"Θρηνεί ο Αδάμ..."

του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

 

«Ποθώ Σε, Κύριε, και Σε αναζητώ μετά δακρύων. Πώς να μη Σε ζητώ; Συ έδωκας εις εμέ να Σε γνωρίσω εν Πνεύματι Αγίω, και η θεία αύτη γνώσις έλκει την ψυχήν προς Σε αδιαλείπτως».

 Θρηνεί ο Αδάμ.

«Δεν με τέρπει η σιγή της ερήμου.

»Δεν με ελκύουν των ορέων τα ύψη.

»Δεν αναπαύει με των δασών και λειμώνων το κάλλος.

»Δεν καταπραΰνει τον πόνον μου των πτηνών το κελάδημα.

»Ουδέν, ουδέν χαροποιεί με νυν.

»Η ψυχή μου ερράγη εκ της πολλής θλίψεως:

»Τον ηγαπημένον Θεόν μου προσέβαλον.

»Και εάν πάλιν προσελάμβανέ με ο Κύριος εις τον παράδεισον, και εκεί πάλιν αλγεινώς θα εθρήνουν:

“Ίνα τί τον ηγαπημένον μου Θεόν παρεπίκρανα”»; 

Ο Αδάμ, απελαθείς του Παραδείσου, εξέβλυζεν εκ της τετρωμένης αυτού καρδίας πηγάς δακρύων. Ούτω πάσα ψυχή, γνωρίσασα τον Κύριον, θρηνεί δι’ Αυτόν και λέγει:

«Πού εί Συ Κύριε;

»Πού έδυ το κάλλος του Προσώπου Σου;

»Η ψυχή μου επί τοσούτον χρόνον δεν θεωρεί το Φως Σου και οδυνωμένη Σε ζητεί μετά δακρύων».

«Πού εκρύβη ο Κύριος μου;

»Ίνα τί δεν βλέπω Αυτόν εν τη ψυχή μου;

»Τί κωλύει Αυτόν να κατοική εντός μου;

»Δεν υπάρχει άρα εν εμοί η του Χριστού ταπείνωσις και η προς τους εχθρούς αγάπη».

Ο Θεός γαρ αγάπη εστίν, άπειρος και ανερμήνευτος.

Ο Αδάμ απώλεσε τον επίγειον παράδεισον και θρηνών εζήτει αυτόν: «Παράδεισέ μου, παράδεισε, θαυμαστέ μου παράδεισε». Ο δε Κύριος δια της αγάπης Αυτού επί του σταυρού εχαρίσατο εις αυτόν άλλον Παράδεισον, κρείττονα του απολεσθέντος, εν τοις ουρανοίς, όπου το άκτιστον Φως της Αγίας Τριάδος.

«Τί ανταποδώσωμεν τω Κυρίω δια την αγάπην Αυτού προς ημάς»;