“Ιδού ο Νυμφίος έρχεται....” “Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς, ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς, και της βασιλείας έξω κλεισθείς”.

Βλέπε, λοιπόν, ψυχή μου, σημαίνει, στρέψε τα μάτια της καρδιάς σου, και πρόσεξε, γιατί πολλά εξαρτώνται από τη δική σου ελεύθερη προαίρεση. Ο κίνδυνος να μείνεις στα ίδια, δηλαδή να υποκύψεις στα πάθη της φύσης σου, είναι μεγάλος. Είναι παράδοση στα χέρια του θανάτου.

          Ο ύπνος εδώ έχει σχέση με την ραθυμία και προκαλείται από το δηλητηριώδες νανούρισμα των μεριμνών του βίου  τούτου κι αποτελεί μια αυτάρεσκη και αφύσικη παραμονή στον εαυτό μας. Είναι το θέλημα του σαρκικού ανθρώπου. Όπως ο φυσικός ύπνος είναι ένα αυτοβύθισμα της ύπαρξής μας, κατά παρόμοιο τρόπο με την απόρριψη του Νυμφίου η ψυχή εγκλωβίζεται στην τραγικότητα της ύπαρξης της, που είναι ο θάνατος. Η ψυχή μένει ανέραστη, εγωκεντρική, περιορισμένη στα δικά μας.

          Η ψυχή όταν αγαπά τον Χριστό, ακόμα και στον ύπνο εξέρχεται από τον εαυτό της για να πορευθεί προς Εκείνον, είναι όλη εγρήγορση και προσοχή, όπως λέγει στο Άσμα Ασμάτων: “εγώ καθεύδω, και η καρδία μου αγρυπνεί”.

          Αγρυπνεί, λοιπόν, η ψυχή λόγω του μεγάλου έρωτά της κι έτσι δεν παραδίνεται στον ύπνο που θα της στερήσει τη Βασιλεία του Νυμφίου.. Η αγρύπνια της είναι ο αγώνας της, είναι η μέριμνά της για τις κινήσεις της καρδιά της. Αρχή και τέλος του αγώνα της, είναι να συγχωρήσει πρώτα απ’ όλα τους εχθρούς της. Με την συμφιλιωτική αυτή πράξη αποδεσμεύεται από τη διαίρεση που προκαλεί η αμαρτία, από την αποξένωση του πλησίον. Γιατί τον αδελφό μας, έστω κι να είναι εχθρός μας, δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε όπως ήταν χθες ή όπως είναι σήμερα, αλλ’ όπως θα είναι στο μέλλον, δηλαδή ως αδελφό μας στη βασιλεία του Θεού.

          Ο πρώτος που εισήλθε στη Β. τ. Θ. ήταν ο συσταυρωμένος με τον Νυμφίο Χριστό ληστής. Δεν είχε ακούσει τίποτα από το στόμα Του, όπως οι άλλοι μαθητές. Δεν είχε δει κανένα θαύμα. Ωστόσο, στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου αναγνώρισε τον Κύριο της δόξης και δικό του Νυμφίο

          γ