Κρίση και κατάκριση

 

Ο Κύριος απαγόρεψε όχι μόνο να καταδικάζουμε τους συνανθρώπους  μας, αλλά και να τους κρίνουμε, όταν, βέβαια, δεν είναι αναγκαίο να διατυπώσουμε κάποια προσωπική κρίση για την προσωπική μας ή την κοινή ωφέλεια.

          Αυτού του είδους η κρίση δεν περιλαμβάνεται στην απαγόρευση του νόμου, καθώς επιβάλλεται από τα πράγματα για τη διάκριση του καλού από το κακό και την επιλογή του πρώτου. Εν τούτοις, σπάνια συναντάται η ωφέλιμη κρίση ανάμεσα στους ανθρώπους απεναντίας, πολύ συχνά κυριαρχεί η κακή κρίση, που απαγορεύεται από τον Κύριο. Για ποιο λόγο; Επειδή οι άνθρωποι δεν προσέχουν τον εαυτό τους, ξεχνούν την αμαρτωλότητά τους, αδιαφορούν για τη μετάνοια και τη σωτηρία τους, έχουν κυριευθεί από την οίηση και την υπερηφάνεια.

          Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο  για να  σώσει τους αμαρτωλούς και γι’ αυτό ζητάει απ’ όλους τους ανθρώπους να έχουν συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Κρίνοντας και κατακρίνοντας τον πλησίον, δείχνουμε ότι στερούμαστε αυτή τη συναίσθηση και ότι κάνουμε το λάθος να πιστεύουμε στην ουσιαστικά ανύπαρκτη δικαιοσύνη μας. Γι’ αυτό, ο χαρακτηρισμός του υποκριτή είναι ο πιο κατάλληλος για κάθε άνθρωπο που κατακρίνει τον πλησίον.

          π. Ι. Μ.