Η Εκκλησία που
στάθηκε τροφός και καταφύγιο του Γένους στα σκοτεινά χρόνια, κληρονόμος της
βυζαντινής παρακαταθήκης, έδωσε στο Εικοσιένα όχι μόνον πλήθος αγωνιστών και
μαρτύρων. Σφράγισε την Επανάσταση μ’ ένα πνεύμα πνευματικότητας και αγιωσύνης
που την κάνει να ξεχωρίζει μέσα στην ιστορία και σφράγισε οριστικά την
ταυτότητα Πίστεως και Πατρίδος στους Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνον
Ορθόδοξοι παίρνουν τα όπλα του 1821. Αυτή η ταυτότητα που προκαλεί μεγάλες
συζητήσεις και σήμερα είναι αδιάρρηκτη για λόγους ιστορικούς. Ο Νέος Ελληνισμός
συγκροτήθηκε τους τρεις τελευταίους βυζαντινούς αιώνες ακριβώς πάνω στην
αντίθεση της Ορθοδοξίας με την επεκτατικότητα της παπικής λατινικής Δύσης και
στη συνέχεια επί τουρκοκρατίας στην άμυνα προς τις προσπάθειες του
προσηλυτισμού των παπικών μισσιοναρίων. Διάσταση του εθνικού και θρησκευτικού
θεμελίου του νέου Ελληνισμού θα σήμαινε καταστροφή της ιδέας της εθνικής μας
ταυτότητας που δεν είναι στοιχείο που εύκολα αλλάζει και ανασυντίθεται όπως
κάποιοι αφελείς, αγράμματοι ή επικίνδυνοι ιδιοτελείς, υποστηρίζουν.
Ο Φώτης Κόντογλου
έγραφε ότι “η αληθινή Ορθοδοξία είναι πλούτος και ρίζα αθανασίας, είναι
φυτρωμένη βαθειά στην καρδιά του λαού μας που όσο δεν ήθελε να τουρκέψει, άλλο
τόσο δεν θέλει να φραγκέψει”. Ο ίδιος στα περίφημα κείμενά του “η αγιασμένη
επανάσταση” και “Στολή αφθαρσίας”, χαρακτηρίζει την ελληνική επανάσταση ως την
πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Μία επανάσταση γίνεται συνήθως
από υλικές αιτίες, όπως η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η
περιφρόνηση που ωθούν τον επαναστάτη να χύσει το αίμα του για την ελευθερία.
Αλλά αυτή η ελευθερία δεν εξαντλείται στην υλική ζωή. Αφορά κύρια την
πνευματική ζωή. Οι λίγοι, σχεδόν άοπλοι ξυπόλητοι αντάρτες του Εικοσιένα
λάτρευαν την Ελευθερία μ’ έναν τρόπο σπάνια αυθεντικό. Στην άδολη καρδιά τους
έπνεε το Πνεύμα της Αληθείας.
Κ. Χαντζηαντωνίου, τόμος “Ελληνορθόδοξη Πορεία”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου