“και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα

Η Εκκλησία μακαρίζει τον δούλο εκείνο που αναμένει την άφιξη του Νυμφίου, γιατί ερχόμενος ο Κύριος θα τον συναντήσει γρηγορούντα.

          Το όνομα “δούλος του Θεού” στην Αγ. Γραφή είναι τίτλος τιμής. “Δούλος μου”ονομάζεται, από τον Θεό- Γιαχβέ, όποιος καλείται να συνεργασθεί μαζί Του στο έργο της θ. Οικονομίας. Ο τίτλος αυτός δίνεται στον Μωυσή και στον Δαβίδ, στους πατριάρχες, στον Ιησού του Ναυή. Τέλος στους προφήτες και στους πιστούς ιερείς. Κατ’ εξοχήν Δούλος Του είναι ο Υιός Του, τον οποίο στέλνει να εκπληρώσει αυτό το έργο.

          Δούλος του Νυμφίου γίνεται όποιος προσφέρεται ολόκληρος σε μια αγάπη που δεν γνωρίζει όρια. Δούλος τελικά αισθάνεται εκείνος που δεν έχει τίποτε άλλο να προφέρει στην Αγάπη του Νυμφίου έξω από τον ίδιο τον εαυτό του. Γίνεται όμως επικίνδυνο  να μιλά κανείς για την αγάπη, γιατί η αγάπη είναι ακατανόητη και ανερμήνευτη. Όποιος το επιχειρεί, μοιάζει με τυφλό που μετράει μέσα στην άβυσσο την άμμο.

          Γρηγορών πάλι είναι ο άνθρωπος που αγαπά και λαχταράει να συναντήσει το αγαπημένο πρόσωπο και να  του προσφερθεί. Είναι ο δούλος που αγωνίζεται συνεχώς, γιατί δούλος εδώ δεν σημαίνει δουλικότητα αλλά αγαπητική σχέση. Η ψυχή αγαπά τόσο, ώστε γίνεται οικειοθελώς προσφορά στον Αγαπημένο της, προσφέρεται: ιδού η δούλη Κυρίου.....

          Γρηγορούσα είναι και η ψυχή που, τυφλωμένη αρχικά από την πρόσκαιρη και ψεύτικη ηδονή της αμαρτίας, αρνήθηκε τον Εραστή της, τον Χριστό της, αλλά ύστερα μετανοούσα και κλαίουσα, πληγωμένη από το βέλος του θεϊκού Του έρωτα, Τον αναγνωρίζει ως τον Νυμφίο της, τον Κύριο της και Θεό της.

Σπ. Μαρίνης, “ΙΔΟΥ Ο ΝΥΜΦΙΟΣ”