Βεβαίως και μπορεί.
Αρκεί να είναι δικός της δρόμος, κι όχι αυτός που της είπαν ή την έπεισαν να
βαδίσει. Ο δρόμος, είτε προσωπικός είτε συλλογικός, πρέπει να απαντάει στις
ανάγκες και τα χαρίσματά μας. Αυτό για να γίνει, χρειάζεται να έχουμε εικόνα
εαυτού, και το σημαντικότερο, να μην αρχίσουμε το γνωστό ψυχικό παιγνίδι, ότι
οι παλιοί δεν μας έφτιαξαν καλά το δρόμο γι’ αυτό δεν μπορούμε να βγούμε από το
αδιέξοδο. Πρέπει να μιλήσουμε με ψυχικούς όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος.
Με ελπίδα και παρρησία, με πάθος και πόθο για το καλύτερο, το ομορφότερο, το
γνησιότερο και δυναμικότερο, μέσα και έξω από εμάς.
Αυτό όμως, όπως ανέφερα,
χρειάζεται υγιή σχέση με τον εαυτό και
τη ζωή. Εκεί παίζεται το παιγνίδι, ότι σήμερα έχουμε ανθρώπους δίχως σαφή
εικόνα εαυτού. Οι ψυχές έχουν θρυμματιστεί από τον φόβο και τη συνεχή απειλή. Η
απαισιοδοξία διχάζει την ύπαρξη σε ένα ενοχικό παρελθόν και ένα αγχωτικό
μέλλον. Σκοτώνει κάθε δυνατότητα του παρόντος.
π. Λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου