ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ Η ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΤΕΛΙΚΑ ΣΩΖΕΙ

 

Μία από τις τρεις μεγάλες εορτές των Εβραίων ήταν και η εορτή της Σκηνοπηγίας. Πρώτη ήταν το Πάσχα, μετά η  Πεντηκοστή και τρίτη η Σκηνοπηγία. Στην εορτή της Σκηνοπηγίας, που κρατούσε οκτώ μέρες, οι Εβραίοι έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμεναν τις σκηνές, που έφτιαχναν πρόχειρα με κλαδιά πάνω τις ταράτσες, σε αυλές, δρόμους και σε πλατείες. Αυτό το έκαναν σε ανάμνηση της διαμονής των πατέρων τους επί σαράντα χρόνια στην έρημο.

          Οι εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώνονταν την ογδόη ημέρα όταν έβγαιναν από τις σκηνές και πήγαιναν όλοι μαζί στο ναό του Σολομώντα για σπονδές. Έμπαιναν επί κεφαλής οι ιερείς και με ήχους σάλπιγγας έχυναν νερό από την πηγή του Σιλωάμ επάνω στο θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων. Η σπονδή αυτή γινότανε σε ανάμνηση του νερού που έτρεξε από  το βράχο Χωρήβ. Το νερό αυτό έσωσε τους Ισραηλίτες, από βέβαιο θάνατο της δίψας τους στην έρημα του Σινά.    Ακριβώς την ώρα εκείνη ο Χριστός εκμεταλλεύτηκε τη ψυχολογική κατάσταση των Εβραίων, αλλά και το πλήθος των προσκυνητών και, όρθιος ανάμεσα στα πλήθη, με φωνή βροντερή είπε: «Ο βράχος Χωρήβ συμβολίζει εμένα. Το νερό συμβολίζει το λόγο μου. Όποιος με πλησιάζει και πίνει από τη δική  μου πηγή, όχι μόνο θα ξεδιψάσει ο ίδιος, αλλά θα γίνει και πηγή ύδατος ζώντος».

          Με τέτοιες αλήθειες δίδαξε ο Χριστός την ημέρα εκείνη τα πλήθη.

          Η αλήθεια, όμως πάντα χωρίζει το αληθινό από το ψεύτικο.

          Σε λίγο οι ακροατές του Χριστού είχαν χωριστεί σε δύο. Άλλοι έλεγαν ότι έτσι είναι, και άλλοι όχι.

          Τότε συνέβη κάτι πολύ σπουδαίο. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι έστειλαν στρατιώτες να συλλάβουν τον Χριστό, Οι απεσταλμένοι όμως, αντί να τον συλλάβουν, γύρισαν πίσω και άρχισαν να τον εγκωμιάζουν στους άρχοντές του. Ομολόγησαν ότι δεν είχαν ακούσει ποτέ κανένα να ομιλεί τόσο ωραία, όσο ο Χριστός. Η ομολογία αυτή έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί δεν την είπαν φίλοι του Χριστού, αλλά εχθροί του.

          Γοητευτικά δίδαξαν πολλοί προ Χριστού και μετά Χριστό. Από το Σωκράτη ως το Γκαίτε. Όλοι αυτοί όμως δίδαξαν ανθρώπινα. Ο Χριστός δίδαξε Θεανθρώπινα. Αποκάλυψε όχι μόνο τα αισθητά, αλλά και τα υπεραισθητά. Όχι μόνο τα χρονικά, αλλά και τα αιώνια.

          Η διδασκαλία  του Ιησού Χριστού χώρισε όχι μόνο τους τότε ακροατές Του, αλλά και πολλούς άλλους μέσα στους αιώνες. Και θα τους χωρίζει συνέχεια.

          Η Εκκλησία, με το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που έβαλε σήμερα, θέλει να μας ανοίξει τα μάτια, για να καταλάβουμε, ότι το συμφέρον μας είναι ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό, ν’ ακολουθήσουμε το Πνεύμα το Άγιο.

          Από αυτό το Πνεύμα έχει ανάγκη σήμερα ο ασκητής, ο βιοπαλαιστής, ο πλούσιος, ο φτωχός, ο εγγράμματος και ο αγράμματος.

          Η Εκκλησία δεν είναι μόνο τελετές. Είναι ζωή, είναι δύναμη που μεταμορφώνει το είναι μας. Μόνο η δική της δύναμη μπορεί να μας σώσει από τον σύγχρονο κατακλυσμό.

          Στις Ιερές Μονές συνηθίζεται να κτυπάει το τάλαντο προ κάθε ακολουθίας, του οποίου ο ήχος είναι διακριτικός και προειδοποιεί για την επικείμενη ακολουθία. Το κτύπημα αυτό του ταλάντου συμβολίζει το κτύπο που έκανε ο Νώε προ του κατακλυσμού και μπήκαν ορισμένοι άνθρωποι και σώθηκαν.

          Εάν και μείς ακούσουμε τον ήχο του Ευαγγελίου και μπούμε μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας μας, δηλαδή στην Εκκλησία μας, θα σωθούμε.

          Τελικά η Εκκλησία σώζει!

          ΤΙΜΟΘΕΟΥ ΚΙΛΙΦΗ, Ιερομονάχου.