Ευφροσύνη αιώνιος

Με τη χάρη Του Θεού φτάσαμε στο τέρμα του δρόμου, που όρισε η Εκκλησία στα πνευματικά της παιδιά με το άνοιγμα του Τριωδίου, δηλαδή να περπατήσουν με άσκηση και να παλέψουν με την αμαρτία και τον πονηρό, την πατέρα της αμαρτίας. Όσοι σταύρωσαν τον εαυτό τους μαζί με τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες, αυτή την ώρα περνούν  μια κρυφή ευφροσύνη, από το σταυρώσιμο στο αναστάσιμο Τριώδιο.

          Ένα ολιγόστιχο τροπάριο από την γ΄ Ωδή του αναστάσιμου κανόνα, που οι βιαστικοί δεν ακούνε ποτέ, λέγει:                            

                             “Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός,

                             ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια.

                             Εορταζέτω γούν πάσα κτίσις

                             την έγερσιν Χριστού, εν ω εστερέωται”

          Ο χαρμόσυνος αυτός κανόνας του Δαμασκηνού διαλαλεί τη χαρά των ουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων. Τα καταχθόνια χαίρονται, γιατί ο Χριστός, κατεβαίνοντας στον Άδη, “τους μοχλούς τους αιωνίους συνέτριψε” και “τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξεν”, λυτρώνοντας τους απ’ αιώνων δεσμίους. Τα επίγεια χαίρονται, γιατί ενώθηκαν με τα επουράνια. “Σήμερον εν τη γη χαρά, σήμερον εν Ουρανώ χαρά, ει γαρ ενός αμαρτωλού επιστρέφοντος χαρά επί γης και ουρανού, πολλώ δε μάλλον,της Οικουμένης απάσης εξαρπασθείσης των χειρών του διαβόλου, χαρά έσται εν Ουρανώ. Νυν σκιρτώσιν Άγγελοι, χαίρουσιν αρχάγγελοι, νυν τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ μεθ’ ημών εορτάζει την παρούσαν εορτήν”.

          Το πρόβλημα είναι: πόσο αναστάσιμο φως καταυγάζει τη ζωή μας; Ένας σύγχρονος θεολόγος λέγει: Το πνεύμα της Αναστάσεως, που είναι το πνεύμα της ζωής του μέλλοντος αιώνος, πρέπει να καταυγάζει την ζωή των μελών της Εκκλησίας. Όταν η Εκκλησία δεν έχει τέτοια  μέλη, είναι ένα μουσείο με ακατάληπτες εικόνες και φράσεις, αφού δεν υπάρχει κανείς να τις εξηγήσει στον ειδωλολάτρη κόσμο, που περιμένει το φως του Χριστού. Γιατί ο μόνος τρόπος, που το δόγμα κι η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας μπορούν να εξαγγείλουν την Ανάσταση του Κυρίου, είναι ο τρόπος των έργων και της ζωής.

          Αν  με  λόγια προσπαθήσει κανείς σήμερα να εξηγήσει στον κόσμο το πνεύμα της Αναστάσεως, όχι μόνο δεν θα γίνει ακουστός, αλλά θα κινήσει και την αγανάκτηση. Ο κόσμος έχει χορτάσει από κουβέντες με ιερό περιεχόμενο. Η Ανάσταση του Κυρίου είναι “εν δυνάμει”. Μόνο η γλώσσα των έργων μπορεί να μιλήσει στην ψυχή του κόσμου σήμερα. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη ευθύνη των σημερινών χριστιανών, απέναντι του Θεού και της Εκκλησίας. (Σ. Αγουρίδης, περ. “Ευθύνη”)

          Π. Β. ΠΑΣΧΟΣ, “Έρως Ορθοδοξίας