Οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας ἄνθρωποι

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ στήν ἐποχή µας προσέχουν πρωτίστως τούς πολιτικούς, τούς οἰκονοµολόγους, τούς ἐπιστήµονες, τούς καλλιτέχνες καί τούς ποδοσφαιριστές, ἐνῶ ἀποστρέφουν τό πρόσωπό τους ἀπό τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί κλείνουν τά αὐτιά τους στό λόγο της. ∆έν φτάνουν βέβαια στό σηµεῖο νά τήν ἀπορρίψουν, γιατί τῆς ἀναγνωρίζουν κάποιον κοινωφελῆ ρόλο, µιά καί διαθέτει ἀµύθητη περιουσία, ὅπως ἐπιπόλαια ὑποστηρίζουν. Ἀρνοῦνται ὅµως πεισµατικά τή διδασκαλία της, γιατί δέν θέλουν νά δεσµευτοῦν ἀπό τίς ἐντολές της.

Ἀπό τή νοοτροπία αὐτή τοῦ κόσµου ἐπηρεάζονται δυστυχῶς καί πολλοί κληρικοί. Εἶναι ὑλόφρονες καί κοσµικοί καί ἡ ζωή τους δέν διαφέρει σχεδόν σέ τίποτα ἀπό τή ζωή τῶν ἀποµακρυσµένων ἀπό τό Θεό ἀνθρώπων, γι᾿ αὐτό καί «ἔχοµεν κάθε τόσον τήν ἐµφάνισιν νέων ἰδεῶν, εἰσηγήσεις καινοτοµιῶν, τάσεις προσαρµογῆς, ἀντιπαραδοσιακάς πρωτοβουλίας καί ἀντορθοδόξους ἐνεργείας προερχοµένας ἀπό ἐκείνους, πού ἐτάχθησαν νά εἶναι ποιµένες καί διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ καί φρουροί τῆς πίστεως», ὅπως ἔλεγε ὁ ἁγιορείτης µοναχός Θεόκλητος ∆ιονυσιάτης (Ὀρθόδοξα µελετήµατα, 1974, σελ. 50). Ἡ ἀδιαφορία τῶν σύγχρονων ἀνθρώπων ἀπέναντι στό λόγο τοῦ Θεοῦ φαίνεται πολύ καθαρά στό θέµα τοῦ ἐκκλησιασµοῦ. ∆έν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά λατρέψουν τό Θεό καί νά συµµετάσχουν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Φθάσανε στό σηµεῖο νά θεωροῦν χρήσιµη τήν Ἐκκλησία µόνο γιά ἐπιµνηµόσυνες δεήσεις! ∆υστυχῶς, ὑπάρχει ἡ τάση νά ἀντικατασταθοῦν διάφορες θρησκευτικές τελετές µέ πολιτικές. Πολιτικός γάµος, πολιτική κηδεία, ὀνοµατοδοσία τῶν παιδιῶν δίχως βάπτιση, καύση νεκρῶν κ.λ.π. Μέχρι πρότινος ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων εἶχε ἄµεση σχέση µέ τήν Ἐκκλησία. Τώρα ἐπιδιώκεται ἡ ἀποσύνδεση ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί ὅλα αὐτά, γιατί δέν θέλουν οἱ ἄνθρωποι τήν ἠθική διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Ζοῦν µέσα στήν ἁµαρτία καί ἀποφεύγουν τίς ἐντολές, πού θά µποροῦσαν πραγµατικά νά τούς ἀπελευθερώσουν. ∆έν παραδέχονται ὅτι ἡ ἁµαρτία σηµαίνει δυστυχία καί ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εὐτυχία καί ὅταν ἀκόµα ἀντιµετωπίζουµε δυσάρεστες καταστάσεις.

Ἐπίσης, ἡ κρίση τοῦ γάµου, πού παρατηρεῖται στίς µέρες µας, δείχνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν καί τή στοιχειώδη ἠθική. Οἱ νέοι ζοῦν ἐλεύθερα, συνάπτουν σχέσεις, πέφτουν στήν παγίδα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καί τό ἐνδιαφέρον τους γιά τό γάµο εἶναι µειωµένο ἕως ἀνύπαρκτο. «Ἀφοῦ ἔτσι εἴµαστε καλά, γιατί νά παντρευτοῦµε;», ἀπαντοῦν στίς προτροπές τῶν συγγενῶν τους νά κάνουν τό θρησκευτικό τους γάµο. Τώρα ἔχουν καί τά ὑποκατάστατα τοῦ γάµου. Ὑπάρχει τό σύµφωνο συµβίωσης καί ὁ πολιτικός γάµος. Ὑπογράφουν στό δηµαρχεῖο καί τελειώνει ἡ δουλειά. Προσπαθοῦν νά καθησυχάσουν τή συνείδησή τους -ὅταν φυσικά αὐτή τούς ἐλέγχει- καί νά ρίξουν στάχτη στά µάτια τῶν οἰκείων τους. Γρήγορα ὅµως αὐτά ἀτονοῦν, οἱ σχέσεις διαταράσσονται καί διαλύονται. Καί µετά ἀπό λίγο, πάλι νέες σχέσεις, πάλι παράνοµες συµβιώσεις καί πρόχειροι πολιτικοί γάµοι. Καί τό δράµα συνεχίζεται µέ µεγάλα θύµατα τά παιδιά τους, τά ὁποῖα προφανῶς δέν φταῖνε σέ τίποτα. Συχνά ἀκοῦµε νά λένε διάφορα οἱ πρώην σύζυγοι. Ὁ ἄντρας νά µιλάει γιά τή µητέρα τῶν παιδιῶν του καί ἡ γυναίκα γιά τόν πατέρα τῶν παιδιῶν της. Καί οἱ δύο ὑποκρίνονται ἀπέναντι στά παιδιά τους, ἀλλά καί τούς οἰκείους καί γνωστούς τους πώς τάχα ἀγαποῦν τά παιδιά τους καί ἐδιαφέρονται γιά τήν πρόοδό τους, χωρίς νά ἀφοσιώνονται σ᾿ αὐτά, ἀφοῦ γρήγορα γνωρίζουν νέους συντρόφους καί «φτιάχνουν» τή ζωή τους. Αὐτός εἶναι ὁ ἁµαρτωλός κύκλος µέσα στόν ὁποῖο ζοῦν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι. Τά πράγµατα πιά µόνο µέ τή δυναµική παρέµβαση τοῦ Θεοῦ µποροῦν νά ἀλλάξουν. Ἄς εὐχηθοῦµε νά µή εἶναι καί ἐπώδυνη.

 (Ορθόδοξος Τύπος, 7/08/2015)