνετε την τιμή να μας επισκεφθείτε;
Άρχισε να μιλάει ήσυχα, χαμηλόφωνα, αργά.
– Από την Μόσχα, μπάτιουσκα [παππούλη].
– Από την Μόσχα….
Σ’ αυτό το σημείο ο διακονητής του έφερε τσάι και άσπρο ψωμί. Μου
πρόσφερε ένα φλυτζάνι και συνέχισε την συζήτηση μαζί μου τόσο απλά, φιλικά, ήρεμα
σαν να με γνώριζε από παλιά.
– Λοιπόν, πως πάνε τα πράγματα στην Μόσχα;
Ήταν η πρώτη του ερώτηση.
Εγώ, μη ξέροντας τι ν’ απαντήσω, ξεστόμισα τυχαία σχεδόν μια πομπώδη
έκφραση:
– Λοιπόν, τι να σας πω, μπάτιουσκα. Όλοι εκεί βρίσκονται κάτω από μιαν
αμοιβαία ύπνωση.
– Ναι, ναι! είπε αρπάζοντας την τελευταία μου λέξη, είναι μια τρομερή
υπόθεση αυτή η ύπνωση. Κάποτε οι άνθρωποι φοβόντουσαν τον υπνωτισμό, τον
απέφευγαν, αλλά τώρα τους συναρπάζει….
Και μου απηύθυνε ένα ολόκληρο κήρυγμα με όλη την σημασία της λέξεως πάνω
στον υπνωτισμό, χωρίς να ξεφεύγει καθόλου από την ουσία αυτής της διδασκαλίας!
Αν αυτή ήταν η δεύτερη επίσκεψή μου και αν κατά την πρώτη του είχα
αποκαλύψει πως ήμουν ένας πνευματιστής και αποκρυφιστής και πως ενδιαφερόμουν
για τον υπνωτισμό, τότε θα ήταν φυσικό να υποθέσω πως ήταν προετοιμασμένος για
την συνομιλία μας και δεν θα είχα κοκκινίσει από ντροπή ακούγοντας αυτή του την
διδασκαλία!…
– …Και ξέρεις, το πρόβλημα είναι πως αυτή η πλάνη μπαίνει στην ζωή μας με
ύπουλο τρόπο, σαν να είναι ευεργετική, συμπλήρωσε.
Εκείνη την στιγμή η πόρτα άνοιξε και μπήκε πάλι ο υποτακτικός του
λέγοντας:
– Μπάτιουσκα, σας περιμένουν έξω.
– Εντάξει, εντάξει, έρχομαι.
Και μετά γυρίζοντας σ’ εμένα συνέχισε αποφασιστικά:
– Αλλ’ ακόμη πιο φοβερό και καταστρεπτικό για την ψυχή και για το σώμα
είναι ο πνευματισμός.
Αν μέσα στο κελλί είχε πέσει κεραυνός, δεν θα με συγκλόνιζε τόσο, όσο
αυτή η διορατική αποκάλυψη του θεόπνευστου Γέροντα. Ένα καυτερό κύμα αίματος
διαπέρασε το πρόσωπό μου. Η καρδιά με τρομερά χτυπήματα άρχισε να πληροφορεί το
κεφάλι μου, τα χέρια μου, τα πόδια μου, τον καναπέ, ακόμη και τον Γέροντα για
την κατάστασή μου. Τον πρόσεχα με όλες μου τις αισθήσεις. Είχα αποσβολωθεί από
την έκπληξη. Εκείνος συνέχισε:
– … Ω, τι ολέθριο σύστημα είναι ο πνευματισμός! Ο σατανάς ο ίδιος είναι
παρών στις πνευματιστικές συγκεντρώσεις και παρουσιάζει τις πλάνες του
πνευματισμού με την μορφή σπουδαίας χριστιανικής διδασκαλίας. Με την δαιμονική
κολακεία του αρχαίου όφεως παρασύρει τον άνθρωπο-θύμα σε τέτοιους λάκκους, σε
τέτοιους λαβύρινθους, απ’ όπου δεν έχει την δύναμη ν’ απελευθερωθεί μόνος του
ούτε καν συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε τόσο κρίσιμη κατάσταση. Το πονηρό
πνεύμα κυριαρχεί στην ανθρώπινη σκέψη και την καρδιά σε τέτοιο βαθμό, ώστε
εκείνο που είναι αμαρτωλό και εγκληματικό για ένα υγιή νου, να φαίνεται καλό
και φυσιολογικό στον νου που είναι δηλητηριασμένος από το φαρμάκι του
πνευματισμού…
Στα τελευταία λόγια του Γέροντα πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό μου μια
σειρά από «ανδραγαθήματα» δικά μου και άλλων, που είχαν ενδώσει σ’ αυτή την
διδασκαλία: Πράγματι, ποια πράξη θα μπορούσε να είναι πιο εγκληματική για ένα
σύζυγο από την μοιχεία. Και όμως αυτοί δικαιολογούν την καταπάτηση της έβδομης
εντολής «ου μοιχεύσεις», η οποία μάλιστα ισχυροποιήθηκε στην Καινή Διαθήκη με
την θεϊκή διδασκαλία του Χριστού. Πώς αυτό; Επειδή έχουν εμποτιστεί από την
σατανική διδασκαλία του πνευματισμού. Μεταξύ άλλων πλανών πιστεύουν και στην
μετεμψύχωση πιστεύουν δηλαδή πως ο άνθρωπος έρχεται πολλές φορές στην γη, ώστε
να επιτύχει την συγχώρεση των αμαρτιών που διέπραξε σε προηγούμενες ζωές.
Ισχυρίζονται δηλαδή πως οι μοιχοί ήταν σε μια προηγούμενη ζωή σύζυγοι· η αγάπη
λοιπόν που αναπτύσσεται τώρα μεταξύ τους, αποδεικνύει δήθεν ότι δεν είχαν ολοκληρώσει
την συζυγική αποστολή που τους είχε ανατεθεί σε προηγούμενη ύπαρξή τους και γι’
αυτό πρέπει να την ολοκληρώσουν τώρα. Τι θα μπορούσε να είναι από χριστιανικής
απόψεως τόσο παράνομο σαν την μοιχεία. Και όμως αυτή έχει εισαχθεί σχεδόν σαν
δόγμα σε στρατιές πνευματιστικών οργανώσεων, καλυπτόμενη από την πλάνη της
μετεμψυχώσεως. Κι άλλες, κι άλλες παρανομίες και πλάνες δίχως τέλος.
– … Αρκεί μόνο, συνέχισε ο Γέροντας, να παρατηρήσεις προσεκτικά την ζωή
πολλών πνευματιστών. Πρώτα απ’ όλα αυτοί οι άνθρωποι είναι υποδουλωμένοι στην
κολακεία, την υπερηφάνεια και σε μια σατανική έχθρα προς όλους όσοι τους
εναντιώνονται…
Και αυτή επίσης είναι μια σωστή και εκπληκτικά ακριβής παρατήρηση. Η
τρομακτική μοχθηρία, η απερίγραπτη μισαλλοδοξία και η υπερηφάνεια χαρακτηρίζουν
τους οπαδούς του πνευματισμού. Ακόμη και οι πιο γνωστοί ηγέτες τους, όπως ο
Κάρντεκ, ο απόστολος του πνευματισμού, επιβεβαιώνουν αυτήν την διάγνωση και
θεωρούν τα πάθη και τις κακίες αυτές ως τα φοβερώτερα και καταστρεπτικώτερα
χαρακτηριστικά των προφητών του πνευματισμού, δηλαδή των μέντιουμς.
Ο λόγος του Θεού αποκαλύπτει πως οι κακίες αυτές έχουν σαν πηγή
προελεύσεώς τους τον αρχηγό του κακού, τον διάβολο: «Εν τούτω φανερά εστί τα
τέκνα του Θεού και τα τέκνα του διαβόλου. Πας ο μη ποιων δικαιοσύνην ουκ έστιν
εκ του Θεού, και ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού» (Από αυτό αναγνωρίζονται τα
παιδιά του Θεού και τα παιδιά του διαβόλου. Όποιος δηλαδή δεν ασκεί κάθε αρετή
δεν είναι από τον Θεό, επίσης κι εκείνος που δεν αγαπά τον αδελφό του). «Πας ο
μισών τον αδελφόν αυτού ανθρωποκτόνος εστί» (Κάθε ένας που μισεί τον αδελφό του
είναι φονιάς). Δυστυχώς όμως οι πνευματισταί αρνούνται να τα παραδεχθούν αυτά.
Συνεχίζεται
Από το βιβλίο «Όσιος Νεκτάριος, Ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα»,
έκδοση της Σταυροπηγιακής και Συνοδικής Ι. Μονής Οσίου Συμεών του Νέου
Θεολόγου, Κάλαμος 2003.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου