Στην εκκλησία λέμε,
ότι η ενοχή δεν είναι παράγοντας πνευματικής προόδου. Βέβαια, αν μιλήσουμε για
τύψεις ή μια ενοχή η οποία η οποία παίζει ρόλο αφυπνιστικό και μας βάζει σε μια
διαδικασία να αισθανθούμε τα λάθη μας, μπορούμε να τη δεχτούμε. Αν όμως αυτό
γίνεται με τρόπο παθολογικό, τότε κάτι τρέχει, κάτι δεν πάει καλά. Διότι σε
βαθύτερη νηπτική ανάγνωση βλέπουμε ότι η ενοχή είναι θρήνος απέναντι στο εγώ
μας. Δηλαδή το πρόβλημα είναι ότι τσαλακώθηκε η αυτοεικόνα μας, και όχι ότι τραυματίσαμε την σχέση μας με τον Θεό. Άλλο μετανοώ για να
αποκαταστήσω την σχέση μου με τον Θεό, κι άλλο για να αποκαταστήσω την εικόνα
μου. Άλλωστε η μεγαλύτερη τυραννία του ανθρώπου είναι η προσπάθειά του να
αρέσει στους άλλους, στην ματιά και την κρίση τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη
φυλακή από αυτήν.
π. Χαρ.
Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου