ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ- ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ευαγγέλιο : Ιωάν. 44-52

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

          Εν ολίγοις

          Η σημερινή Κυριακή, πρώτη από την περίοδο της Μ. Σαρακοστής, λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Κατ’ αυτή η Εκκλησία μας μνημονεύει τους αγώνες των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων και μας χειραγωγεί στα βιώματά τους τα οποία διατυπώθηκαν σε δόγματα και κανόνες.

          Ο εορτασμός αυτός όμως δεν πρέπει να εξαντλείται σε μια τυπική περιφορά των αγίων εικόνων, σε  πανηγυρικές και λαμπρές τελετουργίες ή σε πύρινους λόγους που θ’ ακουστούν στου Ι. Ναούς μας. Όλα αυτά καλά είναι βέβαια και απαραίτητα για το λειτουργικό διάκοσμο της εορτής. Πέρα απ’ όλα αυτά όμως  μένει μέσα μας ένα κενό,  αν δεν μιλήσουν,  στην ψυχή του πιστού κάποια πράγματα που να τον πείσουν, ότι ανήκει κι αυτός στην ορθοδοξία που γιορτάζει σήμερα.

          Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι: Τι είναι η Ορθοδοξία;

          Η Ορθοδοξία είναι η «νίκη η νικήσασα τον κόσμον». Είναι η ζωή του Λόγου, ο Οποίος «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού». Και αυτή ακριβώς η θέα του Θεού αποτελεί την ουσία της Ορθοδοξίας, γιατί μόνη αυτή κατέχει, ψηλαφεί και διδάσκει τη ζωή του Χριστού στα όρια της ευαγγελικής αλήθειας.

          Γι’ αυτό και η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν αντιμετωπίζεται σαν μία απλή Κυριακή. Η όλη λειτουργική δομή της δείχνει και την ιδιαιτερότητά της, καθώς προβάλλει όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν το περιεχόμενο της πίστεως και της ζωής της Εκκλησίας. Την αλήθεια αυτή τονίζει το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, το οποίο επιβεβαιώνει, ότι η Εκκλησία δεν είναι μία επί μέρους «εκκλησία», αλλά το όλον,  η προέκταση του Ιησού Χριστού, ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας.

          Η Εκκλησία μας κηρύττει, ότι αν θέλει κανείς να έχει ορθή σχέση με τον Χριστό, πρέπει να ενταχθεί στο σώμα της, να γίνει μέλος της και να βαπτισθεί ορθόδοξος, γιατί αυτή είναι η Μία Εκκλησία που συνεχίζει να ζει με τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Χριστός και οι άγιοι Απόστολοι. Η ορθόδοξη Εκκλησία μας τοποθετεί στην ευθεία γραμμή προς την Αποκάλυψη του Ιησού Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός είναι η αληθινή και αυθεντική Εικόνα της και με την παρουσία της μέσα στον κόσμο κάνει ορατό το θεανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου.

          Ο τονισμός αυτός δεν αποτελεί φανατικές διατυπώσεις. Είναι  φωνή ευθύνης και συναίσθησης για όσους έχουν  ταχθεί να τηρούν  και να κηρύττουν την πίστη. Είναι η φωνή των Πατέρων και των Αγίων που θυσιάστηκαν για να κρατήσουν ανόθευτο αυτόν τον θησαυρό της πίστεως. Εξ άλλου οι μισαλλοδοξίες, οι φανατισμοί και οι ακρότητες δεν αρμόζουν στο πνεύμα  και το ήθος της ορθοδοξίας, η οποία στον αγώνα της για την διατήρηση της πίστεως προτιμά να θυσιάζεται, να γίνεται θύμα, για να ζήσει ο κόσμος.

          Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι , ότι η ορθοδοξία δεν είναι μόνο θέμα ορθών λόγων. «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε εισελεύσεται εις την βασιλεία των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του πέμψαντός με πατρός». Ορθόδοξος είναι αυτός που ζει την ορθή πίστη και τηρεί τις εντολές του Θεού. Δηλ. όποιος πιστεύει στο Χριστό και αγαπά τον συνάνθρωπό του. Γιατί μια ορθοδοξολογία χωρίς να εμψυχώνεται από την ίδια τη ζωή, είναι μια υποκρισία. Εκφυλίζεται και χάνεται.

          Πολλοί λένε: Μπορώ να ζήσω ορθόδοξα χωρίς να είμαι ορθόδοξος! Δηλ. μπορώ ν’ αγαπώ χωρίς να πιστεύω στο Χριστό. Αυτό είναι τεράστιο λάθος. Γιατί κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει σωστά αν δεν έχει την ανάλογη πίστη. Η αγάπη του Χριστού δεν είναι ένα απλό συναίσθημα ή μια συμπάθεια που απευθύνεται μόνο στους δικούς του ανθρώπους, αλλά μία αγάπη που επεκτείνεται και προς τους εχθρούς και αγκαλιάζει όλο τον κόσμο.

          Ποιος μπορεί αλήθεια να φθάσει σ’ αυτά τα όρια της αγάπης; Τα ανθρώπινα συναισθήματα γρήγορα εξαντλούνται  και δεν μπορούν να υπερνικήσουν την αδικία και την πονηρία των κακών. Απεναντίας η χάρη του Θεού μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε με μια άλλα όραση, εν Χριστώ.

          Κατά συνέπεια ο ισχυρισμός ότι μπορεί ο έξω της αυλής της Εκκλησίας άνθρωπος ν’ αγαπά σαν τον Χριστό είναι ουτοπία. Μόνο ο πιστός που αναπνέει και ζει τον αέρα της ορθοδοξίας, μπορεί ν’ αγαπά με τον τρόπο που αγαπά ο Χριστός. Όλα αυτά φανερώνουν ότι ο αγώνας για την πίστη είναι αγώνας για την αλήθεια του ιδίου του ανθρώπου. Δηλ. αγώνας να διασωθεί το ανθρώπινο πρόσωπο. Να μπορεί ο άνθρωπος ν’ αγαπά σωστά. Οπότε μένω στην ορθοδοξία της Εκκλησίας σημαίνει μένω στο Χριστό και αυτό έχει ως συνέπεια να μπορώ ν’ αγαπώ απλά, αληθινά, χωρίς όρια και προϋποθέσεις.

          Σήμερα η σκέψη μας πρέπει να στρέφεται και προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας, γιατί αυτοί αποτελούν τα όρια της ορθοδοξίας και σ’ αυτούς φανερώνεται ο ίδιος ο Χριστός. Αποτελούν προέκτασή Του μέσα στον κόσμο. Η παρουσία τους φανερώνει την αποκατάσταση της εικόνας  του Χριστού μέσα τους, γι’ αυτό καθώς τους τιμάμε δεν κάνουμε τίποτε παρά να τιμάμε και  να δοξάζουμε τον Χριστό. «Τον μεν ως Θεόν και Δεσπότην προσκυνούντες και σέβοντες, τους δε δια τον κοινόν Δεσπότην ως αυτού γνησίους θεράποντες τιμώντες, και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες» .

          Η σημερινή γιορτή της Ορθοδοξίας δεν είναι γιορτή για θριαμβολογίες του παρελθόντος. Εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι μία σοβαρή και σκληρή αυτοκριτική για τη συμπεριφορά μας ως μελών της Εκκλησίας, γιατί όσες αναφορές κι αν κάνουμε, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, τότε εκείνο που πετυχαίνουμε είναι ο σκανδαλισμός των συνειδήσεων  και η  οργή του Θεού κατά την ημέρα της Κρίσεως.

          Εμείς καλούμαστε να χαιρόμαστε την αγάπη  της Εκκλησίας μας και να δίνουμε την διαρκή και ασυμβίβαστη μαρτυρία του Ιησού Χριστού στο εκάστοτε παρόν της ιστορίας.

Καλή Σαρακοστή

π. γ. στ.

Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός. Βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τω σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού. Όθεν ευχαρίστως βοώμεν σοι. Χαράς επλήρωσας τα πάντα ο Σωτήρ ημών παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.