«Καταρτίζεσθε»
( Β΄ Κορ. 13,14)
Η
Μ. Τεσσαρακοστή είναι κατ’ εξοχήν περίοδος της πνευματικής οικοδομής του
χριστιανού. Κατά την διάρκειαν αυτή η Εκκλησία μας προσφέρει αφθονώτερα μέσα
δια την πνευματικήν μας κατάρτισιν. Όχι δε μόνον αφθονώτερα, αλλά και συστηματικώτερα
και μεθοδικώτερα. Και ακριβώς από της πλευράς αυτής θα εκτεθούν μερικαί σκέψεις,
δια να έχουν την έμπρακτον συνέχειαν των εκ
μέρους όλων μας κατά την διάρκειαν
της Μ. Τεσσαρακοστής.
Πρέπει να γνωρίζομεν, ότι μία προσπάθεια,
δια να φέρει αποτελέσματα, πρέπει να έχει σύστημα, πρόγραμμα, μέθοδον. Πρέπει
να γίνεται με τάξιν και επιμέλειαν. Ιδιαιτέρως λοιπόν κατά την περίοδον της Μ.
Τεσσαρακοστής είναι αξία πολλής προσοχής η τάξις και η μέθοδος με την οποία η
Εκκλησία μας προσφέρει πνευματικά γυμνάσματα, ώστε συνεχώς να προαγώμεθα εις
την κατά Χριστόν ζωήν.
Εάν ο χριστιανός σκεφθεί ότι το ύψος
της αρετής και αγιότητος εις την οποίαν μας καλεί ο Θεός, είναι μέγα, τεράστιον
και απροσπέλαστον, επόμενον είναι να διστάζει, να αποθαρρύνεται και να
σχηματίζει την ιδέαν, ότι δεν ημπορεί να φθάσει εκεί που θέτει ο Θεός. Αυτή η
σκέψις ευρίσκει έδαφος, όταν ο χριστιανός αντικρύζει μονολιθικά το σύνολον των
χριστιανικών καθηκόντων και αρετών. Του φαίνεται όγκος, ύψος μέγα και δυσανάβατον.
Και φαντάζεται ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να το φθάσει.
Θα είναι όμως έξω της πραγματικότητος
όποιος σκεφθεί κατ’ αυτόν τον τρόπον. Διότι ο Θεός δεν ζητεί από ημάς πράγματα
αδύνατα. Τί συμβαίνει λοιπόν; Είναι ζήτημα συστηματικής αντιμετωπίσεως. Λέγεται
περί ενός πατρός ότι έστειλε τον υιόν του εις τον αγρόν, δια να τον εκχερσώσει.
Είχεν εγκαταλειφθεί, είχε μείνει χέρσος και εχρειάζετο εργασίαν επίπονον δια να
γίνει πάλιν γόνιμος. Ο υιός, όταν έφθασεν εις τον αγρόν και είδε την κατάστασιν
εις την οποία ευρίσκετο, είδε τα αγκάθια και τις πέτρες και υπελόγισεν πόσον
πολλά στρέμματα ήταν, εδίστασε. Το θεώρησεν ακατόρθωτον. Επέστρεψε εις τον
πατέρα του και του είπε: είναι αδύνατον, δεν γίνεται. Και ο πατέρας συνετός και
φρόνιμος, ετροποποίησεν την εντολήν λέγων: δεν σε έστειλα σήμερα να
εκχερσώσεις όλον τον αγρόν, αλλά μόνον
εκείνο το μικρόν τμήμα. Ο υιός το
έβλεπεν πλέον εύκολον. Και επήγεν, ειργάσθη και επέστρεψε να απαγγείλει την
εκτέλεσιν εις τον πατέρα, ο οποίο του είπε: Αύριον να συνεχίσεις το διπλανόν
τμήμα του αγρού και όταν επέστρεψεν τον έστειλε δια το τρίτον, κατόπιν δια το
τέταρτον, το πέμπτον κ. ο. και εις ολίγον διάστημα είχε πραγματοποιηθεί η
εκχέρσωσις όλου του αγρού. Και ο υιός διαπιστώνει ικανοποιημένος ότι μπόρεσε
και ανταπεκρίθη εις το σύνολον του έργου. Και τούτο χάρις εις το σύστημα και
την μέθοδον τ. ε. με την κατάτμησιν της εργασίας.
Αυτήν ακριβώς την μέθοδον μας
υποδεικνύει κατά την Μ. Τεσσαρακοστήν η Εκκλησία. Τα λάθη μας, αι ελλείψεις
μας, αι αδυναμίαι μας είναι πλήθη μεγάλα και δεν είναι δυνατόν δια μιας να
καταπιαστούμε με όλας μας τας ελλείψεις και τας αδυναμίας. Χρειάζεται να τας
απομονώσωμεν και να επιβάλωμεν εις τον
εαυτόν μας ένα πρόγραμμα και μίαν σειράν. Να ορίσωμεν κάποιο χρονοδιάγραμμα,
ορισμένα χρονικά όρια, εις τα οποία θα καταπολεμήσωμεν πρώτα την Α, ύστερα την
Β, κατόπιν την Γ, την Δ αμαρτίαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπον αξιοποιείται η
προσπάθεια.
Αυτήν την μέθοδον την τόσον
εποικοδομητικήν, η Εκκλησία την εφαρμόζει κατά την Μ. Τεσσαρακοστήν και μας
παροτρύνει να την εφαρμόσωμεν και ημείς.
Πώς; Για κάθε μίαν εβδομάδα της
Τεσσαρακοστής έχει ένα σύνθημα και μας δίδεται ένα πρόγραμμα εργασίας δια κάθε
εβδομάδα. Αν τα ακολουθήσωμεν, θα υπάρξουν αποτελέσματα θετικά και ευχάριστα,
τα οποία η χάρις του Θεού και ο ζήλος ο ιδικός μας θα πραγματοποιήσει.
Πηγή: Μητροπολίτου
Πατρών κυρού ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, «Μηνύματα τριωδίου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου