Ο μήνας Σεπτέμβριος γέρνει την έναρξη
του σχολικού έτους, αλλά και για τους περισσότερους την επιστροφή στην εργασία
της καθημερινότητας. Οι διακοπές τονίζουν την αναγκαιότητα να ξεφύγει ο
άνθρωπος για λίγο από τη ρουτίνα, να δυναμώσει και ν ανανεωθεί, να δει τη ζωή
έξω από συνεχές τρέξιμο της.
Ωστόσο η επιστροφή στην εργασία
τονίζει την άλλη αναγκαιότητα, αυτή που φανερώνει ο άνθρωπος, όταν προσφέρει τις
δυνατότητες και τα χαρίσματά του προκειμένου να διακονήσει τον συνάνθρωπό του.
Η εργασία ως έκφραση διακονίας χαρίζει εσωτερική πληρότητα, γιατί υπερβαίνει τη
φιλαυτία που οδηγεί στη βίωση του πνευματικού θανάτου.
Δεν είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου
η τεμπελιά, το συμφέρον και η ενασχόληση μόνο με τον εαυτό του. Γι’ αυτό και η εργασία που
δεν παίρνει τη μορφή της διακονίας καταντά ένα μαρτύριο. Λείπουν από τη ζωή η
χαρά, η ζωντάνια, η αληθινή γεύση της ζωής. Οι Πατέρες λένε ότι οι ακρότητες
είναι εκ του πονηρού. Έτσι, όπως η συνεχής αδράνεια στερεί τον άνθρωπο από την
πνευματική ανάπτυξη, έτσι και η συνεχής εργασία τού στερεί τη δυνατότητα να δει
τη ζωή «εν ετέρα μορφή».
Στον κόσμο που τρέχει διαρκώς και
αγχώνεται η Εκκλησία του προβάλλει τις γιορτές σαν μια ευκαιρία χαλάρωσης. Μας
διδάσκει, ότι η γνώση του Θεού δεν αποκαλύπτεται στην ένταση, « σχολάσατε και
γνώτε ότι εγώ ειμί Κύριος». Οι χριστιανοί ζώντας μέσα στον κόσμο καλούνται να
πολιτευτούν με άλλο πνεύμα. Καλούνται ν’ απαντήσουν στο συμφέρον με
ανιδιοτέλεια, στην τεμπελιά με την εργασία, στο ψέμα με την ειλικρίνεια, στο
αγχώδες τρέξιμο με τη ζωντανή παρουσία του Θεού.
Η μαρτυρία που καλούνται να δώσουν
τα μέλη της Εκκλησίας στο σύγχρονο κόσμο που έχασε τα βήματα του, δεν είναι
τόσο θεωρητική όσο εμπειρική. Η τραγικότητα βρίσκεται στα βιώματα μας. Η
Εκκλησία μας προβάλλει τη μετάνοια ως δυνατότητα μιας νέας αρχής και αλλαγής
της θεώρησης της ζωής. Οι άγιοι μας προβάλλουν το εφικτό της μετάνοιας και τα
συναξάρια τους γίνονται ελπίδα για μας. Γι’ αυτό όσο κι αν πήραμε τη ζωή μας
λάθος υπάρχει η δυνατότητα της μετάνοιας σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Ο Ιησούς Χριστός είπε: όσο διαρκεί η
μέρα, πρέπει να εκτελώ τα έργα εκείνου που μ’ έστειλε. Έρχεται η νύχτα, οπότε
κανένα έργο δεν μπορεί να εργάζεται. Ο κάθε πιστός για να θεωρείται ότι
συνεχίζει στον κόσμο το έργο του Θεού, πρέπει να εκτελεί τα έργα Του. Τότε
γίνεται οικείος Του, φίλος Του, έχει την «παρρησία» που δίνει τη δύναμη να
γνωρίσει και να γευτεί την παρουσία Του.
π.γ.στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου