«Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη…»

 

Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι θείοι Πατέρες μας παρέδωσαν να γιορτάζουμε τέσσερα γεγονότα: τον ιερό Νιπτήρα, το Μυστικό Δείπνο- δηλαδή την παράδοση των φρικτών  Μυστηρίων, την υπερθαύμαστη προσευχή(= Γεσθημανή)   και αυτή την προδοσία.

                        Οι σελίδες  της μεγάλης και μοναδικής ιστορίας, αρχίζουν να γυρίζουν μπροστά στα μάτια μας με ταχύ ρυθμό. Τα γεγονότα έρχονται βιαστικά το ένα πίσω απ’  το άλλο. Τέσσερα γεγονότα προβάλλουν μπροστά μας. Καθένα απ’ αυτά εμπερικλείει μέσα του το μεγαλείο της άμετρης αγάπης του σαρκωμένου Θεού για τον άνθρωπο.

            Το πλύσιμο των ποδιών τω μαθητών Του αποτελεί αιώνιο μήνυμα εθελούσιας, δυναμικής και καρποφόρας ταπείνωσης. Η εν Χριστώ Ζωή είναι ζωή ταπείνωσης και όχι εξουσίας.

            Ο μυστικός Δείπνος είναι το κεντρικότερο μέρος της πίστης μας. Ο Ιησούς κόβει το ψωμί και το δίνει. Βάζει το κρασί στο ποτήρι και το δίνει. Δεν αρκεί να πούμε ότι ο Ιησούς προσφέρεται. Προσφέρεται σαν ψωμί και σαν κρασί που χάνεται. Δίνει το σώμα Του το «κλώμενον» και το αίμα Του το «εκχυνόμενον». Ο Αμνός του Θεού «θύεται» υπέρ της ζωής και της σωτηρίας του κόσμου. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας προτρέπει να πλησιάσουμε στην  μυστική Τράπεζα με καθαρές ψυχές.

            Η γεμάτη αγωνία προσευχή του Κυρίου στην κήπο της Γεσθημανή φωτίζει την ανθρώπινη διάσταση του Κυρίου. Ο Θεάνθρωπος αγωνιά μπροστά στο επερχόμενο πάθος. Διστάζει μπροστά στην οδύνη που πλησιάζει. Θλίβεται για τη λαίλαπα του αναίτιου μίσους, του τυφλωμένου φανατισμού, του στείρου νομικισμού. Τα λόγια Του είναι ενδεικτικά: «Πάτερ….ει δυνατόν παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο….». Δε μένει όμως μέχρις εκεί, ολοκληρώνει τη φράση Του με τη συγκλονιστική αποδοχή του πάθους, της οδύνης, και της θυσίας, «πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ». Οι ενδοιασμοί δίνουν τη θέση τους στην υπακοή. Ως άνθρωπος θάθελε να αποφύγει τον πόνο και το θάνατο. Ως Θεός, όμως τον αποδέχεται για να τον συντρίψει.

            Η προδοσία του Ιούδα αντιπροσωπεύει την αντίδραση των πιο σκοτεινών δυνάμεων της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι ύμνοι της Εκκλησίας μας βρίθουν από εκφράσεις που τονίζουν από τη μια τη μεγαλοσύνη του Κυρίου κι από την άλλη την μικρότητα του Ιούδα. Η φιλαργυρία, η ασέβεια, η μικροπρέπεια, η αγνωμοσύνη, και η διαβολή βρίσκουν στη μορφή του αιώνιου Ιούδα τον καλύτερο εκφραστή τους. Είναι αξιοπρόσεκτος και ο τρόπος της προδοσίας. Το φιλί από εκδήλωση στοργής, αγάπης, εκτίμησης, φιλίας και τρυφερότητας μετατρέπεται σε μέσο προδοσίας. Χωρίς να το συνειδητοποιεί ο Ιούδας απεικονίζει με τη συμβολική κίνησή του τη διαστροφή και την αναίρεση που επιφέρει η δική του στάση σ’ όλες τις άξιες και τις αρχές, που συνθέτουν την  ομορφιά της ζωής.  Ο Χριστός είναι η καταξίωση της  ζωής, είναι η ίδια η ζωή. Ο Ιούδας είναι η απαξίωση της ζωής, είναι ο θάνατος. Δεν είναι τυχαίο, που όταν ο  κατάλαβε ότι  με τη στάση του απέρριψε το καλύτερο στοιχείο της ύπαρξής του, που ήταν η σχέση του με τον Χριστό, αυτοκτόνησε.

            Το απολυτίκιο της ημέρας αναφέρεται σ’ αυτό το φρικτό γεγονός της προδοσίας κα αποτελεί μια προειδοποίηση για όλους μας που τυραννιόμαστε από το πάθος της απληστίας και φιλαργυρίας.

            «Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τω νιπτήρι του δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο και ανόμοις κριταίς, σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τον δια ταύτα αγχόνη χρησάμενον, φεύγε ακόρεστον ψυχήν, την Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντων αγαθός, Κύριε, δόξα σοι».

            Μητροπολίτου Αργολίδος ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ