25η Μαρτίου, ημέρα εθνικής παλιγγενεσίας Διαρκές οφειλόμενο χρέος

Η σημερινή μεγάλη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, φέρνει μπροστά μας την ιερώτερη επέτειο της Ρωμηοσύνης. Πρόκειται για τον ξεσηκωμό του Γένους μας ενάντια στην πολύχρονη τυραννία που τόσο χρόνια σταύρωνε και ταπείνωνε το εξουθενωμένο λαό μας. Ξεσηκωμός του Γένους, αλλά και εθνικής παλιγγενεσίας.

          Πράγματι! Βρισκόμαστε μπροστά σε ιερές μνήμες μεγάλων και σπουδαίων γεγονότων που σημάδεψαν όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την παγκόσμια  ιστορία.

          Όσο και να ψάξει κανείς θα δυσκολευθεί να βρει κανείς: Ζάλογγο, Μανιάκι, Αλαμάνα, Κούγκι, Αρκάδι και τόσα άλλα. Και πίσω από αυτά βρίσκονται μεγάλοι και σπουδαίοι άνθρωποι με πάθος για την ελευθερία και αξιοπρέπεια, έστω κι αν βρίσκονται δέσμιου εξωτερικά. Είναι γενναίοι και δυνατοί που εμπνέονται από το ασίγαστο πάθος του πολυτιμότερου αγαθού της ελευθερίας.

          Για το γεγονός αυτό έχουν γραφτεί πολλά από τότε μέχρι σήμερα σχετικά με το νόημα του ηρωικού  ξεσηκωμού και της θυσίας των προγόνων μας. Υπήρχαν όμως και άλλοι που τα είδαν διαφορετικά τα πράγματα επηρεασμένοι κάτω από ιδεολογικά κάτοπτρα.

          Ας είναι. Η ιστορία δικαιώνει τα πράγματα.

          Ενδεικτικά ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης αναφέρει:

                   “Για μας ήταν άλλο πράγμα ο πόλεμος

                             για την πίστη του Χριστού

                   και για την ψυχή του ανθρώπου

                             η καθισμένη στα γόνατα της Υπερμάχου Στρατηγού

                   που είχε στα μάτια ψηφιδωτό τον καημό της Ρωμηοσύνης”.

          Για την πίστη, λοιπόν, του Χριστού και την ψυχή του ανθρώπου ήταν δηλαδή ο ξεσηκωμός του 1821. Και ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του για ελευθερωθεί το Γένος από την τυραννία.

          Ως ελάχιστο μνημόσυνο για όσους συνετέλεσαν στο μεγάλο αυτό ξεσηκωμού αρμόζει ένα προσκλητήριο για να θυμόμαστε τη θυσία τους και  να νοιώθουμε αιώνια ευγνωμοσύνη, για ό,τι είμαστε σήμερα.

          Για τη μεγάλη αυτοί υπόθεση της ελευθερίας αγωνίστηκαν:

          Επιφανείς και αφανείς.

          Γνωστοί και άγνωστοι.

          Μανάδες και γιαγιάδες που λίκνισαν τα παιδιά τους και τα γαλούχησαν με το   όνειρο της λευτεριάς.

          Τους απροσκύνητους πατεράδες και παππούδες.

          Τα λεβεντοπαλλήκαρα  της κλεφτουριάς. Τζαβέλλες, Κολοκοτρωναίους, Καραισκάκηδες, Νικηταράδες, Ανδρούτσους, Μακρυγιάννηδες και τόσους άλλους.

          Τους θαλασσόλυκους Κανάρηδες, Τσαμαδούς, Μιαούληδες και Μπουμπουλίνες.

          Τους Φαναριώτες άρχοντες, Μουρούζηδες, Υψηλάντηδες, Μαυροκορδάτους και λοιπούς.

          Τους Δημογέροντες και τον απλό λαό των πόλεων, των χωριών και των μαρτυρικών νησιών μας.

          Τους Φιλικούς που ορκίζονταν στο Ευαγγέλιο να σώσουν την Πατρίδα.

          Τους πλούσιους που έδωσαν τα πάντα για τον ιερό αγώνα.    

          Τους φτωχούς που έθεσαν στη διάθεση του Γένους τον πλούτο της γενναίας τους ψυχής.

          Τους ταπεινούς καλόγερους και παπάδες, που στο μοναστήρι τους, την εκκλησιά τους, το Κρυφό Σχολειό τους, κράτησαν ζωντανή όχι μόνο την πίστη και τη γλώσσα του λαού μας, αλλά και την ίδια την ψυχή του Γένους.

          Τους θεοφώτιστους Διδάχους, που με κορυφαίο έναν Κοσμά Αιτωλό, κράτησαν άσβηστο το φως του Χριστού και της ένθεης παιδείας μέσα στο έρεβος της τουρκικής σκλαβιάς.

          Τους μαρτυρικούς Ιεράρχες και Πατριάρχες, που από τον πολύμουσο Άγιο Κύριλλο Λούκαρι ως τον Άγιο Γρηγόριο τον Ε΄ και τον Κύριλλο τον Στ΄, με το παράδειγμά τους, τη διδαχή τους και το αίμα του μαρτυρίου τους εφώτισαν το Γένος, επότισαν κι εκαλλιέργησαν το δένδρο της ελευθερίας του κι επλήρωσαν το βαρύ τίμημα της.

          Ποιόν να μνημονεύσει κανείς πρώτον και ποιον δεύτερον!

          Εθναπόστολοι και Εθνομάρτυρες, Νεομάρτυρες και Ιερομάρτυρες, Φωτιστές και πρωτοπόροι. Δάσκαλοι και κήρυκες. Μικροί και μεγάλοι. Τρανοί και άσημοι. Σφάγια ιερά όλοι στο βωμό του Έθνους.

          Ας είναι αθάνατη και αγέραστη η αγία μνήμη του 1821 και ας προσπαθήσουμε  να είμαστε εμείς οι νεοέλληνες αντάξιοι της ένδοξης Ρωμηοσύνης.

          Γ.