Ο ορθόδοξος λαός μας βιώνει με εξαιρετική κατάνυξη τις ιερές
ακολουθίες εκείνες που είναι αφιερωμένες στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Οι ορθόδοξοι πιστοί
αγαπάνε τη Θ. Λειτουργία και όλη η ζωή
τους λειτουργείται στη χώρα της θ.
Λατρείας. Αρέσκονται να παρακολουθούν και να συμμετέχουν, να καλλιεργούνται
πνευματικά και να αγωνίζονται για τον αγιασμό και τη σωτηρία τους.
Κεντρικά πρόσωπα του
λειτουργικού χρόνου είναι ο Ιησούς Χριστός και η Θεοτόκος, γι’ αυτό έχουμε τις
λεγόμενες Δεσποτικές και Θεομητορικές εορτές που δεσπόζουν στη θ. Λατρεία μας.
Η Εκκλησία μας στο
πρόσωπο της Θεοτόκου είδε μια αγία κόρη που γέννησε τον μονογενή Υιό του Θεού.
Την ονόμασε νέα Εύα. Ο Χριστός είναι ο πρωτότοκος “πάσης κτίσεως” και εμείς
κατά χάριν αδελφοί Του.
Ο Θεός επέλεξε αυτή
την ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ να γίνει δοχείο της χάριτος με το υπερφυές
μυστήριο του Ευαγγελισμού. Ο Ευαγγελισμός είναι ένα μέγιστο μυστήριο και ο
άνθρωπος καλείται αυτό το ανερμήνευτο μυστήριο να το δεχτεί κάνοντας μια
υπέρβαση της λογικής του και να βιώσει αυτό το θαύμα, όπου ο Θεός με τον
ευαγγελισμό γίνεται άνθρωπος δι’ ημάς.
Η ενανθρώπηση του
Θεού φωτίζει το γεγονός του ευαγγελισμού μέσα από ενδιαφέρουσες διατυπώσεις. Η
πρώτη έρχεται με τη φράση του Αγγέλου, “μη φοβού Μαριάμ”. Είναι χαρακτηριστικό
πως κάθε φορά που ένα πρόσωπο που συμμετέχει στο μυστήριο της σωτηρίας του
ανθρώπου, η αλήθεια αυτή διατυπώνεται με τη φράση “μη φοβού”, ή μη
εκθαβείσθαι”. Δηλαδή σε όλες τις παρεμβάσεις της παρουσίας του Θεού ο άνθρωπος
καλείται να μην φοβάται, να ξεπεράσει κάθε δισταγμό και να εμπιστευθεί το
μυστήριο και το θαύμα του Θεού.
Επίσης ένα άλλο
σημείο που μας βοηθάει να κατανοήσουμε το ανερμήνευτο γεγονός του ευαγγελισμού,
είναι αυτό που επιβεβαιώνει ο Άγγελος, “΄τι ουκ αδυνατήσει παρά Θεού παν ρήμα”.
Δηλαδή ό, τι είναι δύσκολο για τον άνθρωπο, είναι δυνατό για τον Θεό. Εδώ δεν
χωρούν ορθολογιστικές αναλύσεις. Εδώ έχουμε κυριαρχούσα την αποκάλυψη του Θεού
και όλα κατανοούνται με την βοήθεια της θεολογικής γλώσσας.
Το ότι ο Χριστός
γεννάται από μια Παρθένο κόρη θεωρείται αδύνατο για την ανθρώπινη λογική. Όμως
το αδύνατο αυτό γεγονός για τον άνθρωπο ‘ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ”. Και τούτο
γιατί αν κανείς δεν πιστεύει στην παρουσία του Θεού στη ζωή μας, είναι επόμενο
να δυσκολεύεται να αποδεχθεί και τ’ άλλα σωτηριολογικά γεγονότα που ακολουθούν.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μετατεθούμε από την ορθολογική αντίληψη των πραγμάτων
και να ζούμε στη νέα πραγματικότητα του θαύματος, μιας άλλης λογικής.
Μ’ αυτό θέλουμε να
τονίσουμε, ότι το γεγονός της συλλήψεως του Υιού του Χριστού και η γέννησή Του
εκ της Παρθένου δεν κατανοείτε μέσα στα πλαίσια της κοινής λογικής, αλλά με την
γλώσσα της πίστεως και του θαύματος.
Έτσι μπορούμε να
κατανοήσουμε εκ πρώτης όψεως και την αντίδραση της Θεοτόκου στα λόγια του
Αρχαγγέλου. Από ένα μέρος αδυνατεί να ερμηνεύσει το γεγονός και από το άλλο την
αδυναμία της Θεοτόκου να κατανοήσει το περιεχόμενο της ευχάριστης είδησης.
Συνεπώς η μόνη διέξοδος είναι να τη δεχθεί με ταπείνωση. “Ιδού η δούλη Κυρίου
γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”.
Εδώ ακριβώς στην
αποδοχή του μυστηρίου βρίσκεται και η λύση. Διότι το να μην κατανοούμε ένα
γεγονός δεν σημαίνει, ότι το απορρίπτουμε κιόλας. Η Θεοτόκος προτιμά αντί να το
ερμηνεύσει, να βιώσει την επέμβαση του Θεού στη ζωή της. Το ίδιο οφείλουμε να
κάνουμε κι εμείς.
Ο Ευαγγελισμός της
Θεοτόκου, όπως και η ενανθρώπηση του Θεού, δεν είναι κάτι που είναι στο
παρελθόν. Είναι και υπόθεση του παρόντος.
Η Εκκλησία καλείται
όχι απλά να πιστεύει στο μυστήριο της ενανθρώπησης, αλλά να σαρκώνει διαρκώς
τον αιώνιο Λόγο του Θεού στη ζωή μας.
Ο Ευαγγελισμός
απαιτεί την κυοφορία του Θεού και στη δική μας καρδιά, όπου το θαύμα αυτό θα
γίνει εμπειρία όλων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου