Φεύγοντας από το Ναό ο άνθρωπος συνεχίζει τη δική του
λειτουργία «έξω των τειχών». Την ώρα του δείπνου, καθώς κόβει το ψωμί,
προσφέρει την προσευχή προ του φαγητού. Η πράξις του φαγητού είναι πάντα μία
ανάμνηση του μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας. Και πραγματικά ο άνθρωπος είναι ό,
τι αφομοιώνει: Eίτε τον «απαγορευμένο
καρπό», είτε «την ευχαριστιακή υπόσταση του Βασιλέα του» και τα δώρα του.
Ξαναγυρίζοντας στον καθημερινό του μόχθο κάτω από το βλέμμα του Θεού, το μόνο
που μπορεί να πει ο άνθρωπος σε κάθε στιγμή της ημέρας είναι αυτή η ευχή: «Όλα
είναι δικά σου, Κύριε, και εγώ είμαι δικός σου, δέξαι με». Η ύλη γίνεται μαλακή
και εύπλαστη, όταν την αγγίζει το πνεύμα. Από την βαρειά και αδρανή μάζα της
ξεπηδάει μια ομορφιά σμιλεμένη με ιεροφανικά σημεία και παλλόμενη από ζωή. Ο
άνθρωπος έχει κληθεί να αντλήσει από τα πράγματα την ωραιότερη προσευχή: να
κάνει τον κόσμο ναό.
Π. Ευδοκίμοφ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου