Έχω συχνά διερωτηθεί
πως γίνεται και η σιωπή είναι πολύ βαθύτερη όταν τη μοιραζόμαστε με άλλους.
Γιατί η προσευχή μας είναι τόσο πολύ συγκεντρωμένη, τόσο εντονότερη και όμως
εντελώς απλή, όταν την αναπέμπουμε από κοινού με άλλους μέσα σε πνεύμα σιωπηλής
λατρείας, μπροστά στον Θεό της χωρίς σύνορα αγάπης και του άπειρου ελέους;
Πως συμβαίνει και
μέσα στη σιωπή η προσευχή μας αγκαλιάζει τον άλλο με τρόπο μοναδικό .έτσι ώστε,
μέσα σε μια απερίγραπτη αρμονία, να δεόμαστε ο ένας για τον άλλο, να
ευχαριστούμε ο ένας τον άλλο και να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο στον Θεό, του
Οποίου την παρουσία και την αγάπη τη νιώθουμε σχεδόν σωματικά, την αγάπη
Εκείνου που είναι ο Εμμανουήλ, δηλαδή «ο Θεός μεθ’ ημών»;
Το «Οικουμενικό πρόβλημα» μπορεί να λυθεί εντελώς εκεί όπου
οι άνθρωποι, που αγαπούν τον Χριστό και Του προσφέρουν την αδιάλειπτη αφοσίωσή
τους, συγκεντρώνονται εν ησυχία για να Τον λατρεύσουν και να ακούσουν μαζί τη
φωνή Του….
π. Ιωάννης Μπρέκ, «Στα χέρια του Θεού»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου