Ο πιστός: Μέλος ενός σώματος

            Ο Χριστός έφερε στον κόσμο το νέο μήνυμα της αγάπης και της ισότητας και διακήρυξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ισότιμοι, ο δε Απ. Παύλος τονίζει τη συνείδηση της υπάρξεως του ενός σώματος.

          Δυστυχώς η συνείδηση του ενός σώματος έχει χαθεί από τους περισσότερους χριστιανούς. Έχει επικρατήσει η συνείδηση του αυτονομισμού και της ανεξαρτητοποιήσεως. Κι εμείς οι χριστιανοί δεμένοι στο άρμα της διασπαστικής εποχής που ανήγαγε το προπατορικό αμάρτημα της ανυπακοής σε αρετή, συμπορευόμαστε με έναν κόσμο που συνεχώς διασπάται έστω κι αν φαινομενικά δείχνει  ότι επιδιώκει την ενότητα και τη σύσφιγξη των σχέσεων.

      Και αν οι μακράν του Χριστού δικαιολογούνται γι' αυτή τους την συμπεριφορά, εμείς που ζούμε μέσα στην Εκκλησία και τρεφόμαστε από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που έχουμε τον σύνδεσμο της αυτής πίστεως πώς εξηγείται όχι μόνο να έχουμε χάσει τη συνείδηση του ενός σώματος, αλλά και να προβαίνουμε σε πράξεις που διασπούν την ενότητα και τραυματίζουν θανάσιμα το Σώμα του Χριστού; Μας λείπει το πνεύμα της μαθητείας, η διάθεση της απλότητας, η γνήσια αγάπη που γνωρίζει να υποχωρεί και να θυσιάζεται χάριν του άλλου. Επιδιώκουμε τη δικαίωση μας και όχι τη σωτηρία μας. Ζητούμε με τις δικές μας ενέργειες να σώσουμε τον κόσμο και περιορίζουμε τη δύναμη του Αγ. Πνεύματος. Και μετά αφού εμείς οι ίδιοι γινόμαστε  αίτιοι όλων των δεινών, ρίχνουμε το βάρος της ευθύνης στον κόσμο, στην αμαρτία, στους ανθρώπους του σκότους, που όμως φταίνε πολύ λιγότερο απ’ όλους εμάς».

            Γι' αυτό «στώμεν καλώς» και χριστιανοπρεπώς.

            ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Μητροπολίτου Φθιώτιδος «Πορεία αυτοκρινόμενη»

Συνάξεις ανδρών

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

            Ανακοινούται, ότι κάθε Δευτέρα και ώρα  7-8 μ.μ.  στον Ιερό Ναό μας θα πραγματοποιούνται «ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΑΝΔΡΩΝ» κατά τις οποίες εφέτος θα σχολιαστεί και θα αναλυθεί ο περίφημος προσευχητικός 50^ος Ψαλμός της μετανοίας, από τον πρωτ. π. Γερασιμάγγελο Στανίτσα.  

            Πρόκειται για ένα βαθυστόχαστο κείμενο, θεόπνευστο, μεγίστης αξίας με πλούτο πνευματικών εννοιών με διδάγματα για τη ζωή μας σωτήρια και ωφέλιμα. Αληθινό αριστούργημα.

            Γι αυτό παρακαλούμε τους ευσεβείς πιστούς να δείξουν ενδιαφέρον για την πνευματική ευκαιρία  που προσφέρει η Εκκλησία.

                                                                                   

Εκ του Ιερού Ναού

Πήρε παράταση η παραμονή της εικόνας "Άξιον εστί"

Παράταση μέχρι και τις 3 Νοεμβρίου η παραμονή της Ι. Εικόνας «Άξιον Εστί» στον Ι. Ναό του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, μετά από απόφαση της Επιτροπής προσκυνήματος.
Αιτία για την παράταση αυτή, στάθηκε η προσέλευση μεγάλου αριθμού πιστών προσκυνητών σε καθημερινή βάση.
Έτσι λοιπόν, η εικόνα θα μεταφερθεί πίσω στο Άγιον Όρος το πρωί της 3ης Νοεμβρίου, στις 11 το πρωί.
                                    Η ανακοίνωση της Επιτροπής
"Επειδή το πλήθος των προσκυνητών της ιεράς Εικόνος της Παναγίας ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ καθημερινώς αυξάνεται εν όψει της επανόδου της στο ΆγιονΌρος, η Επιτροπή  του προσκυνήματος απεφάσισε την παράταση της παραμονής της στον ιερό Ναό του αγίου Δημητρίου μέχρι τις 3 Νοεμβρίου 2012, με ώρα αναχωρήσεώς της την 11η πρωινή."

100 Χρόνια ελεύθερη Θεσσαλονίκη-Έπαρση σημαίας στο Λευκό Πύργο

Με την έπαρση της ελληνικής σημαίας στον Λευκό Πύργο, ολοκληρώθηκε η τιμητική πορεία στα βήματα των ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΩΝ-ΗΡΩΩΝ που οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, στο πλαίσιο των εορτασμών της επετείου για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης.
Ηταν μια εκδήλωση, σε ανάμνηση της έπαρσης της ελληνικής σημαίας την 28η Οκτωβρίου 1912 στον Λευκό Πύργο, που έγινε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.
Τα στρατιωτικά τμήματα έφτασαν στην πλατεία του Λευκού Πύργου, φιλαρμονικές των τριών όπλων παρατάχθηκαν και ακολούθησε το πρωτόκολλο παράδοσης της ελληνικής σημαίας από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας σε τμήμα Ευζώνων της Προεδρικής Φρουράς. Οι Εύζωνοι τη μετέφεραν μέχρι ένα σημείο και στη συνέχεια οι αρχηγοί τάξεων των Στρατιωτικών Σχολών την ανέβασαν στον Λευκό Πύργο. Συμβολικά μεταφέρθηκε και η σημαία που είχε υψωθεί στις 28 Οκτωβρίου του 1912, η οποία φυλάσσεται και εκτίθεται αυτές τις μέρες, μαζί με άλλα κειμήλια, στο υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, ως προσφορά της προσωπικής συλλογής του βουλευτή της Ν.Δ. Κώστα Γκιουλέκα.
Η έπαρση της ελληνικής σημαίας συνοδεύτηκε από κανονιοβολισμούς πεδινής πυροβολαρχίας, ενώ υπήρξε και χαιρετισμός με βολές από πολεμικά σκάφη που βρίσκονται στον Θερμαϊκό κόλπο. Εκατοντάδες μέλη των στρατιωτικών τμημάτων τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο και ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί, για να παρακολουθήσει την τελετή, ξέσπασε σε χειροκροτήματα.

Πηγή:ert.gr

Οκτώβριος 1941: Το μεγάλο κατόρθωμα της άρνησης

 «Οι λαοί μικροί ή μεγάλοι, γράφουν ιστορία και ζουν από την ιστορία. Δηλ. τα κατορθώματα της ζωής τους, ό,τι πράττουν, πέρα από τα αιτήματα για την απλή επιβίωση, καταγράφεται στη μνήμη τους, γίνεται αδαπάνητη περιουσία τους κι από αυτήν μπορούν να αντιμετωπίζουν κάθε δυσκολία στην πορεία τους, ξεπερνούν τα εμπόδια, προχωρούν στη ζωή. Άλλος τρόπος για να διατηρηθεί ζωντανός ένας λαός, δημιουργικός και ακαταίσχυντος, να διατηρήσει την ταυτότητα του, να πορευθεί απερίσπαστος στον χρόνο, δεν υπάρχει. Για τούτο οι λαοί τροφοδοτούν συνεχώς την ιστορία και τρέφονται από αυτήν».

            Κ. Κούκης, φιλόλογος

Με αφορμή το Έπος του 1940-1941

            Για το ηρωικό έπος του 1940 όσοι το έζησαν είπαν:

-         « Η 28^η Οκτωβρίου ανήκει στις μεγάλες ημέρες του Έθνους. Πρέπει να την ξαναλογιζόμαστε κάθε φορά που ξανάρχεται. Να την κάνουμε παραμύθι εμείς, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τη ζήσαμε. Να τη λέμε στα παιδιά μας κι εκείνα στα παιδιά των παιδιών τους. Και έτσι πάντα να γίνεται. Και το παραμύθι να μην είναι ψυχρό, χωρίς χρώμα και χωρίς ψυχή. Να έχει κάτι από τον πόνο μας, από τον καημό της φυλής, από το πάθος μας και την υπηρηφάνεια μας….». ( Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος).

-       Κι εμείς «ακολουθούντες το δύσκολο δρόμο της μνήμης ανηφορίζουμε αυτές τις μέρες, προς εκείνο το έπος νοιώθοντας πως από την αρχαιότητα αυτή είναι η πιο βαθειά και αιματηρή παράδοση του Ελληνισμού: να παλεύει να διανοίξει το χώρο της ελευθερίας. Η Ελλάδα τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου του ’40 «τινάχθηκε περήφανη και γέμισε η χώρα δάφνες και δόξα» ( « Η Ευθύνη»).

-         Και έβαψαν τότε στο μανιφέστο τους οι νέοι συγγραφείς της Ελλάδος απευθυνόμενοι στους συναδέλφους τους ολόκληρου του κόσμου: «Για να κερδίσουμε αυτή τη μεγάλη δεν είναι μάχη, θα κάνουμε όλες τις θυσίες, όπως έκαναν πάντα οι Έλληνες, όταν πολεμούσαν για την ελευθερία…».

o   Κι έκαναν πολλές θυσίες οι Έλληνες. «Τούτη η Πίνδος δεν είναι βουνό είναι χάος. Από χτες την ανεβαίνουμε και τελειωμό δεν έχει….». ( Χρήστος Ζαλοκώστας).

o       «Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι

o       Με τις χλαίνες κοκαλιασμένες.

o       Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ’ τα

o       Υψώματα του Μοράβα…

o       Μα ό,τι κι αν γίνει εμείς θα επιζήσουμε…» ( Ν. Βρεττάκος).

o       « Και ο λαός πίστευε πως θα τον βοηθήσει η προσβλημένη Παναγία…» ( Ηλ. Βενέζης).

§         Έτσι έγινε. Η Υπέρμαχος Στρατηγός έστεψε με θαυμαστές νίκες την παλικαριά και την πίστη των Ελλήνων.

§         «Τότε έγινε μεγάλος εορτασμός στη χώρα μας. Οι καμπάνες των Εκκλησιών χτυπούσαν χαρμόσυνα τρεις ημέρες και τα σπίτια βάλανε σημαίες…. Ο λαός έψελνε: «Τη υπερμάχω Στρατηγώ», και οι γυναίκες κλάψανε σιωπηλά, όταν μνημόνεψαν τους σκοτωμένους πολεμιστές». (Ηλ. Βενέζης).

    

   Και αυτά συνέβησαν τότε, το 1940

       Σήμερα; 

       

 Ταιριάζουν οι στίχοι του ποιητή Οδ. Ελύτη:

     

  «Πέστε στον ήλιο

      νάβρει έναν καινούργιο δρόμο

      τώρα που πια η πατρίδα του

        σκοτείνιασε στη γη».

Όμως « η μνήμη του έπους του 1940 αυτή την ώρα του Έθνους μας ζητάει πάλι να προασπίσουμε την ταυτότητα και την αξιοπρέπεια του λέγοντας «όχι» σε κάθε μορφή δουλείας που διαβαίνει τις πύλες της Ελλάδος» ( Γ. Δασκαλάκης).

            Δεν πρέπει να λησμονούμε τις μεγάλες μέρες του 1940-41, που ,ε τον απαράμιλλο ηρωισμό και την πίστη τους οι παππούδες μας κέρδισαν τον θαυμασμό όλου του κόσμου. Και σήμερα μπορεί να αναστηθεί η πατρίδα μας, αν την εμπνέουν τα ίδια ιδανικά.

Πηγή: Περιοδικό «Η Δράση μας». τ. 502

Μικρές αναφορές στην 28η Οκτωβρίου

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940

«Φεύγουμε για το μέτωπο. Κυριακή απόγευμα ώρα 4.40΄. Όλη η κακομοίρα η Ρωμιοσύνη μας χαιρέτησε στο πέρασμα μας. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά. Μας στέλνουν φιλιά. Κάνανε το σταυρό τους κι ύστερα σηκώνανε στον ουρανό τα χέρια. Λυπάμαι τους συναδέλφους μου που δεν γνώρισαν τέτοιες στιγμές. Τα δάκρυα σου’ ρχονται στα μάτια. Οι συνάδελφοι πρόσφεραν καραμέλες, τσιγάρα».

           

Άγγελος Τερζάκης ( προσωπικό ημερολόγιο)

            28^η Οκτωβρίου 1940

            «Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα!

            Ελέγαμε: μια Σαλαμίνα ακόμα!

            Ελάγαμε: ένα Εικοσιένα!

            Και ήρτες τέλος Συ, Μητέρα-Μέρα, όπου αγκάλιασες κι ανύψωσες               ολόκληρα τα περασμένα στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους, στον υπέρτατο τους ηθικόν ιστορικό ρυθμό!

Άγγελος Σικελιανός

            «Κ΄ οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ΄ ανέβαιναν.

            Κ΄ έλυνε τα τσεμπέρια τους κ΄ ’ έπαιρνε τα μαλλιά τους

            κ’ έδρενε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,

            και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες.

            Με την ευκή στον ώμο τους κατά το γιο πηγαίνουν

            μ΄ αυτές αντροπατάγανε, πέτρα την πέτρα

            κι’ ανηφόριζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα

            χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ΄ την άλλη».

Νικηφόρος Βρεττάκος

            «Η αντίδραση πάλι ψιθυριστά: της κυρά Λένης της χήρας ο γιός από το Γαλαξίδι είχε τελειώσει όταν κτυπήθηκε». Νέο αγριοκοίταγμα. Άρχισα παρά το κρύο να ιδρώνω για την ανικανότητα μου. Και ξαφνικά βγάζω μιαν αυθόρμητη φωνή. «Παιδιά, έχω τίμιο ξύλο στο φυλακτό μου, είμαι σαββατογεννημένος και γεννήθηκα και του Αγίου Ευτυχούς. Είμαι πάντα τυχερός «παιδί της Παναγίας». Μαζί μου δεν θα πάθει κανίς τίποτα. Ούτε τριχούλα δεν θα χαθεί…». Ακολούθησε πανδαιμόνιο, ενθουσιασμός. Η διμοιρία ζητωκραύγαζε κι ένα αίσθημα ασφαλείας και σιγουριάς γέμισε τις ψυχές όλων. Με πεποίθηση και κέφι περάσαμε την χαράδρα σώοι κι αβλαβείς. Φτωχέ ορθολογισμέ κι αδύναμε λόγε να συγκριθείς με τις πανίσχυρες δυνάμεις της ψυχής…»

Γ.Δ. Δασκαλάκης (Οι ασήμαντοι στον αγώνα)

Χαίροις Μάρτυς Δημήτριε!

Χαίρε ο μέγας εν θαυμασίοις
Χαίρε ο μείζων εν τεραστίοις
Χαίρε πολιούχος ημών συμπαθέστατος
Χαίρε αντιλήπτωρ πιστών αληθέστατος
Χαίρε ότι καταβέβληκας των εχθρών τας στρατιάς
Χαίρε ότι χαράς έπλησας του λαού σου τας ψυχάς.
Χαίρε Θεσσαλονίκης αρραγέστατον τείχος
Χαίρε Μακεδονίας παμφαέστατος λύχνος
Χαίρε εχθρών απείργων τας φάλαγγας
Χαίρε πιστοίς βραβεύων τας χάριτας
Χαίρε του Νέστορος οδός προς άθλους
Χαίρε βολίς προς εχθρούς αοράτους.

Χαίροις Μάρτυς Δημήτριε.

Κήρυξ ων αληθείας , τον του ψεύδους εργάτην , 
κατήσχυνας Δημήτριε Μάρτυς* ένθεν τη του 
δυσσεβούς βουλή, θανατωθήναι εκρίθης μακάριε ,
και προς ζωήν αιώνιον , ανέδραμες ένθους κραυγάζων,

Αλληλούια

Λογχευθείς σου το σώμα , ώφθης σύμμορφος Μάρτυς , 
Χριστού του την πλευράν λογχευθέντος* εντεύθεν μύρου
θείου πηγή , η νηγείσα σου πλευρά αναδέδεικται , οσμήν 
την θείαν πνεόντος , εις ευφροσύνη των βοώντων*

Χαίρε το μύρον της αφθαρσίας
Χαίρε το κράτος της αληθείας
Χαίρε μυριπνόων ανθεών απόσταγμα
Χαίρε νικηφόρων καμάτων υπόδειγμα
Χαίρε ότι εξεικόνισας πάθον το ζωοποιόν
Χαίρε ότι μύρον έβλυσας εκ πλευράς σου ιερόν
Χαίρε μέλι , κηρίον και τρυφή αμβροσίας
Χαίρε μάννα και νέκταρ και σταγών αφθαρσίας
Χαίρε φυτόν Εδέμ αμαράντινον
Χαίρε της γης απάσης εξάκουστον
Χαίρε ψυχών αληθής ευωδία
Χαίρε πολλών ασθενών θεραπεία

Χαίροις Μάρτυς Δημήτριε.

Μύρου σου Μυροβλύτα , τα πανέυοσμα ρείθρα , 
εξέπληττον πιστών τας καρδίας* νυν δε η αγία σου σορός,
καθαγιάζει ημάς θεία χάριτι , ήτις εκ Δυσμών δέδοται , τη πόλει σου φαιδρώς βοώση*

Αλληλούια.

Ο "Γείτων" Θεός

            

 Μικροί πνευματικοί σπόροι 

           

 Ο Θεός είναι πιο κοντά σε κείνον που δοκιμάζει  μια έκτακτη συμφορά, παρά ο πλούσιος γείτονάς του, που μένει κλεισμένος μέσα στο άνετο σπίτι του, 

«ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς».

 Τι μεγάλη ενίσχυση και παρηγοριά για μας τους πονεμένους και δυστυχισμένους ανθρώπους να σκεπτόμαστε ότι ο Θεός είναι ο πραγματικός και μοναδικός «γείτονας» μου!

 Ας μη λησμονούμε την προτροπή του Αγ. Ιακώβου που λέγει: «Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν».   

Η προφητική λειτουργία της Εκκλησίας

            Η Εκκλησία δεν λειτουργεί σαν αυτοτελής και απομονωμένος οργανισμός  μέσα στον κόσμο. Η Εκκλησία δεν είναι  ένα γκέτο- στρατόπεδο των «καλών ανθρώπων», στην προκειμένη περίπτωση των χριστιανών, μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Η Εκκλησία λειτουργεί και σαν προφητικός οργανισμός που κρίνει την κοινωνία και τον πολιτισμό του κόσμου. Η Εκκλησία μοιάζει σαν τους αρχαίους προφήτες του Ισραήλ. Έχει δηλ. ένα προφητικό ρόλο να είναι με τη ζωή της, με την Αλήθεια της, κριτής, φύλακας και οδηγός της κοινωνίας και του κόσμου.

           Οι αρχαίοι προφήτες είχαν την κλήση και την αποστολή ν’ αποκαλύπτουν τις δαιμονικές δυνάμεις της ειδωλολατρίας και την καταστρεπτική τους επίδραση στη ζωή των ανθρώπων. Η σύγχρονη Εκκλησία έχει την κλήση και την αποστολή ν’ αποκαλύπτει και να εξουδετερώνει τις δαιμονικές δυνάμεις που επηρεάζουν αρνητικά το σύγχρονο κόσμο, όπως είναι η τεχνική, ο ορθολογισμός, η νεοειδωλολατρία κ. ά.

       Η Εκκλησία λειτουργεί προφητικά μέσα στον κόσμο, κρίνει τους θεσμούς του, κηρύσσοντας το εσχατολογικό της μήνυμα και προσφέροντας το πρότυπο της τέλειας κοινωνικής ζωής.

π. γ. στ. 

Κατάργηση λεξιλογίου λόγω ανεργίας!!!

 

Καταργείται η φράση αγανακτισμένου γείτονα: 

"Θα κάνετε ησυχία να κοιμηθούμε, 

δουλεύουμε αύριο" (σιγά να μην δουλεύετε από αύριο)

 Κατά συνέπεια καταργείται και η συνώνυμη έκφραση:

 "Τελειώνετε κυρία μου, έχουμε και δουλειές" (δεν έχετε είπαμε).

 Μη ορθή θεωρείται επίσης και η έκφραση: "Μια δουλειά σε βάλαμε να κάνεις"

 Καταργείται πλέον το...
σύνθημα "Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" 

(Βρες εσύ πελάτη και μετά δώσε του και δίκιο).
 

 Από την έκφραση "δουλειές με φούντες" κρατήστε τις φούντες 

ποτέ δεν ξέρεις μπορεί να χρειαστούν, αυτούς τους καιρούς δεν πετάμε τίποτα!

 Ξεχάστε τη δικαιολογία "άργησα γιατί είχα μία δουλειά" καθώς δεν περνάνε πια αυτά ...

Η έκφραση "εργασία και χαρά" καταργείται μέχρι νεωτέρας.

Καταργούνται επίσης χαζές ερωτήσεις τύπου " τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;",

 "άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις;",

 "τι δουλειά είχες με αυτόν/ήν;"

  

                                                                                   k

Η τιμή και η προσκύνηση των ιερών λειψάνων

            Η Εκκλησία μας τιμά τους Αγίους και τα ιερά λείψανα τους, γιατί η αγιοσύνη είναι η χάρη του Θεού σ’ ολόκληρο τον άνθρωπο, και στο σώμα και στην ψυχή. Κι όχι μόνο τα σώματα και τα λείψανα των Αγίων τιμά η Εκκλησία, αλλά και τα ενδύματά τους λ.χ. η ζώνη και η εσθήτα της Θεοτόκου.

            Η αγιοσύνη λοιπόν των ανθρώπων του Θεού δεν είναι μόνο μέσα τους, αλλά και σε ό,τι βρίσκεται επάνω τους και γύρω τους. « Μάρτυρες Κυρίου πάντα τόπον αγιάζετε…».Κάθε τόπος που έζησε ένας Άγιος, ο τάφος του, τα λείψανα του ακόμα και τα ενδύματα του, όλα έχουν τη χάρη της αγιοσύνης. Γι’ αυτό οι χριστιανοί τα τιμούν και τα σέβονται σαν πολύτιμο θησαυρό. « Δια ταύτα ημίν τα λείψανα των αγίων αφήκεν ο Θεός» λέγει ο ι. Χρυσόστομος. Σε μία ομιλία του λέγει : «Ο Θεός μοίρασε μαζί μας τους μάρτυρες. Αυτός πήρε την ψυχή και σε μας έδωσε τα σώματα, ώστε τα άγια οστά τους να μας θυμίζουν την αρετή. Γι’ αυτό κάθε τόπος όπου υπάρχει  τάφος Αγίου, έχουν άγια λείψανα και θεωρούνταν προνομιούχοι τόποι… Οι χριστιανοί κάνουν ολόκληρα ιερά προσκυνήματα για να προσκυνήσουν τους τάφους των Αγίων και τα ιερά λείψανά τους.

            Ο αγ. Γρηγόριος ο Νύσσης λέγει, ότι οι τάφοι και τα λείψανα τους είναι επάλξεις που φυλάνε και προστατεύουν τη χώρα Οι χριστιανοί πάντα νοιώθουν  τους Αγίους κοντά τους και από τα αρχαία χρόνια προσκυνούν τα άγια λείψανά τους και παίρνουν θεία χάρη.

            Την πίστη και τη διδασκαλία της Εκκλησίας για τα άγια λείψανα ο Άγιος Ι. Δαμασκηνός τη διατυπώνει ω εξής: «Ο δεσπότης Χριστός μάς έδωκε πηγές σωτηρίας τα λείψανα των Αγίων, που με πολλούς τρόπους παρέχουν ευεργεσίες ξεχύνοντας ευωδία μύρου. Όλα τα άγια λείψανα  αφήνουν μία ξεχωριστή ευωδία που είναι ευωδία Χριστού. Όπως γράφει ο απ. Παύλος.

            Αλλά η ευωδία δεν είναι ίδια για όλους. Εξαρτάται από το πώς το δέχεται ο καθένας. Σε άλλους είναι ευωδία ζωής και σε άλλους ευωδία θανάτου. Οι πιστοί τιμούν και προσκυνούν τα άγια λείψανα και παίρνουν την ευλογία του Θεού. Οι ασεβείς και οι άθεοι παθαίνουν ό,τι και οι δαίμονες. Γιατί δεν φοβούνται τίποτε περισσότερο οι δαίμονες όσο τα άγια λείψανα. Φεύγουν σαν κυνηγημένοι.

            Πράγματι «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».  

            π.γ.στ.

Η Θρησκεία και "οι Θρησκείες"

 

 

            «Η ιδέα μιας παγκόσμιας θρησκείας που συνενώνει τις ιδιότητες  των διαφόρων θρησκειών, ξεκινάει από την επιπολαιότητα και το θράσος του ανθρώπου. Είναι μία απαίτηση μη πραγματοποιήσιμη. Η αληθινή θρησκεία αποκαλύπτεται μόνο από το Θεό. Μια θρησκεία μη αποκεκαλυμμένη είναι απλώς θρησκευτική φιλοσοφία και όχι θρησκεία με την αληθινή έννοια της λέξεως. Η δημιουργία μιας παγκόσμιας θρησκείας (Οικουμενισμός) είναι ένας ανθρώπινος παραλογισμός και δεν πρέπει καν να το σκεπτόμαστε.

            Ο χριστιανισμός είναι ολοκληρωμένη θρησκεία που προσφέρει τα πάντα στον άνθρωπο ικανοποιώντας όλες του τις ανάγκες. Τώρα αν κάποιος δεν είναι ικανοποιημένος από τον χριστιανισμό, αυτό αφορά τη συνείδηςή του. Αυτό φανερώνει ότι ο Θεός δεν του αποκαλύφθηκε ακόμη και δεν γεύτηκε τη σωστική παρουσία Του. Ο Χριστός είπε : « Ζητείτε και ευρήσετε», με την προϋπόθεση να μην επιχειρήσει να δημιουργήσει ο ίδιος μία νέα θρησκεία…»

 (π. Δημ. Ντούντκο, αγωνιστής κατά του αθεϊσμού)

Η Εκκλησία πρότυπο τέλειας κοινωνίας

            Η Εκκλησία με την παρουσία της μέσα στον κόσμο δείχνει στους ανθρώπους μία άλλη πραγματικότητα. Την πραγματικότητα προς την οποία πορεύεται η ανθρωπότητα. Επομένως η Εκκλησία εκπληρώνει την προφητική της αποστολή με το να προσφέρει στον κόσμο το ιδανικό πρότυπο της κοινωνικής συμβιώσεως των ανθρώπων. Η ουσία του μηνύματος του χριστιανικού ευαγγελίου είναι ότι μέσα στη ζωή της Εκκλησίας ο άνθρωπος προσανατολίζεται, μεταμορφώνεται και ανακαλύπτει το νόημα της ζωής και της ιστορίας.

            Επομένως ο προφητικός ρόλος της Εκκλησίας είναι να υπάρχει μέσα στη σύγχρονη προβληματική κοινωνία και με τη συμβίωσή της αυτή να φανερώνει το πρότυπο της τέλειας εν Χριστώ κοινωνίας. Με τον τρόπο αυτό η προσφορά της Εκκλησίας είναι μεγάλη, διότι δείχνει το πρότυπο, το οποίο μεταμόρφωσε, μεταμορφώνει και μπορεί να μεταμορφώσει την ανθρώπινη κοινωνία, απαλλάσσοντάς την από την διαφθορά και την δυσαρμονία.  

            π.γ.στ.

Απανθίσματα θεοπρεπών ρημάτων

-     Ζώντες εν Χριστώ λαχταρούμε εκείνα που έχομε  και μιμνησκόμεθα εκείνα που περιμένουμε. Όλα δι’ Αυτού έχουν συνέλθει εις εν. Όταν Τον αγνοούμε βρίσκεται δίπλα μας και μας ενισχύει. Και όταν Τον γνωρίζωμε, χάνεται, για να πληρώσει δια της χάριτος Του τα πάντα: τη θλίψι και χαρά. Τη γνώσι και την άγνοια, τη ζωή και τον θάνατο, τον ουρανό και τη γη και τα καταχθόνια.

-       Η ταπείνωση και η αγάπη ανανεώνουν τον άνθρωπο και τον λόγο του. Δεν απομονώνουν, αλλά ενώνουν τους ανθρώπους. Και όλοι επιθυμούν και θέλουν με όλη τους την καρδιά να ακούσουν τον αληθινά ταπεινό, ευαίσθητο άνθρωπο της αγάπης, να μιλά, να λέει τα ίδια, γιατί ζεσταίνονται από τη συντροφιά και τη στοργή του. Άλλωστε, και τον ήλιο που βγαίνει κάθε μέρα ο ίδιος, μήπως τον βαρέθηκε η φύσις όλη και τα εν αυτή ζώντα; Το αντίθετο: τον περιμένουν και παραμένουν κάτω από την ακτινοβολία της ίδιας κάθε μέρας ενεργείας του.

Αρχιμ. Βασιλείου Ιβηρίτη

Πλεόνασμα αλαζονείας

            Στην εποχή μας πλεονάζει η αλαζονεία και η σύγχυση των φρενών στους ανθρώπους. Η έπαρση και η σύγχυση ξεκινάει από τα μικρά και φτάνει στα μεγάλα. Γίνεται τρόπος ζωής και περνά ως το νέο ήθος της νέας εποχής. Η πνευματική αρρώστια έχει προσβάλλει το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας και απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας έχουμε χάσει την ψυχική μας ισορροπία αλλά και την ελπίδα μας.

            Η χαρακτηριστική εικόνα της σύγχρονης κοινωνίας μας είναι η εικόνα μιας κοινωνίας που δεν έχει πνεύμα Θεού. Διότι όπου υπάρχει Πνεύμα Άγιο εκεί υπάρχει ενότητα, ειρήνη και προκοπή. Όπου λείπει το ζωοποιόν πνεύμα, εκεί υπάρχει πνεύμα πλάνης, απόγνωσης πονηρίας και ειδωλολατρίας. Ο σύγχρονος μανιακός άνθρωπος είναι εκτεθειμένος στο πνεύμα αυτό. Βασανίζεται καθημερινά και δεν αντιλαμβάνεται, ότι τα βάσανα και οι δοκιμασίες οφείλονται στην έλλειψη και απουσία του Αγίου Πνεύματος. Η αναπνοή του ανθρώπου κατάντησε οσμή θανάτου. Δυσοσμία που αναδύεται από τέλμα της καθημερινότητας και απλώνεται παντού.

            Το ερώτημα είναι : Ποιος θα μας βγάλει από την κρίση;

            Ποιος μπορεί να μετατρέψει την πορεία της κοινωνίας από τον θάνατο στη ζωή;

            Το Πνεύμα του Θεού μπορεί να καθαρίσει και να θεραπεύσει το ανθρώπινο πρόσωπο. Διότι όπου πνεύμα Κυρίου εκεί ξαναγεννιέται η ζωή και κατατροπώνεται ο θάνατος. Διαλύονται τα σύννεφα της απελπισίας, εκλογικεύεται ο νους του ανθρώπου και επέρχεται στην καρδιά του η ειρήνη του Θεού. Η Εκκλησία μάς προσκαλεί στη ζωή του Πνεύματος. Εκεί με τη μετάνοια θα ετοιμάσει την καρδιά για να κατασκηνώσει το Πνεύμα του Θεού. Από κει και πέρα ο άνθρωπος γίνεται φορέας χαρισμάτων, τα οποία είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια. Μόνον έτσι, συν Θεώ, χαριτώνεται η ζωή μας και αποπνέει ευωδία Χριστού. 

          π.γ.στ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ Ευαγγέλιο : Λουκά 8, 26-39

"Τι σοι εστίν όνομα;"

Η σημασία ονομάτος

           

            (Εν ολίγοις)

            Τα ονόματα πάντα είχαν μεγάλη σημασία για την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Στη Γένεση βλέπουμε πως ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή της ζωής του έχει ιδιαίτερο  όνομα που δηλώνει τη μοναδικότητά του. Στη συνέχεια η σημασία του ονόματος  στον χριστιανισμό αναδείχθηκε και αποδεσμεύτηκε από τα χωροχρονικά όρια και πήρε εσχατολογική διάσταση.

Το όνομα κατά την τάξη της ορθόδοξης Εκκλησίας δίνεται κατά την όγδοη  μέρα από τη γέννηση του νηπίου, γιατί θέλει να καταστήσει το νεογέννητο παιδί μέτοχο της νέας πραγματικότητας και να δείξει την πορεία της οποίας κατάληξη είναι η Βασιλείας του Θεού. Διαπιστώνουμε δηλ. ότι η Εκκλησία θεωρεί το βρέφος ήδη ολοκληρωμένο άνθρωπο και το αντιμετωπίζει με την ίδια προοπτική όπως και κάθε άνθρωπο. Το όνομα του ανθρώπου του δίνει μία ταυτότητα ως προσώπου μοναδικού και ανεπανάληπτου.

            Το βρέφος παίρνει το όνομα ενός αγίου, για να γιορτάζει τον άγιο του και έτσι να ενθυμείται τον Θεό. Η χριστιανική γιορτή ως βίωμα χαράς δεν μπορεί να νοηθεί έξω από τη δοξολογία των έργων του Θεού. Το περιεχόμενό της είναι η χαρά του ανθρώπου, χαρά σωτηρίας. Πρόκειται για μία εμπειρία που βιώνουμε μέσα στην Εκκλησία, η οποία κατά τους πατέρες χαρακτηρίζεται ως «Εκκλησία εορταζούσης αξίως του πνεύματος». Είναι μία εμπειρία που αποκτά αιώνιες διαστάσεις και γίνεται «τύπος της άνω χαράς» αφού  Χριστός, Εκκλησία και Βασιλεία Θεού δεν χωρίζονται.

            Με την καθιέρωση της χριστιανικής γιορτής δεν τιμάται ο Θεός μόνον σε ορισμένα μεγάλα γεγονότα, αλλά γίνεται σημείο αναφοράς και μνήμης του ανθρώπου κάθε στιγμή της ζωής του κάθε μέρα και ώρα σε κάθε γιορτή.

       Οι εκκλησιαστικές μας γιορτές έχουν οικογενειακό χαρακτήρα. Σε κάθε γιορτή πηγαίνουν πρόσφορο στην Εκκλησία, κάνουν αρτοκλασία και Ύψωμα στο σπίτι. Όλα αυτά είναι ευκαιρία σύνδεσης κάθε σπιτιού με την Εκκλησία και έχουν ευεργετική επίδραση στη ζωή μας.

      Πρέπει να τονίσουμε ότι οι γιορτές της Εκκλησίας δεν έχουν αναμνηστικό χαρακτήρα όπως οι εθνικές γιορτές. Κάθε εκκλησιαστική γιορτή είναι η συνέχιση και η παρουσία του γεγονότος του ιερού προσώπου που γιορτάζεται κάθε φορά. Στη γιορτή οι πιστοί δεν θυμούνται απλά ό,τι έγινε μια φορά, αλλά το βλέπουν να γίνεται και τώρα. Τα ιερά πρόσωπα είναι ζωντανά, μιλούν και κινούνται ανάμεσα μας.

            Η χριστιανοσύνη μας φαίνεται από τη θ. λατρεία και στις γιορτές μας. Γι' αυτό έχουμε χρέος να τις διατηρήσουμε και να συνεχίσουμε την γιορταστική παράδοση της Εκκλησίας μας. Στους δυσοίωνους καιρούς που ζούμε οι γιορτές είναι πηγές από τις οποίες αντλούμε εσωτερική δύναμη, για να επιβιώσουμε ως ορθόδοξοι χριστιανοί.

π. γ. στ.