«Μη εις κρίμα, ή κατάκριμα»

         Ο Χριστός μιλάει για τη σπουδαιότητα της Κοινωνίας: «Εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων  μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχειν ζωή αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». Ιωάν. 6, 53-54).

          Οι Ιουδαίοι ακούγοντας αυτά τα λόγια προσβλήθηκαν. Ξέρουμε τι σημαίνει «Ζωή εν ημίν», η πραγματική ζωή της πίστης, είναι δυνατή μόνο «εν Χριστώ», στην πραγματική κοινωνία με το Χριστό που πραγματοποιείται στην θ. Κοινωνία. Κι αυτή η κοινωνία θα συνεχιστεί μέχρι την ημέρα της ανάστασης: «Και εγείρω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». Αυτό είναι το καταπληκτικό μυστήριο, που κάνει κάποιον να επιθυμεί την θ. Κοινωνία. Ιδιαίτερα όταν πλησιάζει ο θάνατος.

          Η κανονική θ. Κοινωνία έχει ήδη γίνει συνήθεια σε πολλές ενορίες. Όμως πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε την προειδοποίηση του αποστόλου: «Ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως, κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α΄ Κορ. 11, 29).

          Αν και δεν είναι αναγκαίο να προσερχόμαστε στην εξομολόγηση κάθε φορά που κοινωνούμε, πρέπει όμως κάθε φορά να προετοιμαζόμαστε για να συναντήσουμε τον αναστάντα Χριστό στην Κοινωνία. Η προετοιμασία αυτή περιλαμβάνει: το πρωί, πριν πάμε στη Λειτουργία δεν πρέπει να φάμε ούτε να πιούμε τίποτε. Στον  ορθόδοξο συνέκδημο υπάρχει ένας μικρός κανόνας προσευχής, λίγες ευχές που προορίζονται να διαβάζονται στο σπίτι πριν ξεκινήσουμε για την Εκκλησία. Ο προσευχόμενος νους επηρεάζει επίσης μεταμορφωτικά το σώμα, έτσι ώστε η ελαφρά πείνα που αισθάνεται το σώμα να μεταβάλλεται σε πνευματική πείνα για κοινωνία με το Θεό και σε μία αίσθηση προσδοκίας. Αυτή η προετοιμασία αφυπνίζει τη διάθεση για ταπείνωση και μετάνοια που είναι η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη προσέγγιση του μυστηρίου και για το οποίο ο Παύλος μας λέγει: «Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω» (Α΄ Κορ. 11, 28).

          Όμως, κανείς λόγω της αναξιότητάς του, δεν πρέπει να απορρίπτει την πρόσκληση του Κυρίου που ακούγεται στη Λειτουργία ή να νομίζει πως λαμβάνοντας τη θ. Κοινωνία λιγότερο συχνά μπορεί να προετοιμαστεί καλύτερα και να γίνει πιο άξιος. Η αίσθηση της αναξιότητας είναι η σωστή διάθεση, η μόνη που μας επιτρέπει να γίνουμε συμμέτοχοι της ύψιστης χάρης του Θεού που μας προσφέρεται σαν ένα τελείως ελεύθερο δώρο.

          Αυτός που έχει την ευκαιρία της ησυχίας όταν επιστρέψει στο σπίτι από την Εκκλησία μπορεί να διαβάσει από τον συνέκδημο την ευχαριστία επί τη Μεταλήψει.

Αρχιεπ. ΦΙΛΑΝΔΙΑΣ  Παύλου, « Η πίστη μας»