«Καθημερινές» κρίσεις και η μέλλουσα

 

           Τρεις μέρες μετά τις εκλογές και μία μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης η Εκκλησία του Χριστού γιόρτασε την μνήμη του αγίου Εφραίμ του Σύρου.

         Ο όσιος Εφραίμ ο Σύρος είναι για τους εντρυφώντες στα κείμενα των αγίων Πατέρων ο Ευφράτης ποταμός της κατανύξεως, ο ποιητικότατος κήρυκας της μετανοίας, ο οποίος με τον λόγο του και τη διαζωγράφηση της μέλλουσας κρίσης αναθερμαίνει διαχρονικά της ψυχές των ορθοδόξων.

           Μπορεί στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος η κρίση να ταυτίζεται με τις εκλογές, όπου κριτής είναι ο λαός, ο κάποιες φορές ενημερωμένος, αλλά και συχνά ο παραμελημένος. Η κρίση όμως μέσα στο πλαίσιο της εκκλησιαστικής ζωής είναι μία διαρκής κατάσταση, αφού η προσευχή πρέπει να είναι αδιάλειπτη και η ειλικρινής προσευχή «είναι το δικαστήριο και κριτήριο και βήμα του Κυρίου, πριν από το μελλοντικό βήμα». Κριτής στην «καθημερινή» και στην μέλλουσα κρίση είναι ο Θεός, ο άρχοντας της ειρήνης, η αλήθεια, η ζωή, το φως το αληθινό, η αγάπη, ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου.

         Ο όσιος Εφραίμ με την εμπειρία του καθημερινού κριτηρίου της προσευχής μιλάει ως εξής για την μέλλουσα κρίση.

          «Εν δε τη ώρα εκείνη σαλευθήσονται» αρχιερείς, ιερείς, βασιλείς, άρχοντες, δυνάστες, σοφοί, πλούσιοι, φτωχοί, δούλοι και ελεύθεροι. «Τη ώρα εκείνη» θα αποκαλυφθούν για τον καθένα τα έργα και οι προθέσεις της καρδιάς, οι διαθέσεις του κρυφού ανθρώπου που παραπλανούσε ή βολευόταν στο να παραπλανάται. Όμως το σημαντικό για τους χριστιανούς είναι ότι τότε θα ερευνηθεί «ενί εκάστω η σφραγίς του χριστιανισμού ην έλαβεν έκαστος εν τη αγία Εκκλησία δια του βαπτίσματος» και θα απαιτηθεί από τον καθένα να επιδείξη «την πίστιν αμίαντον και ανεπίμεικτον πάσης αιρέσεως, και την σφραγίδα άθραυστον και τον χιτώνα αμόλυντον». 

         Ο κατανυκτικός λόγος του οσίου που εκπορεύεται από την ορθή πίστη, την ορθή θεολογία και την ορθή ανθρωπολογία, μας βγάζει έξω από την πνιγηρή ατμόσφαιρα των φόβων και των ελπίδων, που εξαντλούνται σε όσα «εις αφεδρώνα εκβάλλονται». Μας δείχνει πώς εξαφανίζονται οι διαιρέσεις, οι δολιότητες και τα μίση και γίνεται η οικουμένη παράδεισος.

Πηγή:       π. Θ. Βαμβίνης, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» τ.  222