Η αληθινή ελευθερία

        Αρχιεπ. Αθηνών κυρού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ

Πολλοί γονείς έχουν κάποιους ενδοιασμούς σ’ ότι αφορά στο να παρακολουθούν τα παιδιά τους τα Κατηχητικά Σχολεία της Εκκλησίας και το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο. Ισχυρίζονται, λένε, ότι θα ήταν καλύτερα να αφεθούν μόνα τους τα παιδιά να διαλέξουν το δρόμο τους.

          Οι γονείς αυτοί που θέτουν τέτοιου είδους ερωτήματα κάνουν ένα μεγάλο λάθος. Μια τρομερή παρανόηση. Πιστεύουν ότι με το να διδάξουν στα παιδιά τους το σωστό, κινδυνεύουν να χάσουν την ελευθερία τους. Η αντίληψη αυτή είναι πέρα για πέρα λανθασμένη όπως θα δούμε στη συνέχεια.

          Ο κάθε άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται έχει στη φύση του τη ροπή προς το κακό. Έχει  κλίση προς την αμαρτία. Και αυτό το λέει όχι μόνο η Εκκλησία, αλλά και η φιλοσοφία και η πείρα της ζωής. Ο 50ς ψαλμός του Δαβίδ τονίζει ανάγλυφα αυτή την αλήθεια λέγοντας: «Ιδού γαρ εν ανομοίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκκίσησέ με η μήτηρ μου». Και πέρα από τα κείμενα είναι και η προσωπική μας αντίληψη. Γιατί όλοι μας έχουμε πείρα αυτής της κλίσεως και χρειάζεται ν’ αγωνιζόμαστε συνεχώς για να επιβληθούμε στα κατώτερα ένστικτά μας με τη θέληση του ανώτερου εαυτού μας.

          Έχοντας υπ’ όψη αυτό το δεδομένο εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι όταν αφήσουμε αυτή τη φύση των παιδιών να εκφραστεί μόνη της, χωρίς προπαίδεια, θα οδηγήσει προς το κακό. Και η πορεία αυτή δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας ελεύθερης επιλογής, αφού το παιδί δεν θα ξέρει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος. Δηλ. οι γονείς που θέλοντας να προφυλάξουν την ελευθερία των παιδιών τους, αμελούν να τους διδάξουν τις χριστιανικές αλήθειες περιμένοντας να τις μάθει μόνο του, όταν μεγαλώσει, και αν το θελήσει, εγκληματούν απέναντι στα παιδιά τους. Γιατί δεν τους αφήνουν κανένα περιθώριο εκλογής.

          Ο Θεός όρισε κοντά σε κάθε παιδί να βρίσκονται οι γονείς τους για κάποιο σκοπό. Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο  ατελής. Δεν μοιάζει με τ’ άλλα ζώα που λίγο μετά τη γέννηση τους μπορούν να συντηρηθούν αυτοδύναμα και ανεξάρτητα από τους γεννήτορές τους. Ο άνθρωπος μέχρι να ενηλικιωθεί χρειάζεται συμπαράσταση βιολογική και πνευματική. Και όπως οι γονείς ξέρουν καλά πως βασικό τους καθήκον είναι να τρέφουν τα παιδιά τους και να τους εξασφαλίζουν ό, τι είναι απαραίτητο για την υγεία τους, έτσι πρέπει να συνειδητοποιήσουν και το ενδιαφέρον τους για την πνευματική συμπαράστασή τους προς το παιδί, δηλ. να του δώσουν τις απαραίτητες γνώσεις που το παιδί θα μπορεί αύριο να εκλέξει το δρόμο του.

          Μετά απ’ όλα αυτά γίνεται πιο σαφές πως με το να στείλουμε τα παιδιά μας στο Κατηχητικό της Εκκλησίας δεν του επιβάλλουμε με το ζόρι ένα δικό μας τρόπο ζωής και δεν δεσμεύουμε την ελευθερία τους. Τα παιδιά θα τα στέλνουμε στο Κατηχητικό και στην Εκκλησία και στην εξομολόγηση. Θα τα διδάξουμε καλό και την αρετή. Τα παιδιά μπορεί να μην έχουν υπ’ όψη τους να προβάλλουν τη δική τους  γνώμη. Όμως δεν θα εμποδισθούν να την αποκτήσουν, όταν θα μεγαλώσουν. Τότε θα έχουν στη διάθεσή τους όλα τα εφόδια, μαθαίνοντας και όσα οι άλλοι ισχυρίζονται, μπορούν να πάρουν μια άλλη γραμμή. Τότε θα είναι ελεύθερα και να θέλουμε να τα δεσμεύσουμε δεν θα μπορούμε ούτε και θα πρέπει.

          Κατά συνέπεια οι γονείς έχουν την υποχρέωση να οδηγήσουν τα παιδιά τους στο Θεό και την Εκκλησία. Όταν μάλιστα πιστεύουν ότι αυτή η πορεία είναι σωστή, τότε το καθήκον αυτό γίνεται πιο επιτακτικό. Με την προϋπόθεση βέβαια, ότι οι ίδιοι οι γονείς θα πρέπει να γνωρίζουν το δρόμο για να   οδηγήσουν τα παιδιά τους.

          Να γιατί λέμε ότι είναι ανάγκη οι μεγάλοι να διδάσκουν  τους μικρούς περισσότερο με το παράδειγμα τους το οποίο δε θα πρέπει να διαφέρει από τα λόγια τους.

          Η ελευθερία του παιδιού δεν κινδυνεύει από τη χριστιανική διδασκαλία που ολοκληρώνει τον άνθρωπο. Κινδυνεύει από τη ζωή της αμαρτίας που υποδουλώνει και εξευτελίζει τον άνθρωπο.