Ένας πραγματικά χριστιανικός θάνατος

                 «Οι ώρες του ήταν μετρημένες. Και ο ίδιος ο πατέρας μου το καταλάβαινε αυτό. Όπως σ’ όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής του κατέφυγε στο Ευαγγέλιο. Παρακάλεσε τη γυναίκα του ν’ ανοίξει στην τύχη το παλιό βιβλίο που είχε στο κάτεργο και να διαβάσει τις πρώτες γραμμές που θα έπεφταν στα μάτια της….

    Ακούγοντας αυτά τα λόγια του Ιησού ο πατέρας μου σκέφτηκε λίγο και μετά είπε στη γυναίκα του: «Άκουσες. Μη με κρατάς. Η ώρα μου ήρθε, πρέπει να πεθάνω».

    Τότε ο Ντοστογιέφσκι ζήτησε να έρθει ένας παπάς, εξομολογήθηκε και μετάλαβε. Όταν ο παπάς έφυγε, μας φώναξε στο δωμάτιό του και αφού μας έπιασε στα χέρια, παρακάλεσε τη μητέρα μου ν’ ανοίξει ακόμα μια φορά τη Βίβλο και να μας διαβάσει την Παραβολή του Ασώτου…. Τότε με αδύνατη φωνή μας είπε: Παιδιά μου, μη ξεχάσετε ποτέ αυτό που ακούσατε. ΄Εχετε απόλυτη  εμπιστοσύνη στο Θεό και μην απελπιστείτε ποτέ. Αυτός θα σας συγχωρήσει. Κι’ εγώ σας αγαπώ πολύ, όμως η δική μου αγάπη δεν είναι τίποτα μπροστά στην απέραντη αγάπη του Θεού για όλους τους ανθρώπους, τα πλάσματά του. Και όταν συμβεί να κάνετε κανένα αμάρτημα στη διάρκεια τη ζωής σας, μη χάσετε την πίστη σας, ζητείστε Τον όπως στον πατέρα σας, ζητείστε Του να σας συγχωρήσει κι Αυτός θα χαρεί για τη μετάνοιά σας όπως χάρηκε για την επιστροφή του Άσωτου υιού. Ύστερα μας φίλησε και μας ευλόγησε.

          Πολλές φορές μου έτυχε στη ζωή μου να είμαι μπροστά στο θάνατο ενός συγγενή ή κάποιου φίλου. Όμως, σε κανέναν ετοιμοθάνατο δεν είδα την ακτινοβολία που είδα στον πατέρα μου. Ήταν ένας πραγματικά χριστιανικός θάνατος σαν κι αυτόν που εύχεται η ορθόδοξη Εκκλησία σ’ όλους τους πιστούς της, ένας θάνατος χωρίς πόνους και χωρίς ντροπή».

          «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» φ. 957