“Ιδού ο Νυμφίος έρχεται...... “αλλά ανάνηψον κράζουσα. Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών....”

Η ένωση με τον Νυμφίο Χριστό είναι μία ανάνηψη, μια αναγέννηση της νεκρωμένης από την αμαρτία ψυχής. Όλος ο άνθρωπος αναζωογονείται, γιατί με τη φανέρωση του Θεού η ψυχή αποκτά θεογνωσία. Αυτό φαίνεται στην κραυγή της ψυχής.  Άγιος, Άγιος, Άγιος που δηλώνει την αυτοαποκάλυψη του Θεού ως Τριάδος, με τη μετοχή της ψυχής στη θεία ζωή. Το Είναι του Θεού δεν είναι άλλο από την ελεύθερη και αγαπητική ενότητα των τριών θείων προσώπων. Το Πνεύμα του Θεού έρχεται να κατασκηνώσει μέσα μας, μας ζωογονεί, μας κάνει ναούς του Θεού και μέλη Χριστού. Με την ενέργεια του Πνεύματος ο Νυμφίος ζει μέσα σ’ εκείνους που τρώνε τη σάρκα Του και πίνουν το αίμα Του. Μπορεί ο Νυμφίος ν’ απουσιάζει σωματικά από κοντά μας, όμως δια τη δωρεάς του Πνεύματος  γίνεται αοράτως παρών.

          Αυτή η αποκαλυπτική γνώση του Θεού στον άνθρωπο δεν έχει όρια: είναι σχέση αγάπης. Είναι η Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό και η παρουσία του Νυμφίου θα είναι τέλεια μόνο μετά την απελευθέρωση από την σωματική μας υπόσταση. Τότε αναστημένοι θα δούμε τον Θεό που είναι πάντα εν πάσιν. Τότε στη θέση που μας ετοίμασε ο Νυμφίος Χριστός, θα δούμε τη δόξα Του και θα εισέλθουμε στη Βασιλεία Του. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει η ψυχή να προσδοκά την έλευση του Νυμφίου και η προσδοκία αυτή να εμπνέεται από θείο έρωτα. Αυτό είναι και το νόημα της παραβολής των Δέκα Παρθένων. Αν η ψυχή δεν επαγρυπνεί στον ερχομό του Νυμφίου, θ’ ακούσει τα φοβερά εκείνα λόγια: “ουκ οίδα υμάς”.

          Η ψυχή προσλαμβάνεται κατά το μέτρο που έχει η ίδια κενώσει το εγώ  της. Όσο αδειάζει, τόσο παλεύει με τα πάθη της και όσο παραιτείται από το θέλημά της, τόσο γεμίζει από τη θέα του Προσώπου Του. Ο Θεός δεν εκβιάζει καμιά ψυχή, γι’ αυτό και η πρόσληψη αυτή αποτελεί το μεγάλο και ανεξερεύνητο μυστήριο της ελευθερίας του ανθρώπου.

γ.