ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΘΕΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Ένα ζευγάρι το απασχολεί το εξής πρόβλημα: Πριν μερικά χρόνια είχε υιοθετήσει ένα αγοράκι. Όμως του έκρυψαν την αλήθεια και το άφησαν να πιστεύει πως είναι δικό τους παιδί. Τελευταία έμαθε την αλήθεια σε ηλικία δέκα τεσσάρων ετών και έδειχνε απέναντί τους μια ψυχρότητα, παρά το ότι πασχίζανε να το κάνουνε χαρούμενο και ευτυχισμένο.

          Το θέμα γι’ αυτούς ήταν: Πως θα μπορούσαν ν’ αποκατασταθούν στη συνείδησή του;

          Το παραπάνω πρόβλημα είναι συχνό σε περιπτώσεις υιοθεσίας από ζευγάρια που αποφασίζουν να υιοθετήσουν ένα μωρό, και του κρύβουν την αλήθεια για τους πραγματικούς γονείς του και το αφήνουν να πιστέψει, ότι αυτοί που το υιοθέτησαν είναι οι πραγματικοί γονείς του.

          Το παιδί μεγαλώνει μέσα σ’ αυτό το κλίμα χωρίς κανένα πρόβλημα. Κάποια μέρα όμως η αλήθεια μαθαίνεται. Είτε γιατί οι γονείς θα το αποκαλύψουν στην κατάλληλη στιγμή γι’ αυτό, είτε γιατί κάποιος άλλος θα το φανερώσει. Τότε το παιδί δοκιμάζει μια κρίσι, γιατί η αγάπη και η στοργή ενός ξένου προσώπου δεν μπορεί να αντικατασταθεί από τη φυσική κλίση κάθε ανθρώπου προς τους φυσικούς γονείς του.

          Έτσι η αποκάλυψη του μυστικού που κρυβόταν τόσα χρόνια, τώρα η αποκάλυψη του δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις του θετού παιδιού με τους γονείς του.

          Πως μπορεί διορθωθεί το σφάλμα που έγινε;

          Προφανώς εκείνος που είχε τον παραπάνω προβληματισμό αναγνωρίζει πως έκανε λάθος το ότι έκρυψε από το παιδί την αλήθεια. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι θετοί γονείς που πιστεύουν πως είναι σωστή η ενέργεια τους να εμφανίζονται σαν φυσικοί και γνήσιοι.

          Η άποψη αυτή έχει μέσα της τους υποστηρικτές της που κυρίως υποστηρίζουν πως με την απόκρυψη της αλήθειας το παιδί αναπτύσσεται ομαλά χωρίς ψυχικά τραύματα με τη στοργή και την αγάπη που προσφέρουν οι θετοί γονείς του.

          Θεωρητικά η άποψη αυτή είναι σωστή. Και λέμε θεωρητικά, γιατί στην πράξη ποτέ δεν είναι εγγυημένο επ’ άπειρον η διατήρηση η διατήρηση ενός μυστικού. Κάποτε το μυστικό θα βγει στη φόρα και τότε θα έχει ν’ αντιμετωπίσει κανείς την οργή του παιδιού κατά των θετών γονέων του.

          Όταν βρεθούμε σ’ αυτή την κατάσταση δεν ωφελεί σε τίποτε το να αναγνωρίσουμε πως θα ήταν προτιμότερο να είχαμε πει την αλήθεια στο παιδί από την αρχή. Το κακό έχει γίνει και πρέπει να δούμε πως θα συμμαζέψουμε τα πράγματα.

          Η ψυχρότητα που δείχνει το παιδί σ’ αυτές τις στιγμές δεν είναι σωστή. Είναι μια αυταπάτη που μ’ ένα κατάλληλο χειρισμό μπορεί να διατηρηθεί ή να περιορισθεί σε φυσιολογικά πλαίσια.

          Ο κατάλληλος χειρισμός είναι μια καθαρή εξήγηση με το παιδί. Ένας νέος ή μια νέα στην οποία πρόσφεραν κάποιοι γονείς από την βρεφική του ηλικία και προσφέρουν προστασία, αγάπη και στοργή, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει πως από αγάπη και ενδιαφέρον δεν έμαθε όλη την αλήθεια απ’ την αρχή. Η εξήγηση αυτή θα πρέπει να γίνει με κάθε λεπτομέρεια και αναγνώριση του σφάλματος. Δηλαδή πρέπει να καταλάβει το παιδί για ποιο  λόγο που κρύψανε την αλήθεια. Και αυτός ο λόγος δεν ήταν παρά  η στοργή και η μέριμνα για το ίδιο το παιδί, τη συνείδηση και την ψυχή του. Και μαζί με την εξήγηση να βεβαιωθεί και πάλι το παιδί, ότι οι θετοί γονείς του το αγαπούν και τώρα όπως πρώτα.

          Ακόμη πρέπει  να ζητηθεί από το παιδί να εξακολουθήσει να βλέπει να βλέπει τους θετούς γονείς του, όπως τους έβλεπε μέχρι τώρα, δηλαδή σαν φυσικούς γονείς, διώχνοντας από μέσα του κάθε πικρία, λόγω απόκρυψης της αλήθειας.

          Αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο, γιατί τα παιδιά δεν συγχωρούν εύκολα τέτοια σφάλματα στους μεγάλους.

`        Εν τούτοις παραμένει το τεράστιο ζήτημα της απόκρυψης ή μη της αλήθειας απ’ το παιδί χάριν σκοπιμότητος και ψυχολογικών λόγων. Θα προτιμούσε την απόκρυψη η καρδιά , αλλά το λογικό μου προτιμά την αλήθεια. Όταν είναι σχεδόν βέβαιο πως το μυστικό θ’ αποκαλυφθεί, γιατί να μην προλάβουμε εμείς να το πούμε με τον κατάλληλο τρόπο  στο παιδί, όταν εμείς κρίνουμε πως ήλθε η κατάλληλη ώρα;

         Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ