Οι Έλληνες έχουν μια
κληρονομιά για την οποία μπορούν να
αισθάνονται υπερήφανοι, μία κληρονομιά που δεν πρέπει να χαθεί μέσα στις
εναλλασσόμενες υλικές καταστάσεις. Στους σκοτεινότερους αιώνες της Ελληνικής
Ιστορίας η Εκκλησία ήταν εκείνη η οποία, παρόλες τις πολλές δυσκολίες , τις
πολλές απογοητεύσεις και αυτές ακόμη τις ταπεινώσεις, μπόρεσε όχι μόνο να
προσφέρει πνευματική ανακούφιση, αλλά και να συντηρήσει και διατηρήσει τις
παραδόσεις του Ελληνισμού. Οι μοντερνιστές έχουν συχνά υποτιμήσει τον ρόλο της
υπογραμμίζοντας το κενό, το χάσμα που υπάρχει μεταξύ του αρχαίου και του
χριστιανικού κόσμου. Αλά το χάσμα δεν ήταν αγεφύρωτο. Οι μεγάλοι Πατέρες τη
Εκκλησίας διέσωσαν πολλά από τα πιο ωραία που είχε η αρχαία ελληνική σκέψη και
το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τα παρέδωσαν στην Εκκλησία ως αυτή την ημέρα. Ο
εθνικισμός μπορεί να γίνει κακό πράγμα. Όμως ένα αίσθημα εθνικής ταυτότητος που
να μη βασίζεται σε φιλόδοξο σωβινισμό αλλά σε μια μακριά παράδοση πολιτιστικών
αξιών είναι ζήτημα για νόμιμη καύχηση και υπερηφάνεια
“Η Δράση μας”, τ.
207
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου