Τότε που ησυχάζουν όλα….

 

Με το τέλος της λειτουργίας της Πασχαλινής Πανηγύρεως, αδειάζει ο ναός, γατί όλοι βιάζονται τούτη τη βραδυά. Είτε από κούραση, είτε γιατί τους περιμένει η τράπεζα η εορταστική, είτε γιατί απόκαμαν-μέρες που είναι-και ο ναός απομένει, μέσα στη βαθειά νύχτα, αδειανός, με μόνη παραμυθία το φως των λαδοκάντηλων που τρεμοσβύνει, μετά από τόσες ώρες ακολουθίας, ή από κάποιο ξεχασμένο κερί, αλλά και το ακοίμητο Άγιο Φως που αχνοφέγγει στο Ιερό Βήμα.

          Λίγο πριν, μια βουή από κόσμο θεμελίωνε την όλη Αναστάσιμη πανδαισία. Με βουή όμως, με εκνευρισμούς κάποτε, με ερωτήσεις άσχετες-πότε θ’ αναστήσετε! κ. α. Μέχρι νάρθει η στιγμή της εξόδου στο προαύλιο, για την τελετή και προσκύνηση της Αναστάσεως και ύστερα η είσοδος στο λαμπροφωτισμένο ναό, με λίγους, δυστυχώς, πιστούς για να μας συντροφέψουν στην μοναδική και τόσο συγκινητική Αναστάσιμη Θεία  Λειτουργία, ίσαμε νάρθει η ώρα της Απολύσεως, με σφραγίδα πάντα τον απερίγραπτου Λόγου του ιερού Χρυσοστόμου, που τον προσφέρεις, φίλεμα περιούσιο για όσους επέμεναν  να κρατήσουν την Πασχαλινή τους αγρυπνία. Όπως τότε, στα παιδικά σου χρόνια….. Μέχρι τότε, λοιπόν, και ύστερα, σου παρέχεται η δυνατότητα αυτής της μοναδικής, περιούσιας ησυχίας και ευτυχίας μαζί. Επειδή είναι όντως απερίγραπτη αυτή η ευλογημένη και παραδείσια παρένθεση που παρέχεται στον όποιο λειτουργό, ο οποίος μοναχικά, αβίαστα και δίχως περιορισμούς διακονεί. Γιατί έτσι και αλλιώς εκείνος  θα ασφαλίσει την εκκλησιά, πάντα με το ανεμολόγητο παράπονό του: ότι δηλαδή, δε συντροφεύει την Ανάσταση… Με λίγα λόγια, σα να κλείνει τη χαρά μέσα στους τέσσαρους τοίχους του ναού…. ΄Ετσι νομίζει…… Και όμως, μια Θεία ευφροσύνη πληροί την ψυχή. Βλέπεις, οι μέρες της Μ. Εβδομάδος για έναν παπά καθίστανται ημέρες πραγματικής αγωνίας, γιατί πολλοί αμέτρητοι είναι οι πειρασμοί, οι οποίοι τον διασπούν από το μεγαλείο των κορυφαίων γεγονότων, τα οποία καθημερινά-πρωί-βράδυ- εμφανίζουν οι μοναδικές αυτές ημέρες. Συνωστισμός, ανυπομονησία, έντονοι διάλογοι, βιασύνη και πολλές φορές νια τραγική κατάσταση, η οποία  απάδει μέσα στο ευκατάνυκτο και το τραγικό μήνυμα που εμφανίζουν οι ιερές ή μάλλον οι πλέον πανίερες αυτές ημέρες το χρόνου.

          Έτσι, τη βραδυά αυτή, με τον ήσυχο ναό να ευωδιάζει Ανάσταση, όλες αυτές οι σκέψεις θεωρούνται πια ως ένας άλλος λίθος, που ελευθερώνει την ψυχή του κουρασμένου, αλλά τόσο συγκινημένου Ιερέα, που ετοιμάζεται να αναχωρήσει «οίκαδεν», όμως τούτη τη βραδυά νοιώθει τόσο ανάλαφρος, ήρεμος και δίχως κανένα λογισμό. Λες και δεν πέρασε Μεγαλοβδομάδα!

          Βλέπεις, « Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες,….. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας  Αμήν».

          π. Κωνστ. Καλλιανός, «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ»- τ. 249